«ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ» ...ΚΑΙ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΠΑΛΙ

                                                                 A

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ 2012, ΜΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΑΣ ΤΕΛΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ

Ωστόσο Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά σε όλους σας

Με την έλευση Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς ζούμε πάντα χρονιάρες μέρες και οι ευχές μας, που αναβλύζουν αστείρευτα μέσα από την ψυχή μας, εξακτινώνονται προς κάθε κατεύθυνση, για να πάνε παντού και να επιφέρουνε αλλαγές, γιατί ενδόμυχα πιστεύουμε ότι τα λόγια ασκούν επίδραση στα πράγματα και τα εξαναγκάζουν σε αλλαγή. Από τη στιγμή που όλοι οι άλλοι τρόποι που αλλάζουν πραγματικά τη ζωή μας χαρακτηρίζονται από αργοκίνηση και ανεπάρκεια, καταφεύγουμε αναγκαστικά και ασύνειδα σε πίστεις μαγικές και αρχέγονες, που έχουν τη ρίζα τους σε πρωτόγονες αντιλήψεις περί αιτιότητας. Κατάλοιπο μιας τέτοιας αιτιακής αντίληψης είναι και η συνήθειά μας να λέμε ευχές και η υποσυνείδητη πίστη μας ότι τα λόγια επιδρούν στα πράγματα και τα μεταμορφώνουν. Όχι μόνο στην πρωτόγονη σκέψη ή στα παραμύθια και στους μύθους αλλά και σε προηγμένους πολιτισμούς, παντού στον κόσμο, θα `λεγα, και στην τέχνη προπάντων το συναντούμε αυτό. «Να γίνει η κατάρα μου φωτιά και να σε κάψει», θα μας πει ο Τσιτσάνης υποδηλώνοντας και αυτός μια τέτοια πίστη*.

Προϋπόθεση βέβαια για την ανάβλυση και εξακτίνωση ευχών είναι να υπάρχει ελπίδα, να εμφανίζουν οι ορίζοντες της ζωής μας σημάδια αλλαγής, να διαφαίνεται ότι η πραγματικότητα είναι στραμμένη προς τα κει και να τροφοδοτεί την πίστη στην αλλαγή της. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει ελπίδα, πρέπει να την πλάσουμε, να τη στήσουμε μπροστά μας ως υπαρκτή οντότητα, να επιβιβαστούμε πάνω της, για να μεταφερθούμε σε κόσμους υπερβατούς, που ενεργοποιώντας αφανείς δυνάμεις θα παρέμβουν στην πραγματικότητα και θα την κινητοποιήσουν. Πώς το υπερβατό μπορεί να επιδρά στο πραγματικό δε νομίζω ότι εγείρει θέμα, αφού αυτό δεν εκλαμβάνεται εδώ ως μεταφυσική οντότητα, αλλά είναι η επίνοια της αλλαγής, η πίστη σε κάτι καλύτερο, ιδέα, αξία, όραμα και σχεδιασμός υλοποίησής τους. Αν δεν πιαστούμε από τον ουρανό – όχι με τη θρησκευτική έννοια - δεν μπορούμε να περπατήσουμε στη γη. Η εξουδετέρωση της έλξης της κάνει δυνατό το περπάτημά μας σ` αυτή. Η ελπίδα λοιπόν συνιστά την υπέρβασή της έλξης, μας κάνει να αιωρούμαστε. Χωρίς ελπίδα δεν μπορούμε να ζούμε. Γι` αυτό και θέλουν η ελπίδα να πεθαίνει τελευταία. Δεν ξέρω βέβαια πώς αυτό μπορεί να συμβεί. Τελευταίος πεθαίνει πάντα ο οργανισμός που φέρει την ελπίδα, ενώ όλα τα άλλα, λειτουργίες του οργανισμού και αισθήματα και ελπίδες προπεθαίνουν ή τουλάχιστον πεθαίνουν ταυτόχρονα με το φορέα τους. Όμως η ρήση ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία εκτός από λεκτικό εφεύρημα ενέχει και τη δυνατότητα διατήρησής της, γιατί τροφοδοτεί την πίστη για την ύπαρξη και συντήρησή της, φαινόμενο που «πιάνει» ψυχολογικά και συντελείται, θέτοντας μάλιστα σε κίνηση δυνάμεις που υπολανθάνουν και επιφέρει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Ακόμα κι αν η ελπίδα χάνεται, η αποβίβασή μας απ` αυτή δε μας είναι καθόλου επωφελής. Μας καθηλώνει στην υπάρχουσα πραγματικότητα και μας καθιστά αδρανείς, σώματα ανενεργά.

Κι ενώ η ελπίδα αποτελεί αδήριτη αναγκαιότητα, πολύ περισσότερο όταν είναι ζοφερή η κατάσταση που ζούμε, σήμερα, που η κοινωνία μας ζει αυτή τη ζοφερότητα, δείχνει να μην έχει καμιά ελπίδα. Έχει περιπέσει σε καταθλιπτικό λήθαργο. Δε σαλεύει, απλώς αναπέμπει αγκομαχητά από κάθε μέλος της ξεχωριστά. Συνεχώς φθίνει. Ενδόρρηξη ονόμασαν ήδη το φαινόμενο αυτό της βαθμιαίας αυτοκαταστροφής της, του αργού θανάτου της. Δεν είναι ανεξήγητο κι αν σε άλλη στιγμή θα μας απασχολήσουν διεξοδικότερα τα αίτια, τώρα περιοριζόμαστε στην απλή διαπίστωση ότι αυτό οφείλεται κυρίως στη σύμπτωση των προσώπων που έπνιξαν την ελπίδα με τα πρόσωπα που έχουν ανασκουμπωθεί για τη νεκρανάστασή της, δηλαδή οι «ελπιδοκτόνοι» επιτελούν συγχρόνως και το έργο της αναγέννησης της ελπίδας. Πώς να τους εμπιστευθεί η κοινωνία και να τους πιστέψει! Αλλά ούτε και να τους ξεκουμπιστεί μπορεί. Δεν περνάει από το χέρι της πια. Γιατί έχουμε να κάνουμε με φαλκιδευμένη και ελεγχόμενη δημοκρατία, θέμα που θα μας απασχολήσει επίσης άλλη φορά.

