Γιατί έγινε και πού οδηγεί;
Ήτανε ποθούμενο και φαίνεται να γίνεται πολιτική πράξη άμεσα. Δυστυχώς δεν προέκυψε από το λαό ούτε από κόμματα που την επιζητούσανε. Η πίεσή τους ήτανε ασθενής και δεν μπορούσε να την προκαλέσει. Πραγματοποιήθηκε από τους ίδιους τους συντελεστές της «φραγής» της πολιτικής μας ζωής. Το ερώτημα είναι γιατί;
Οι εγχώριοι συντελεστές της, που την κρατούσαν με
νύχια και με δόντια έως τώρα, ξαφνικά σχεδόν θέσανε σε ενέργεια τη διαδικασία
εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, που έτσι κι αλλιώς ενεργοποίησή της θα
γινότανε στους τρεις επόμενους μήνες, μήπως και μπορέσουν αυτή τη στιγμή από
την παρούσα Βουλή να συγκεντρώσουν τον απαιτούμενο αριθμό ψήφων και να
αποφύγουνε τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Οι «ευρωπαίοι» δανειστές μας δεν
τους δίνανε άλλα περιθώρια διακυβέρνησης της Χώρας, χωρίς να πάρουνε και άλλα
μέτρα αντιλαϊκά. Εκείνοι μπροστά στον κίνδυνο να χάσουνε την εξουσία,
παίρνοντας αυτά τα μέτρα που επανειλημμένα τα αποκηρύσσανε, επισπεύσανε την
εκλογή του Προέδρου. Και έπραξαν συνετά, πιστεύω, για το συμφέρον τους. Γιατί
καλό είναι να υπηρετείς τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ας πούμε, γιατί αυτή είναι
και η ιδεολογία τους, από την άλλη όμως πρέπει και οι ίδιοι να προσπορίζονται
προσωπικά οφέλη από την υπηρέτησή του. Αν αυτά δεν προκύπτουν, τα ιδεολογικά
οφέλη δεν είναι τόσο ισχυρά, ώστε να τους κρατάνε στη θέση της εξουσίας. Και
«αποφράξανε» την πολιτική μας ζωή, αποφασίζοντας την πτώση τους.
Οι ευρωπαίοι όμως πρωταρχικοί συντελεστές αυτής της
φραγής γιατί το έκαναν, γιατί αποφασίσανε και αυτοί την «απόφραξη»; Επειδή και
αυτοί εκτελούν εντολές. Εκτελεστικά όργανα είναι της θέλησης του κεφαλαίου, το
οποίο αποφάσισε έτσι από συνέπεια προς τον εαυτό του. Αυτή είναι η δουλειά του,
να απομυζά. Για τον ίδιο λόγο μετέτρεψε – ποιος το πίστευε, όταν φτιαχνόταν η
ΕΕ; - την Ευρώπη σε θύλακά του. Επικρίναμε τότε το ΚΚΕ που δε μας άφηνε να
ζήσουμε το όνειρό μας. Τώρα δικαιώθηκε. Εμείς διαψευστήκαμε. Για τον ίδιο λόγο
προκάλεσε και τη σημερινή οικονομική
κρίση το κεφάλαιο, για να υπάρχει διογκούμενο. Δεν είναι αποκοτιά του. Εφαρμογή
της φύσης του είναι.
Τι επίκειται μετά την πολιτική «απόφραξη» στη χώρα μας;
Να γίνει Κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν πράγματι γίνει, τα ενδεχόμενα είναι δύο. Το ένα
να επιδιώξει να εφαρμόσει τις εξαγγελίες του, αλλά λόγω των αντιδράσεων των
Ευρωπαίων και των μεγάλων συνακόλουθων δυσκολιών, να κάνει πίσω και να
συνεχίσει την ίδια περίπου πολιτική των προκατόχων του όσο θα μπορέσει να τη
συνεχίσει. Γιατί γρήγορα θα πέσει από τον αυτοεξευτελισμό του, εξευτελίζοντας βέβαια και την Αριστερά γενικότερα, που εκπροσωπεί ή
που λέει ότι την εκπροσωπεί.
