«ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ» ...ΚΑΙ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΠΑΛΙ

                                                                 A

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ 2012, ΜΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΑΣ ΤΕΛΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ

Ωστόσο Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά σε όλους σας

Με την έλευση Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς ζούμε πάντα χρονιάρες μέρες και οι ευχές μας, που αναβλύζουν αστείρευτα μέσα από την ψυχή μας, εξακτινώνονται προς κάθε κατεύθυνση, για να πάνε παντού και να επιφέρουνε αλλαγές, γιατί ενδόμυχα πιστεύουμε ότι τα λόγια ασκούν επίδραση στα πράγματα και τα εξαναγκάζουν σε αλλαγή. Από τη στιγμή που όλοι οι άλλοι τρόποι που αλλάζουν πραγματικά τη ζωή μας χαρακτηρίζονται από αργοκίνηση και ανεπάρκεια, καταφεύγουμε αναγκαστικά και ασύνειδα σε πίστεις μαγικές και αρχέγονες, που έχουν τη ρίζα τους σε πρωτόγονες αντιλήψεις περί αιτιότητας. Κατάλοιπο μιας τέτοιας αιτιακής αντίληψης είναι και η συνήθειά μας να λέμε ευχές και η υποσυνείδητη πίστη μας ότι τα λόγια επιδρούν στα πράγματα και τα μεταμορφώνουν. Όχι μόνο στην πρωτόγονη σκέψη ή στα παραμύθια και στους μύθους αλλά και σε προηγμένους πολιτισμούς, παντού στον κόσμο, θα `λεγα, και στην τέχνη προπάντων το συναντούμε αυτό. «Να γίνει η κατάρα μου φωτιά και να σε κάψει», θα μας πει ο Τσιτσάνης υποδηλώνοντας και αυτός μια τέτοια πίστη*.

Προϋπόθεση βέβαια για την ανάβλυση και εξακτίνωση ευχών είναι να υπάρχει ελπίδα, να εμφανίζουν οι ορίζοντες της ζωής μας σημάδια αλλαγής, να διαφαίνεται ότι η πραγματικότητα είναι στραμμένη προς τα κει και να τροφοδοτεί την πίστη στην αλλαγή της. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει ελπίδα, πρέπει να την πλάσουμε, να τη στήσουμε μπροστά μας ως υπαρκτή οντότητα, να επιβιβαστούμε πάνω της, για να μεταφερθούμε σε κόσμους υπερβατούς, που ενεργοποιώντας αφανείς δυνάμεις θα παρέμβουν στην πραγματικότητα και θα την κινητοποιήσουν. Πώς το υπερβατό μπορεί να επιδρά στο πραγματικό δε νομίζω ότι εγείρει θέμα, αφού αυτό δεν εκλαμβάνεται εδώ ως μεταφυσική οντότητα, αλλά είναι η επίνοια της αλλαγής, η πίστη σε κάτι καλύτερο, ιδέα, αξία, όραμα και σχεδιασμός υλοποίησής τους. Αν δεν πιαστούμε από τον ουρανό – όχι με τη θρησκευτική έννοια - δεν μπορούμε να περπατήσουμε στη γη. Η εξουδετέρωση της έλξης της κάνει δυνατό το περπάτημά μας σ` αυτή. Η ελπίδα λοιπόν συνιστά την υπέρβασή της έλξης, μας κάνει να αιωρούμαστε. Χωρίς ελπίδα δεν μπορούμε να ζούμε. Γι` αυτό και θέλουν η ελπίδα να πεθαίνει τελευταία. Δεν ξέρω βέβαια πώς αυτό μπορεί να συμβεί. Τελευταίος πεθαίνει πάντα ο οργανισμός που φέρει την ελπίδα, ενώ όλα τα άλλα, λειτουργίες του οργανισμού και αισθήματα και ελπίδες προπεθαίνουν ή τουλάχιστον πεθαίνουν ταυτόχρονα με το φορέα τους. Όμως η ρήση ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία εκτός από λεκτικό εφεύρημα ενέχει και τη δυνατότητα διατήρησής της, γιατί τροφοδοτεί την πίστη για την ύπαρξη και συντήρησή της, φαινόμενο που «πιάνει» ψυχολογικά και συντελείται, θέτοντας μάλιστα σε κίνηση δυνάμεις που υπολανθάνουν και επιφέρει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Ακόμα κι αν η ελπίδα χάνεται, η αποβίβασή μας απ` αυτή δε μας είναι καθόλου επωφελής. Μας καθηλώνει στην υπάρχουσα πραγματικότητα και μας καθιστά αδρανείς, σώματα ανενεργά.