Έτσι οι υπαίτιοι της τραγωδίας παραμένουν γατζωμένοι εκεί ψηλά στους θώκους της εξουσίας όχι μόνο για να μην τους αποδοθούν ευθύνες για όλα αυτά που έχουν διαπράξει, αλλά και για να συνεχίζουν να έχουν τις απολαβές από τη νομή της. Αν και «ελπιδοκτόνοι», επιτελούν και το έργο του εμπνευστή της ελπίδας και καθώς η καλλιέργειά της τους είναι επικερδής, επιδίδονται ολοένα και περισσότερο στην τεχνητή παραγωγή της για να διενεργούν και την εμπόρευσή της. Γι` αυτό και βλέπουμε κατά κόρον σήμερα, που δεν υπάρχει καμιά ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης όπως τη ζούμε, να είναι στρατευμένοι όλοι, μαζί με τα υποχείριά τους, για τεχνητή καλλιέργεια ελπίδας, ωσάν να είναι αυτή κάτι ενέσιμο, και όχι αύρα της ίδιας της πραγματικότητας, που την εισπνέει η κοινωνία και τη μετατρέπει σε δράση ανατρεπτική. Αν μιλήσουμε και για τις αριστερές πολιτικές δυνάμεις που δε συνευθύνονται για το θάνατο της ελπίδας, ευθύνονται όμως που δεν είναι σε θέση να εμπνεύσουνε τη γέννησή της, με επιείκεια θα τους χαρακτηρίζαμε επιπόλαιους διαχειριστές της. Η εκτεταμένη πάντως έκπτωση της ελπίδας σε εμπορεύσιμο είδος δείχνει και το βαθμό ανυπαρξίας της αντικειμενικής της υπόστασης. Ως και την αισθητική του ωραίου, τη φιλοσοφία της τέχνης έχουν αλλοιώσει, αφού και αυτό αποφέρει καρπούς, αναγορεύοντας την αισιοδοξία σε ύπατη αισθητική αρχή. Θεωρούν καλό ένα έργο τέχνης ή ένα απλό τραγούδι μόνο εφόσον είναι αισιόδοξο. Αν έχει απαισιοδοξία, αποκηρύσσεται από τους φυσικά και τεχνητά χαζοχαρούμενους που γέμισαν την εποχή μας. Μαζί του και οι αρχαίες τραγωδίες των προγόνων μας και η Ιλιάδα και σύνολη η ανθρωπιστική τους γραμματεία. Θέλουνε και την τέχνη ψεύτικη, όπως είναι οι ίδιοι, να αποκρύπτει την τραγωδία που ζούμε και να προβάλλει, όπως οι διαφημίσεις, μόνο ψεύτικο γέλιο και επίπλαστη χαρά. Και πετυχαίνεται έτσι ο διπλός τους στόχος: Και δε μας αφήνουν να δούμε το δράμα που ζούμε, αλλά και δεν περιορίζεται η κερδοφορία τους. Όμως, αν δεν δούμε το δράμα μας, «λύση» δεν υπάρχει. Ο «Άτιτλος καρσιλαμάς», που ήδη είναι αναρτημένος στο Ιστολόγιο του Απριλίου και στο You Tube, αυτό μας λέει, μόλο το μαζοχισμό του ή και τη μακαβριότητά του.

Αν λοιπόν η κοινωνία μας δεν αυτοσυνειδητοποιηθεί, για να δει πού βρίσκεται, και δε βγει από τον καταθλιπτικό λήθαργό της, αν δεν τους αποκηρύξει και δεν τους ανατρέψει, σωτηρία δεν έχει. Αυτή και μόνο μπορεί να παράγει εξελίξεις, να κάνει ανατροπές, να φέρνει τα πάνω κάτω, όχι κάποιοι πεφωτισμένοι ερήμην της. 

Χρόνια Πολλά και πάλι και με το νέο έτος Καλή Αφύπνιση ευχόμαστε

*Κι εμένα στο στιχούργημα που παραθέτω με απασχόλησε το θέμα αν πρέπει να δείξω ότι ασπάζομαι μια τέτοια πίστη και να την εκφράσω. Τελικά εξώθησα τον εαυτό μου στον ασπασμό της και σε ξορκισμό του κακού με λόγια.

Καλημέρα, καλησπέρα*

Καλημέρα, καλησπέρα 

Λεν οι ανθρώποι την ημέρα

Καλοβράδυ, καληνύχτα

Όταν έρχεται η νύχτα


Καλημέρα, καλησπέρα
Το κακό να κάνουν πέρα

Καλοβράδυ, καληνύχτα
Να μην έρθει μες στη νύχτα


Το κακό όμως δεν ακούει

Και την κάθε θύρα κρούει

Δίχως να κοιτάζει ώρα

Σε καλοκαιριά ή μπόρα


Κι ούτε μάτια έχει να βλέπει

Να πηγαίνει εκεί που πρέπει

Κι όπου τυφλωμένο πάει

Εκεί στα τυφλά χτυπάει


Καλημέρα, καληνύχτα

Λέει ο κόσμος μέρα νύχτα

Κι επειδή κι αυτό δε φτάνει 
Δεν τελειώνει ευχές να κάνει

Καλημέρα, καληνύχτα
Στου κακού την τρύπα ρίχτα
Να γεμίσει, να βουλώσει
Κι εκεί μέσα να στοιχειώσει 

*Το στιχούργημα έχει μελοποιηθεί και αποτελεί τραγούδι. Κάποια στιγμή μαζί και με άλλα τραγούδια μου θα αναρτηθεί στο κανάλι μου στο You Tube, εφόσον οι εκτελέσεις τους βελτιωθούν. Αν καμιά φορά είμαι ασυνεπής σε τέτοιες υποσχέσεις, όπως στο τραγούδι μου «Η ανεύρεση του Δία», είναι γιατί οι υπάρχουσες εκτελέσεις δε με ικανοποιούν. Ευελπιστώ ότι κάποια στιγμή θα γίνουν εκτελέσεις υπό κανονικές συνθήκες και θα αναρτηθούν.  

