Μια φορά κι έναν καιρό σ` ένα χωριό του πλανήτη γη γεννήθηκε ένας ιός, που ξαπλώθηκε
σε όλο, μα σ` όλο τον πλανήτη. Ήτανε θανατηφόρος και ακριβοδίκαιος, αφαιρούσε τις
ζωές όλων των ανθρώπων κάθε φυλής, τάξης, θρησκεύματος και γεωγραφικού διαμερίσματος.
Ως προς τις ηλικίες έδειχνε μια κάποια προτίμηση σε ηλικιωμένους, ίσως γιατί αυτούς
θεωρούσε περισσότερο υπαίτιους γι` αυτό που συνιστούσε το λόγο της δικής του εμφάνισης.
Γενικά πάντως έβλεπε όλους τους ανθρώπους ίσους και τους αντιμετώπιζε ως ίσους αφαιρώντας
αδιάκριτα ζωές.
Αυτό ήτανε και το έργο του, να τους εξισώνει, να επαναφέρει την ισότητα στη
ζωή τους. Έγκυροι μελετητές, που παρακολουθούσαν τη δράση, την τακτική και το
εύρος της εξάπλωσής του, καταλήξανε στην αναμφίβολη αυτή διαπίστωση, ότι ο
σκοπός του ιού είναι να επαναφέρει την ισότητα στους ανθρώπους, που την έχουν εγκαταλείψει
προ πολλού και αφήσανε σε δέκα «νοματέους» μονάχα να έχουνε δικό τους όλο τον
πλανήτη και οι άλλοι κάτοικοί του -δισεκατομμύρια κόσμος – να ζούνε στην ένδεια
έως και απόλυτου βαθμού.
Η φύση όμως, που γέννησε τους ανθρώπους και που τους γέννησε μ` εκείνη την
πρωτογενή και αρχέγονη ισότητα, να τους βρίσκει όλους ο θάνατος καθ` όλο το
διηνεκές του χρόνου, αντέδρασε κι εκδικείται[1]
τώρα τους γόνους της, που δε σεβάστηκαν τη θεμελιώδη προσταγή της. Τους έστειλε
ένα νεόπλασμά της με απεριόριστες εξισωτικές δυνατότητες – το ανθρώπινο ον δεν
μπορεί, φαίνεται, να τις έχει – για να επανέλθουν οι άνθρωποι στην αρχική
φυσική τους κατάσταση, της ισότητας. Μα τόσο σκληρή είναι η φύση και τιμωρεί έτσι
απάνθρωπα; Ναι, είναι η απάντηση, γιατί μόνο έτσι μπορούν να καταλάβουν οι
άνθρωποι. Μόνο με γερά χτυπήματα δικά της και της Ιστορίας συνετίζονται και
ενώνονται νιώθοντας ίσοι, αλλά και αυτό προσωρινά, δυστυχώς.
Κλεισμένοι τώρα όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη στα σπίτια τους για μέρες,
βδομάδες και μήνες, κρύβονται να μην τους βρει ο ιός, κι έχουνε γίνει όλοι ένα.
Εξισωμένοι πλέον μεταξύ τους άρχισαν να συνειδητοποιούν πως είναι ίσοι και
βάλανε όλα τα δυνατά τους ν` αντιμετωπίσουν από κοινού τον ισοπεδωτικό θανάσιμο
εχθρό. Πόσοι θα μπορέσουν να διασωθούνε με τον αγώνα αυτό άγνωστο, όπως και
πόσοι θα αφανιστούν. Εκείνο όμως που ξέρουνε και που βιώνουνε προς ώρας είναι η
ισότητα που ζούνε και που τους την έφερε ο ιός. Όταν αυτός εκλείψει, πάλι θα
ανισοποιηθούν. Γιατί είναι μυωπικά όντα οι άνθρωποι. Η τυφλή τους πορεία προς
την ατομική ευτυχία, η επιδίωξη μόνο της προσωπικής επικράτησης και ευδαιμονίας
τούς κάνουνε μύωπες· μετά και «τέρατα» κάθε είδους.
Κι έτσι θα ζήσουνε αυτοί καλά κι εμείς πεθαμένοι ακόμα καλύτερα.
[1] Η
παρουσίαση εμψυχωμένης της φύσης «αντέδρασε κι εκδικείται» γίνεται για
εκφραστικούς και μόνο λόγους, όχι από πίστη, όπως και η ανάμειξη «έγκυρων
μελετητών…».
Μόνο "για χάρη του κορωνοϊού" παρακάμπτεται για λίγο η Εισαγωγή για τον Όμηρο