Κι ενώ η ελπίδα αποτελεί αδήριτη αναγκαιότητα, πολύ περισσότερο όταν είναι ζοφερή η κατάσταση που ζούμε, σήμερα, που η κοινωνία μας ζει αυτή τη ζοφερότητα, δείχνει να μην έχει καμιά ελπίδα. Έχει περιπέσει σε καταθλιπτικό λήθαργο. Δε σαλεύει, απλώς αναπέμπει αγκομαχητά από κάθε μέλος της ξεχωριστά. Συνεχώς φθίνει. Ενδόρρηξη ονόμασαν ήδη το φαινόμενο αυτό της βαθμιαίας αυτοκαταστροφής της, του αργού θανάτου της. Δεν είναι ανεξήγητο κι αν σε άλλη στιγμή θα μας απασχολήσουν διεξοδικότερα τα αίτια, τώρα περιοριζόμαστε στην απλή διαπίστωση ότι αυτό οφείλεται κυρίως στη σύμπτωση των προσώπων που έπνιξαν την ελπίδα με τα πρόσωπα που έχουν ανασκουμπωθεί για τη νεκρανάστασή της, δηλαδή οι «ελπιδοκτόνοι» επιτελούν συγχρόνως και το έργο της αναγέννησης της ελπίδας. Πώς να τους εμπιστευθεί η κοινωνία και να τους πιστέψει! Αλλά ούτε και να τους ξεκουμπιστεί μπορεί. Δεν περνάει από το χέρι της πια. Γιατί έχουμε να κάνουμε με φαλκιδευμένη και ελεγχόμενη δημοκρατία, θέμα που θα μας απασχολήσει επίσης άλλη φορά.

Έτσι οι υπαίτιοι της τραγωδίας παραμένουν γατζωμένοι εκεί ψηλά στους θώκους της εξουσίας όχι μόνο για να μην τους αποδοθούν ευθύνες για όλα αυτά που έχουν διαπράξει, αλλά και για να συνεχίζουν να έχουν τις απολαβές από τη νομή της. Αν και «ελπιδοκτόνοι», επιτελούν και το έργο του εμπνευστή της ελπίδας και καθώς η καλλιέργειά της τους είναι επικερδής, επιδίδονται ολοένα και περισσότερο στην τεχνητή παραγωγή της για να διενεργούν και την εμπόρευσή της. Γι` αυτό και βλέπουμε κατά κόρον σήμερα, που δεν υπάρχει καμιά ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης όπως τη ζούμε, να είναι στρατευμένοι όλοι, μαζί με τα υποχείριά τους, για τεχνητή καλλιέργεια ελπίδας, ωσάν να είναι αυτή κάτι ενέσιμο, και όχι αύρα της ίδιας της πραγματικότητας, που την εισπνέει η κοινωνία και τη μετατρέπει σε δράση ανατρεπτική. Αν μιλήσουμε και για τις αριστερές πολιτικές δυνάμεις που δε συνευθύνονται για το θάνατο της ελπίδας, ευθύνονται όμως που δεν είναι σε θέση να εμπνεύσουνε τη γέννησή της, με επιείκεια θα τους χαρακτηρίζαμε επιπόλαιους διαχειριστές της. Η εκτεταμένη πάντως έκπτωση της ελπίδας σε εμπορεύσιμο είδος δείχνει και το βαθμό ανυπαρξίας της αντικειμενικής της υπόστασης. Ως και την αισθητική του ωραίου, τη φιλοσοφία της τέχνης έχουν αλλοιώσει, αφού και αυτό αποφέρει καρπούς, αναγορεύοντας την αισιοδοξία σε ύπατη αισθητική αρχή. Θεωρούν καλό ένα έργο τέχνης ή ένα απλό τραγούδι μόνο εφόσον είναι αισιόδοξο. Αν έχει απαισιοδοξία, αποκηρύσσεται από τους φυσικά και τεχνητά χαζοχαρούμενους που γέμισαν την εποχή μας. Μαζί του και οι αρχαίες τραγωδίες των προγόνων μας και η Ιλιάδα και σύνολη η ανθρωπιστική τους γραμματεία. Θέλουνε και την τέχνη ψεύτικη, όπως είναι οι ίδιοι, να αποκρύπτει την τραγωδία που ζούμε και να προβάλλει, όπως οι διαφημίσεις, μόνο ψεύτικο γέλιο και επίπλαστη χαρά. Και πετυχαίνεται έτσι ο διπλός τους στόχος: Και δε μας αφήνουν να δούμε το δράμα που ζούμε, αλλά και δεν περιορίζεται η κερδοφορία τους. Όμως, αν δεν δούμε το δράμα μας, «λύση» δεν υπάρχει. Ο «Άτιτλος καρσιλαμάς», που ήδη είναι αναρτημένος στο Ιστολόγιο του Απριλίου και στο You Tube, αυτό μας λέει, μόλο το μαζοχισμό του ή και τη μακαβριότητά του.

Αν λοιπόν η κοινωνία μας δεν αυτοσυνειδητοποιηθεί, για να δει πού βρίσκεται, και δε βγει από τον καταθλιπτικό λήθαργό της, αν δεν τους αποκηρύξει και δεν τους ανατρέψει, σωτηρία δεν έχει. Αυτή και μόνο μπορεί να παράγει εξελίξεις, να κάνει ανατροπές, να φέρνει τα πάνω κάτω, όχι κάποιοι πεφωτισμένοι ερήμην της. 