                                                                  B

  

Σάββατο 5.1.2013, ώρα 19:00 στο Βαφοπούλειο

Εκδήλωση για Θεσσαλονίκη και Σμύρνη

 

 Μια βραδιά όπου η Μνήμη συναντά το Παρόν και η Λογοτεχνία

το Τραγούδι….

Κείμενα/συντονισμός: Ελένη Καρασαββίδου.

Διαβάζουν  λογοτεχνικά αποσπάσματα οι Γιάννης Περδίκης (Θέατρο Έξω από τα Τείχη), Γιώργος Σαράτσης (αφηγητής) και Ελένη Καρασαββίδου.

Στις Μουσικές περιπλανήσεις οι «Λέξω προς Αιθέρα»*

Τα μέλη του:

Βέλκος Χρήστος: Μπουζούκι

Καλώστος Σταύρος: Μμπαγλαμάς, τραγούδι

Καπράλος Χρήστος: Πνευστά, κρουστά, τραγούδι Καρκαλέτσης Θεολόγης: Κλασσική κιθάρα, λαούτο Μαδεμλή Μάγδα: Κρουστά 

Παπαστεργίου Γιάννης: Βιολί, μαντολίνο

Σεβαστίδου Μαρία: Τραγούδι

Στεφαδούρος Μιχάλης: πιάνο, κρουστά

Τζιόλας Αλέκος, τραγουδοποιός, φωνή

Έκτακτες συμμετοχές:
Μάντζαρη Ελένη: Κιθάρα, τραγούδι
Μπουρανή Καρασαββίδου Μαρία: Τραγούδι
Χανδράκης Απόστολος: Βιολοντσέλο της Κ.Ο.

*Το συγκρότημα «Λέξω προς Αιθέρα» αποτελείται κυρίως από εκπαιδευτικούς, ερασιτέχνες στη μουσική, και ξεκίνησε τραγουδώντας τραγούδια του Αλέκου Τζιόλα.

                                           ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

Αγαπητοί φίλοι,

Το Σάββατο 05.01,2013 στις 19:00 στο Βαφοπούλειο οι «Λέξω προς Αιθέρα» σε συνεργασία με την ομάδα Λόγου Art Attack παρουσιάζουμε και πάλι το πρόγραμμά μας για Θεσσαλονίκη και Σμύρνη, που περιλαμβάνει αρχειακές φωτογραφίες των δύο πόλεων, αναγνώσεις και απαγγελίες λογοτεχνικών αποσπασμάτων και τραγούδια γι` αυτές. 

Σας καλούμε να βρεθείτε μαζί μας στο Βαφοπούλειο τη βραδιά αυτή

Οι «Λέξω προς αιθέρα»

Για την 39η επέτειο αναδημοσίευση* και συναυλία

                                    "Το Πολυτεχνείο ζει;"

                      Επί τέλους και μια ενεργητική προδοσία

            στην αλυσίδα των παθητικών (Αντί 725. 17. 11. 2000)

  Αν ρίξει κανείς μια ματιά στη νεοελληνική ιστορία, χωρίς δυσκολία διακρίνει τη γενική εφαρμογή του κανόνα, να έχουν υποστεί προδοσία μικρότερη ή μεγαλύτερη όλες σχεδόν οι γενεές ακόμα κι εκείνες του πρώτου απελευθερωτικού αγώνα. Εξαίρεση μοναδική αποτελεί η γενιά του Πολυτεχνείου που ανατρέποντας διπλά τον κανόνα όχι μόνο δεν προδόθηκε η ίδια αλλά και πρόδωσε. Γιατί ευτυχείς πολιτικές συγκυρίες τη φέρανε επί μακρόν στη θέση του φορέα της εξουσίας και της εξασφάλισαν τη δυνατότητα ενεργητικής προδοσίας όπως και τη γενικότερη, του αποφασιστικού καθορισμού της πορείας της κοινωνίας μας.

  Τι ήταν λοιπόν η γενιά του Πολυτεχνείου τότε και τι είναι σήμερα; Ποιές αξίες, με κίνδυνο της ζωής της, υπερασπίστηκε σ` εκείνους τους δύσκολους καιρούς και ποιά συμφέροντα υπηρετεί τώρα στους "εύκολους" καιρούς της εποχής μας;

  Μια δικτατορία βεβαίως αποτελεί αναίρεση της δημοκρατίας και μαζί της καταπάτηση των ανθρωπιστικών αξιών, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της ισότητας, εκφράζει δε πάντα τη βίαιη επιβολή της θέλησης των ισχυρών και την επικράτηση των συμφερόντων των λίγων εις βάρος των συμφερόντων των πολλών. Η δικτατορία του 1967 ήταν επίσης αναίρεση της εθνικής ανεξαρτησίας και υλοποίηση της βούλησης της Αμερικής ν` ασκεί απεριόριστο έλεγχο στον εθνικό μας βίο, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την  ανεπανόρθωτη ζημίωση του εθνικού  μας συμφέροντος(κατοχή της βόρειας Κύπρου). Κάθε αντίδραση επομένως κατά του δικτατορικού καθεστώτος αποτελούσε συγχρόνως προάσπιση τόσο των κοινωνικών μας αξιών, που αυτό κατέλυσε, όσο και των εθνικών. Τα συνθήματα των αυτοέγκλειστων του Πολυτεχνείου εμπεριείχανε συνδυασμένα και τα δύο είδη των αξιών. Τα ίδια συνθήματα με το διττό αυτό περιεχόμενο εκμεταλλεύθηκε λίγο αργότερα με τον πιο ευφυή τρόπο και το ΠΑΣΟΚ και εξασφάλισε χάρη σ` αυτά θριαμβευτική πορεία ανόδου στην εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ όμως δεν εκμεταλλεύθηκε μόνο τα συνθήματα αλλά και τους ανθρώπους που τα ενσαρκώνανε. Στο σημείο αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η πλειοψηφία της γενιάς του Πολυτεχνείου εντάχθηκε εξ αρχής σχεδόν στο ΠΑΣΟΚ, ενώ η πλειοψηφία πάλι των υπολοίπων που εντάχθηκε στην Αριστερά χρόνο με το χρόνο με το δικό του τρόπο ο καθένας ή και πολλοί μαζί μετακινήθηκαν πολιτικά προς αυτό προσφέροντας στην πολιτική του σημαντικό έργο στήριξης.