Το άλλο ενδεχόμενο είναι να επιμείνει στην εφαρμογή
του προγράμματός του και να έρθει σε ρήξη με τους ευρωπαίους εταίρους μας. Τότε
οι εταίροι μας, που δεν πρέπει να ξεχνάμε τι εκπροσωπούν, θα υλοποιήσουν τις
αντιδράσεις. Σε εθνικό επίπεδο θα υποκινήσουν «φίλους» μας να μας απειλήσουν,
πράγμα που με λιγότερη ένταση ήδη το κάνουν οι «φίλοι» μας, και σε οικονομικό επίπεδο
να κόψουνε κάθε δεσμό και πρόσοδο. Η Ελλάδα θα πρέπει τότε να κοιτάξει να
στηριχθεί στα πόδια της. Η ανασυγκρότηση της παραγωγής σε εθνική βάση, που
επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να ξεκινήσει χωρίς άλλη αναβολή και χωρίς
έξωθεν πόρους. Αυτό όμως σημαίνει παράταση της δυστυχίας του λαού, μέχρι ν`
αρχίσουν ν` αποδίδουν οι νέες παραγωγικές πολιτικές, και αυτό δε γίνεται
αμέσως. Θέλει κάποιο βάθος χρόνου. Αν ο λαός θα ανεχθεί παράταση της δυστυχίας
του, εξαρτάται από τα αποθέματα αντοχής που έχει. Αν ήτανε προετοιμασμένος για
κάτι τέτοιο και ψήφιζε το ΣΥΡΙΖΑ από πίστη σε μια τέτοια ιδεολογία, που δεν
είναι εθνικιστική, ας έχει εθνική βάση η ανασυγκρότηση της παραγωγής, αλλά
ταξική, θα έδειχνε αρκετά ανθεκτικός και θα υπέμενε στηρίζοντας αυτή την πολιτική.
Δεν είναι όμως ιδεολογικά ταυτισμένος με το ΣΥΡΙΖΑ ούτε από ενθουσιασμό μαζί
του του δίνει τον ψήφο του. Από αντιμνημονιακή διάθεση τον ψηφίζει ή τον έχει
ψηφίσει, όπως «υπερψήφισε» και τα δύο δεξιά αντιμνημονιακά κόμματα, τους
Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Χρυσή Αυγή. Η έλλειψη αυτής της ιδεολογικής
ταύτισης ή και ενθουσιασμού μεταξύ λαού και ΣΥΡΙΖΑ προμηνύουν μειωμένη αντοχή
του λαού, σε συνδυασμό βέβαια πάντα με την υποδαύλιση παθών του που θα του
γίνουνε, για να μην ανεχθεί καθόλου παράταση της δυστυχίας του.
Πάντως ο δρόμος της δυστυχίας είναι απαράκαμπτος είτε
με συνθήκες τροϊκανής κατοχής είτε με συνθήκες εφαρμογής εθνικού σχεδίου
παραγωγικής ανασυγκρότησης. Προτιμότερος είναι βέβαια ο δεύτερος, που έχει μεν
και αυτός δυστυχία αλλά δεν έχει και χρέη που δεν μπορούν να ξεπληρωθούν για
πολλές δεκαετίες. Είναι και ο δίκαιος δρόμος. Αυτά έπρεπε να είχαν ειπωθεί στο
λαό από καιρό, για να εξοπλιστεί με ισχυρά αποθέματα απαιτούμενης αντοχής.
ΥΓ. Χρονιάρες μέρες θα μου πείτε, μιλάτε για δυστυχίες
και δη παρατεταμένες; Η κατάσταση όμως αυτή είναι. Δε θέλω να τρέφω αυταπάτες
ούτε προπάντων να καλλιεργώ.
Πάντως σας εύχομαι όλους ολόψυχα «Καλές γιορτές και
καλή χρονιά» και με πολλές πολλές αντοχές.
*Η λέξη απόφραξη σημαίνει το άνοιγμα, σημαίνει και το αντίθετό του, το κλείσιμο. Δυστυχώς με την πρόθεση από έχουμε αυτό το πρόβλημα, χρησιμοποιείται και για να υποστηρίζει τη σημασία του δεύτερού της συνθετικού και για να την αίρει. Δέχομαι, αποδέχομαι, ρυθμίζω, απορρυθμίζω. Το ίδιο δυστυχώς πάλι συμβαίνει και με τη συνώνυμη, θα `λεγα, νεοελληνική πρόθεση ξε: σηκώνω, ξεσηκώνω, ριζώνω, ξεριζώνω. Αντιφάσεις της γλώσσας μας βλέπετε.