Χρόνια Πολλά και πάλι και με το νέο έτος Καλή Αφύπνιση ευχόμαστε

*Κι εμένα στο στιχούργημα που παραθέτω με απασχόλησε το θέμα αν πρέπει να δείξω ότι ασπάζομαι μια τέτοια πίστη και να την εκφράσω. Τελικά εξώθησα τον εαυτό μου στον ασπασμό της και σε ξορκισμό του κακού με λόγια.

Καλημέρα, καλησπέρα*

Καλημέρα, καλησπέρα 

Λεν οι ανθρώποι την ημέρα

Καλοβράδυ, καληνύχτα

Όταν έρχεται η νύχτα


Καλημέρα, καλησπέρα
Το κακό να κάνουν πέρα

Καλοβράδυ, καληνύχτα
Να μην έρθει μες στη νύχτα


Το κακό όμως δεν ακούει

Και την κάθε θύρα κρούει

Δίχως να κοιτάζει ώρα

Σε καλοκαιριά ή μπόρα


Κι ούτε μάτια έχει να βλέπει

Να πηγαίνει εκεί που πρέπει

Κι όπου τυφλωμένο πάει

Εκεί στα τυφλά χτυπάει


Καλημέρα, καληνύχτα

Λέει ο κόσμος μέρα νύχτα

Κι επειδή κι αυτό δε φτάνει 
Δεν τελειώνει ευχές να κάνει

Καλημέρα, καληνύχτα
Στου κακού την τρύπα ρίχτα
Να γεμίσει, να βουλώσει
Κι εκεί μέσα να στοιχειώσει 

*Το στιχούργημα έχει μελοποιηθεί και αποτελεί τραγούδι. Κάποια στιγμή μαζί και με άλλα τραγούδια μου θα αναρτηθεί στο κανάλι μου στο You Tube, εφόσον οι εκτελέσεις τους βελτιωθούν. Αν καμιά φορά είμαι ασυνεπής σε τέτοιες υποσχέσεις, όπως στο τραγούδι μου «Η ανεύρεση του Δία», είναι γιατί οι υπάρχουσες εκτελέσεις δε με ικανοποιούν. Ευελπιστώ ότι κάποια στιγμή θα γίνουν εκτελέσεις υπό κανονικές συνθήκες και θα αναρτηθούν.  

                                                                  B

  

Σάββατο 5.1.2013, ώρα 19:00 στο Βαφοπούλειο

Εκδήλωση για Θεσσαλονίκη και Σμύρνη

 

 Μια βραδιά όπου η Μνήμη συναντά το Παρόν και η Λογοτεχνία

το Τραγούδι….

Κείμενα/συντονισμός: Ελένη Καρασαββίδου.

Διαβάζουν  λογοτεχνικά αποσπάσματα οι Γιάννης Περδίκης (Θέατρο Έξω από τα Τείχη), Γιώργος Σαράτσης (αφηγητής) και Ελένη Καρασαββίδου.

Στις Μουσικές περιπλανήσεις οι «Λέξω προς Αιθέρα»*

Τα μέλη του:

Βέλκος Χρήστος: Μπουζούκι

Καλώστος Σταύρος: Μμπαγλαμάς, τραγούδι

Καπράλος Χρήστος: Πνευστά, κρουστά, τραγούδι Καρκαλέτσης Θεολόγης: Κλασσική κιθάρα, λαούτο Μαδεμλή Μάγδα: Κρουστά 

Παπαστεργίου Γιάννης: Βιολί, μαντολίνο

Σεβαστίδου Μαρία: Τραγούδι

Στεφαδούρος Μιχάλης: πιάνο, κρουστά

Τζιόλας Αλέκος, τραγουδοποιός, φωνή

Έκτακτες συμμετοχές:
Μάντζαρη Ελένη: Κιθάρα, τραγούδι
Μπουρανή Καρασαββίδου Μαρία: Τραγούδι
Χανδράκης Απόστολος: Βιολοντσέλο της Κ.Ο.

*Το συγκρότημα «Λέξω προς Αιθέρα» αποτελείται κυρίως από εκπαιδευτικούς, ερασιτέχνες στη μουσική, και ξεκίνησε τραγουδώντας τραγούδια του Αλέκου Τζιόλα.

                                           ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

Αγαπητοί φίλοι,

Το Σάββατο 05.01,2013 στις 19:00 στο Βαφοπούλειο οι «Λέξω προς Αιθέρα» σε συνεργασία με την ομάδα Λόγου Art Attack παρουσιάζουμε και πάλι το πρόγραμμά μας για Θεσσαλονίκη και Σμύρνη, που περιλαμβάνει αρχειακές φωτογραφίες των δύο πόλεων, αναγνώσεις και απαγγελίες λογοτεχνικών αποσπασμάτων και τραγούδια γι` αυτές. 

Σας καλούμε να βρεθείτε μαζί μας στο Βαφοπούλειο τη βραδιά αυτή

Οι «Λέξω προς αιθέρα»