  Και τι αντιπροσωπεύει σήμερα η γενιά του Πολυτεχνείου, που όχι μόνο με την ιδεολογία της αλλά και με την προσωπική στήριξη της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, έχει διαδραματίσει κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική μας ζωή; Ό, τι ακριβώς και το ΠΑΣΟΚ. Αλλά τι αντιπροσωπεύει το ΠΑΣΟΚ δε θα το πούμε εμείς σήμερα, θα μας το πούνε οι ίδιοι οι διαχειριστές τόσο του ίδιου όσο και της πολιτικής μας ζωής.

 Ο Υπουργός Υγείας** σε πρόσφατη συνέντευξή του μιλώντας για το σημερινό δημόσιο τομέα και το ελληνικό κράτος λέει: "Έχει αποδειχθεί ότι το Δημόσιο αποτελεί παράγοντα, πεδίο άνθησης της διαφθοράς. Εκεί αναπτύσσονται τα παράσιτα που κατατρώγουν τις σάρκες του κράτους". Πιο κάτω ομολογεί τη χρεοκοπία της πολιτικής λέγοντας: "Αλλά κανένας πρωθυπουργός από μόνος του δεν μπορεί να κινήσει την ιστορική διαδρομή μιας χώρας, όταν η συνολική ατμόσφαιρα είναι αρνητική, όταν η πολιτική έχει παραχωρήσει τη θέση της στην προβολή του επίπλαστου και του φαινομενικού, στην παραπλάνηση και στην παραπληροφόρηση, μέσω επιχρισμάτων με επίκληση της καθημερινότητας". ("Καθημερινή" 28-29.10.2000).Ως μόνη δε και αποτελεσματική λύση βλέπει τη συρρίκνωση του κράτους μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, που αυτονόητο είναι ότι θα συνεπιφέρει και συρρίκνωση της διαφθοράς. Μας είναι πια αδιάφορο αν η πολιτική αυτή αντιτίθεται στην σοσιαλιστική ταμπέλα που είχε κάποτε το ΠΑΣΟΚ ή στην "αριστερολογία" Πρωθυπουργού και Υπουργού Άμυνας που θα δούμε στη συνέχεια. Θέλω όμως απλώς να ρωτήσω: Όταν κάποιος δεν πιστεύει στην αποστολή του κράτους, γιατί πολιτεύεται; Για να υπηρετεί την εκχώρησή του σε ιδιώτες;

 Κι αν τα λόγια δεν αρκούν για να επαληθεύσουν το μέγεθος της διάβρωσης του δημόσιου τομέα, έρχεται ως αδιάψευστος επαληθευτής η ίδια η πράξη. Λίγες μέρες μετά το ναυάγιο στην Πάρο η Κυβέρνηση ανακοίνωσε δέσμη μέτρων. Ανάμεσα σ` αυτά και το ακόλουθο: Οι έλεγχοι των πλοίων θα γίνονται από ειδικούς υπαλλήλους του κράτους που θα έχουν διετή και μόνο θητεία. Μετά θα αντικαθίστανται από άλλους. Η ανακοίνωση ενός τέτοιου μέτρου είναι προφανώς πολυσήμαντη: Σημαίνει ότι το κράτος είναι τελείως διαβρωμένο και δεν υπάρχουν στους κόλπους του πλέον αδιάφθοροι υπάλληλοι. Σημαίνει ακόμη ότι η διαφθορά επενεργείται μόνο μετά τη διετή θητεία. Προσωπικά, αν μου επιτρέπεται να παρέμβω στις πολιτικές τους, έχω κάποιες ιδέες που θα μπορούσαν ν` αποτελέσουνε εναλλακτικές λύσεις. Αφού η διαφθορά στο δικό μας δημόσιο τομέα είναι τόσο προχωρημένη, ας κληθούν ελεγκτές από την Ε.Ε. Ίσως όμως, δεν ξέρω, αυτό το έργο να μπορεί να το αναλάβει και η C.I.A., η οποία κατά καλή τύχη βρίσκεται στη χώρα μας για τη σύλληψη των μελών της "17 Νοέμβρη". Μπορεί ακόμα - εδώ πιστεύω να διερμηνεύω σωστά τις πολιτικές αντιλήψεις του Υπουργού Υγείας - να γίνει εκχώρηση αυτών των ελέγχων σε ιδιωτικές εταιρίες. Τέλος η πιο πρόσφορη, θαρρώ, και λιγότερο δαπανηρή λύση είναι να αντικατασταθούν οι άνθρωποι με ρομπότ. Γι` αυτά έχουμε απόλυτες εγγυήσεις ότι μένουν αδιάφθορα.

  Επειδή οι νοσηρές καταστάσεις που επιφέρει η εφαρμογή μιας δεξιάς ιδεολογίας, έστω κι αν αυτή δεν ομολογείται, δεν μπορούνε πια ν` αποκρυβούν, είναι υποχρεωμένοι οι πραγματοποιοί της, προκειμένου να διασωθούν πολιτικά είτε ως άτομα είτε ως κόμμα, ν` απαρνηθούν "βαρίδια" της δεξιοφροσύνης τους δηλώνοντας πίστη έστω και φραστική στην ιδεολογία της Αριστεράς. Γι` αυτό το λόγο παρακολουθούμε αυτές τις μέρες μια διαμάχη μεταξύ Υπουργού Άμυνας και Πρωθυπουργού, που έχει ως βάση την υπερθεμάτιση ως προς την αριστεροφροσύνη. Ο κ. Τσοχατζόπουλος θέτοντας ως βάση κάποιες αξίες της Αριστεράς ασκεί κριτική στην Κυβέρνηση, ενώ ο κ. Σημίτης υπερφαλαγγίζει τον κ. Τσοχατζόπουλο θέτοντας ως βάση της κυβερνητικής πολιτικής και του ΠΑΣΟΚ σύνολη την ιδεολογία της Αριστεράς.  "Είμαστε η Αριστερά που ανοίγει νέους δρόμους" θα πει.

  Όσο για τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας ο κ. Τσοχατζόπουλος γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον, γιατί τους υπηρέτησε περισσότερο από κάθε άλλον και ανταμειβόταν ανάλογα, ότι αυτοί στήθηκαν επί Ανδρέα και αποτέλεσαν έκτοτε το καθεστώς της απόλυτης μοναρχίας που κατέστησε δυνατή την ιδεολογική μεταστροφή του κόμματος.

  Στην ίδια διαμάχη επίσης για δικά του οφέλη έχει εμπλακεί και ο κ. Αρσένης κι έχει να πει πολλά για έλλειψη διαλόγου και πολιτικής σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων σε κόμμα και Κυβέρνηση, ο ίδιος όμως ως Υπουργός Παιδείας μετά από πολύ πολύ διάλογο με κόμμα και φορείς προέβει στην πραγματοποίηση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

  Αλλά σαν συνεπείς δεξιοί όλοι τους εφαρμόζουν και αυτή την αρχή της δεξιάς ιδεολογίας, να εκμεταλλεύονται ανενδοίαστα αξίες ακόμα και της αντίθετης ιδεολογίας, μόνο και μόνο για να μπορούν να εφαρμόζουν αποτελεσματικότερα την ιδεολογία του ατομοκεντρισμού που υπηρετούν, ώστε να υπάρχει σ` αυτή συνέχεια και συνέπεια.

  Σε εθνικό επίπεδο τα συνθήματα του Πολυτεχνείου, και του ΠΑΣΟΚ κατόπιν, "έξω από το ΝΑΤΟ" ή "έξω οι αμερικάνοι", μετουσιώθηκαν σε πλήρη υποταγή σε ΝΑΤΟ και Αμερικανούς, έστω κι αν με τη δική τους συνέργεια "βρέθηκε" και παραμένει ακόμα στα χέρια των Τούρκων το βόρειο μέρος της Κύπρου. Για την εκδήλωση δε της πλήρους υποτέλειας αναδειχθήκαμε και σε χώρα "επιδρομική". Η Κυβέρνησή μας με την έμπρακτη συναίνεση της γενιάς του Πολυτεχνείου υπόγραψε τη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Σερβία. Για την ανεξαρτησία μας σε σχέση με τους ευρωπαίους εταίρους μας ο Υπουργός Υγείας στην ίδια συνέντευξη είναι κατηγορηματικότατος: "Η συμμετοχή μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση μας αναγκάζει ν` αλλάξουμε τα πάντα και να τ` αλλάξουμε τώρα. Η προσαρμογή της χώρας μας σ` ένα άλλου τύπου οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον είναι δεδομένη, είναι ντε φάκτο. Δε συζητιέται ούτε αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης με κάποιους στην Ευρώπη ή εσωτερικά στη χώρα".

  Τι είναι λοιπόν το Πολυτεχνείο σήμερα; Αν ισχύουν όλα αυτά που η σημερινή πολιτική πραγματικότητα δηλώνει αλλά και οι ίδιοι οι διαμορφωτές επαληθεύουν με τις διαπιστώσεις τους, άμεσες ή έμμεσες, το Πολυτεχνείο σήμερα σημαίνει την αυτοαναίρεσή του. Στο αρχικό μας ερώτημα επομένως αν ζει ή όχι η απάντηση είναι ότι ζει αλλά ανεστραμμένο και οι αναστροφείς του είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί του.

  Και οι δεκάδες που σκοτώθηκαν τη νύχτα του Πολυτεχνείου φωνάζοντας αδιάκοπα τα συνθήματα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας και της εθνικής ανεξαρτησίας γιατί σκοτώθηκαν; Αν κρίνουμε από την εξέλιξη των γεγονότων, αυτοί γίνανε θυσία, για να φτιάξουν τη ζωή τους κάποιοι άλλοι. Έτσι γίνεται πάντα. Κάποιοι χάνουν τη ζωή τους και κάποιοι τη φτιάχνουν, πατώντας στη θυσία των προηγουμένων. Η διαφορά στη δική μας περίπτωση είναι ότι αυτοί που φκιάξαν έτσι τη ζωή τους δεν ήταν μερικοί αλλά σχεδόν όλοι. Με τη γενιά του Πολυτεχνείου έγινε μαζική εκμετάλλευση του θανάτου των άλλων. Κι αν την ημέρα της επετείου ακούσουμε να επαινούν τη θυσία των νεκρών, δεν είναι από προσωπική ευγνωμοσύνη, αλλά από την πρόθεση να εκμεταλλευθούν ως τα έσχατα χρονικά όρια το θάνατό τους.

  Όσο για το δικό μας πολιτικό βίο αυτός επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα. Πριν από τη δικτατορία φτύναμε τη Δεξιά. Ήρθε η δικτατορία και, όσοι από μας δε γλύφαμε τα φτύματά μας, τουλάχιστον συγκρατήσαμε τις φτυσιές μας. Έπεσε η δικτατορία και οι φτυσιές μας επανηύραν τη φυσική τους φορά, ενώ τα "γλυψίματά" μας στράφηκαν προς τους δικούς μας που έφεραν τώρα και το "φωτοστέφανο" της ηρωικής γενιάς του Πολυτεχνείου. Επακολούθησαν βαθιές πολιτικοκοινωνικές ζυμώσεις και η γενιά του Πολυτεχνείου βρέθηκε στη θέση του φορέα της πολιτικής εξουσίας, όπου όμως πολιτεύθηκε όχι έντιμα και  αντέστρεψε τα πιστεύω της. Κι εμείς, που άλλος ρόλος στην πολιτική μας ζωή δε μας έχει λάχει παρά να αντιπολιτευόμαστε  με φτυσιές, τις στρέψαμε τώρα προς τους δικούς μας. Έτσι η ζωή μας συνέχισε να πορεύεται και πάλι με φτυσιές αλλά αυτή τη φορά προς τους  παλιούς μας συντρόφους.

*Αναδημοσιεύουμε άρθρο του 2012 στο "αντί", που δείχνει την προδιαγραφή της πορείας προς το σήμερα 

**Πρόκειται για τον Αλέκο Παπαδόπουλο, που, αφού υπηρέτησε σθεναρά την πορεία προς το Μνημόνιο, κατόπιν έγινε μέγας κατήγορός του

Και συναυλία λοιπόν για την 39η επέτειο του Πολυτεχνείου πραγματοποιούν οι «Λέξω προς αιθέρα» με τίτλο ένα κύριο σύνθημά του

Σας καλούμε όλους στη συναυλία μας αυτή, όπου θα ακουστούν πολιτικά τραγούδια, δικά μου και άλλων, από την εποχή της δικτατορίας ως τις μέρες μας τις «μνημονιακές».

                                    Ιδού και το δελτίο τύπου

Οι εκπαιδευτικοί «Λέξω προς αιθέρα» σε πολιτικό τραγούδι 

"Παιδεία, παιδεία, ψωμί, ελευθερία. Παιδεία, παιδεία, σπουδές στην ανεργία" 17 Νοεμβρίου, συναυλία στο ΦΙΞ in art

Συναυλία στο πνεύμα των ημερών για την επέτειο του Πολυτεχνείου με τίτλο «Παιδεία, παιδεία, ψωμί, ελευθερία, Παιδεία, παιδεία, σπουδές στην ανεργία» θα φιλοξενήσει το ΦΙΞ in art το Σάββατο 17 Νοεμβρίου στις 20:30. Οι «Λέξω προς Αιθέρα» θα ερμηνεύσουν πολιτικά τραγούδια για τη δικτατορία, τη μεταπολίτευση και την κρίση. Το πρώτο μέρος της συναυλίας περιλαμβάνει γνωστά τραγούδια με πολιτικό στίχο μεγάλων ελλήνων συνθετών. Στο δεύτερο μέρος θα ακολουθήσουν τραγούδια για τη μεταπολίτευση και το μνημόνιο του τραγουδοποιού Αλέκου Τζιόλα Την συναυλία θα ανοίξει ο Νίκος Μπιλιλής με το αρχείο του και ο Κώστας Καρακούλας με σύντομη αντιμνημονιακή χιουμοριστική ποίηση! Πολυχώρος ΦΙΞ in art, Σαββάτο 17 Νοεμβρίου ώρα 20:30 Το συγκρότημα «Λέξω προς αιθέρα» αποτελείται κυρίως από εκπαιδευτικούς, ερασιτέχνες μουσικούς, και ξεκίνησε τραγουδώντας τραγούδια του Αλέκου Τζιόλα Τα μέλη του Βέλκος Χρήστος, μπουζούκι Καλόστος  Σταύρος, μπαγλαμά, τραγούδι Καπράλος Χρήστος, πνευστά, κρουστά, τραγούδι Καράνταης Χρήστος, τραγούδι Καρκαλέτσης Θεολόγης, κλασσική κιθάρα, λαούτο Μαδεμλή Μάγδα, κρουστά Παπαστεργίου Γιάννης, βιολί, μαντολίνο. Σεβαστίδου Μαρία, τραγούδι Στεφαδούρος Μιχάλης, πιάνο, κρουστά, τραγούδι Τζιόλας Αλέκος : τραγούδι

Οι "μετενέργειες" από την ψήφιση των μέτρων

Έγινε η κρίσιμη ψηφοφορία και τα μέτρα ψηφίστηκαν από τη Βουλή, αλλά με τέτοια πλειοψηφία που στους μεν κυβερνητικούς μας εταίρους έφερε κατάθλιψη, ενώ στους τροϊκανούς έντονο προβληματισμό αν πρέπει ή δεν πρέπει να μας δώσουν τη δόση.  

Η τριμερής λοιπόν κυβερνητική κοινοπραξία καταρρέει. Μαζί της και η μνημονιακή προοπτική της χώρας μας. Και τα δύο κρέμονται από το ισχνό νήμα των 153 βουλευτών.

Η ΔΗΜΑΡ τελικά δεν ψήφισε τα μέτρα της τρόικας. Της παραήτανε δεξιά. Αλλά, δηλώνοντας απλώς παρούσα, και τα ψήφισε,. Της παραήτανε αριστερή η καταψήφισή τους. Προτίμησε το μεσοβέζικο, της ψήφισης και μη ψήφισης συγχρόνως. Δεν είναι κανένα σπουδαίο θέμα η σωτηρία ή η καταστροφή μιας χώρας, για να πρέπει να πάρεις ξακάθαρη θέση. Είναι εντελώς αμελητέο. Γι` αυτό και ό, τι ήθελε προκύψει. Ιδού ο υψηλός βαθμός συναίσθησης της ευθύνης

Το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, αυτού του μεγάλου Πολιτειολόγου και πολιτικού, μετά τη διάλυσή του από τον προκάτοχό του, τώρα πνέει τα λοίσθια.. Επί τέλους! Πολύ άργησε. Δεκαετίες ολόκληρες. Έπρεπε να ολοκληρώσει παντελώς το καταστροφικό του έργο στην έρημή μας χώρα και μετά να εκλείψει.

Δυστυχώς η Ιστορία παρεμβαίνει συχνά κατόπιν εορτής, όταν πια το κακό συντελείται, όταν το δράμα φτάνει στην πλήρη ολοκλήρωσή του. Και όχι μόνον αυτό. Οι συντελεστές του δράματος δεν πληρώνουν. Συνεχίζουν να απολαμβάνουν τους πλουσιοπάροχους καρπούς από τη διάπραξή του. Πληρώνουν άλλοι, ο λαός, που δε φταίει ή ευθύνεται απειροελάχιστα σε σχέση με τους συντελεστές του δράματος. Γιατί αυτή η διπλή αδικία;

Γιατί οι συντελεστές των δραμάτων στις ιστορίες των ανθρώπινων κοινωνιών εμποδίζουν την Ιστορία να επέμβει έγκαιρα. Της κλείνουν την καταπακτή ανάδυσής της στο προσκήνιο των γεγονότων. Έχουν αυτή τη δυνατότητα. Είναι οι λαθρεπιβάτες της, όπως λέγαμε άλλη φορά. Και διαπράττουν απρόσκοπτα τα αίσχη τους κατ` εξακολούθηση. Και μόνο, όταν έρθει η «λύση» του δράματος, η εκτεταμένη τραγωδία, οπότε αδυνατούν να εμποδίσουν άλλο την παρέμβαση της Ιστορίας, αυτή επεμβαίνει με το διπλά άδικο τρόπο, τιμωρώντας άλλους από αυτούς που πρέπει

Τι ήταν το ΠΑΣΟΚ στην πολιτική μας Ιστορία; Μια οικογενειακή επιχείρηση, που στήθηκε από τον πατέρα και διαλύθηκε από το γιο. Είχανε το δικαίωμα, αφού δική τους ήτανε. Και τους απέφερε πάμπολλα κέρδη. Οι άλλοι που ενεπλάκησαν στη λειτουργία αυτής της επιχείρησης από την προφανή σκοπιμότητα και αυτοί δε ζημιώσανε. Την καλή τους την κάνανε και με το παραπάνω. Και δεν τιμωρήθηκαν. Ένας μόνο μπήκε μέσα. Αλλά είναι ένας μέσα στους άπειρους. Τίποτα δηλαδή. Όλοι οι άλλοι ζουν και σχεδόν βασιλεύουν πολιτικά. Θα αναλάβουν και πρωτοβουλίες να σώσουν την Αριστερά  Ναι. Το δηλώνουν και δεν ντρέπονται. Και γιατί να ντραπούν; Αφού μέχρι τώρα επί δεκαετίες ασχημονούσαν και αντί να ζημιώνουν ανταμοίβονταν. Ψευδολογούσαν μεταστρεφόμενοι και ψηφίζονταν

Όταν έγινε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ο γιος του ιδρυτή του, ο λεγόμενος Γιωργάκης, επειδή για την περίπτωσή του ίσχυσαν εντελώς ειδικές συνθήκες αναγόρευσης, πέρα από τα άρθρα που έγραψα τότε στο «αντί» σκάρωσα κι ένα στιχούργημα, που το μελοποίησα, για τον ίδιο και τους αναγορευτές του. Τους το αφιερώνω. Ως επιμνημόσυνο ταιριάζει νομίζω στην περίσταση.

Όχι στη δημοκρατία, ναι στα γονίδια. Ο πολιτικός μας πολιτισμός

«…Βλέπω τα μάτια σας… και διαβάζω το χρέος μου…» (*)

μας είπε εν όψει εκλογών και ξύπνησε το δέος μου

Πατήρ, υιός και εγγονός                                     

Δόξα να `χει ο θεός                                              

Πατήρ, υιός και εγγονός                                     

Δόξα σοι ο θεός                                                   

Που γίνανε τριάδα                                              

Κι οι τρεις τους στην αράδα                               

Σώζουν αυτή τη χώρα                                          

Απ` την κακιά της ώρα                                       

Πατήρ, υιός και εγγονός                                 

Μέγας είναι ο θεός                                           

Πατήρ, υιός και εγγονός                                 

Μεγάλος ο θεός                                                

Μας στέλνει και τον τρίτο                            

Που `ναι βρεγμένο σπίρτο                                      

Παλεύεις να τ` ανάψεις                                        

Ώσπου να το πετάξεις                                           

Μα κι αν δε βγάζει σπίθα φως

Δεν είναι λόγος τώρα αυτός

Να κάνεις πέρα αρχηγό

Σταλμένο απ` το θεό

Κι άμα δε λέει να λάμψει

Θα του εκπέμπουν λάμψη

Οντάρια δίχως μπόι

Που σέρνονται στη χλόη

Μα και στη φύση του ερπετού

είναι ν` αλλάζει πού και πού

Και κεί στην ψεύτικη αλλαγή

Να βρίσκει την τροφή

Γι` αυτό και λεν αλλάζουν

Να μη θαρρείς πως μοιάζουν

Αυτοί που τρώνε τώρα

Μ` εκείνους πριν μια ώρα

Πατήρ, υιός και εγγονός

Και όλα γίνονται αλλιώς

Πατήρ, υιός και εγγονός

Αλλάζει ο Μανωλιός           

Τη μια διαβάζει χρέος

Καθώς κοιτά το πέος

Την άλλη το πειράζει  

Κι άλλη εποχή χαράζει                          

Πατήρ, υιός και εγγονός                                     

Δόξα να χει ο θεός

Πατήρ, υιός και εγγονός 

Δόξα σοι ο θεός                                                   

Που γίνανε τριάδα

Και μας περνάν αράδα

Και πίσω τα ερπετά της

Θωπεύουν τ` αχαμνά της

                                        

* Γ. Παπανδρέου σε σποτ προεκλογικής διαφήμισης          

Η εκδήλωσή μας

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η εκδήλωσή μας για Θεσσαλονίκη και Σμύρνη, που περιλάμβανε αναγνώσεις αποσπασμάτων, απαγγελίες και τραγούδια για τις δύο πόλεις. Γεμάτος ο ισόγειος, «ζεστός» χώρος του ΦΙΞ. Σχεδόν με κατάνυξη παρακολούθησαν οι άνθρωποι που μας ακούγανε όχι μόνο τα τραγούδια, αλλά και τα κείμενα που διαβάστηκαν ή απαγγέλθηκαν. Αναγνώσεις και απαγγελίες υποβλητικές. Ήταν μια βραδιά γεμάτη μυσταγωγία, συγκίνηση και νοσταλγία.

Εμείς οι «Λέξω προς αιθέρα», αν και ερασιτέχνες, αριστοτεχνικά, πιστεύω, αποδώσαμε τα 14 τραγούδια που είπαμε, ενώ η κα Μαρία Μπουράνη Καρασαββίδου, που τραγούδησε ασυνόδευτη παραδοσιακό της Σμύρνης «Όλα μου τα καράβια» μας συγκίνησε όλους.

Δυστυχώς η υπόσχεσή μας ότι θα προβάλουμε φωτογραφικό υλικό του μεγάλου Μπιλιλή και ότι θα συντελεστεί ζωντανή επικοινωνία μέσω skype με το Δήμαρχο Σμύρνης λόγω έκτακτης βλάβης των οργάνων της τεχνολογικής υποστήριξης δεν πραγματοποιήθηκε. Διαβάστηκε απλώς το γραπτό μήνυμα του Δημάρχου. Το φωτογραφικό υλικό του κ. Μπιλιλή θα παρουσιαστεί στην αμέσως επόμενη εκδήλωση των «Λέξω προς αιθέρα», στις 17 Νοέμβρη την ίδια ώρα πάλι στο ΦΙΞ, όπου θα παρουσιάσουμε πρόγραμμα με πολιτικό τραγούδι των ημερών μας, δικό μου και άλλων.

Η μέρα το ζητάει αλλά και οι καιροί το επιβάλλουν.  

Το πρόγραμμα της εκδήλωσής μας ήτανε:

Εισαγωγή: Ελένη Καρασαββίδου

Τραγούδι Αλέκου Τζιόλα: Του κόλπου δαχτυλίδι. Τραγουδάει ο Αλέκος Τζιόλας

Απόσπασμα από το «Το Μεγάλο άλμα, η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης του Σπύρου Κουζινόπουλου. Διαβάζει ο Γ. Περδίκης

Τραγούδι παραδοσιακό: Ας χαμηλώναν τα βουνά: Τραγουδάει η Βάσω Κουκουβίτου

Απόσπασμα Αγγέλα Παπάζογλου Ονείρατα της Άκαυτης και της Καμένης Σμύρνης Διαβάζει η Ελένη Καρασαββίδου

Σμύρνη:  Ποίημα του Άγγελου Σημειριώτη. Διαβάζει η  Φανή Αθανασιάδου

Τραγούδι Δήμου Μούτση: Στη Σμύρνη και στο Αϊβαλί: Τραγουδάνε: Σταύρος Καλόστος και Αλέκος Τζιόλας

Κουρσάροι…  ποίημα του Άγγελου Σημειριώτη. Διαβάζει η  Ελένη Καρασαββίδου

Τραγούδι παραδοσιακό Σμύρνης: Τικ, τικ, τίκι, τίκι, τακ. Τραγουδάει η Μαρία Σεβαστίδου

Απόσπασμα Αγγέλα Παπάζογλου Ονείρατα της Άκαυτης και της Καμένης Σμύρνης Διαβάζει η Ελένη Καρασαββίδου

Τραγούδι παραδοσιακό Σμύρνης: Από τα πολλά που μου `χεις καμωμένα. Τραγουδάει ο Χρήστος Καπράλος

Τραγούδι παραδοσιακό Σμύρνης: Όλα μου τα καράβια. Τραγουδάει η Μαρία Μπουράνη Καρασαββίδου

Δεκαετία του 30 Καπνεργάτες (του Καβαλιώτη Διαμαντή Αξιώτη)Διαβάζει ο Γιώργος Σαράτσης

Ανάγνωση στίχων του Επιταφίου Διαβάζει ο Γιάννης Περδίκης

Ακούγεται η εισαγωγή από τον Επιτάφιο του Μίκη Θεοδωράκη

Αποσπάσματα από  Οι άνθρωποι του μύθου του Στέλιου Ξεφλούδα διαβάζει ο Γιώργος Σαράτσης

Ακούγεται εισαγωγή με πνευστό από «Επέσατε θύματα»

Απόσπασμα Αγγέλα Παπάζογλου Ονείρατα της Άκαυτης και της Καμένης Σμύρνης Διαβάζει η Ελένη Καρασαββίδου

Τραγούδι των Ξέμπαρκων: Θεσσαλονίκη ΙΙ.. Τραγουδάει ο Σταύρος Καλόστος

Απόσπασμα από το Δικό μας Αίμα του Γ. Ιωάννου

Τραγούδι του Ζήκα: Τοξοβόλοι. Τραγουδάει ο Σταύρος Καλόστος

Ποίημα Τα Ηλιοτρόπια των Εβραίων του Γ. Ιωάννου Διαβάζει η Φανή Αθανασιάδου

Τραγούδι Μπακιρτζή: Ο ξένος. Τραγουδάει ο Σταύρος Καλόστος

Αφήγηση του Απόστολου Καλδάρα Διαβάζει ο Γ. Περδίκης

Ποίημα Τότε που Έλειπα του Γ. Ιωάννου

Τραγούδι των «Μικρών Περιπλανήσεων»: Με μια βάρκα. Τραγουδάει ο Σταύρος Καλόστος

Αναμνήσεις από Φεστιβάλ και ΔΕΘ

Τραγούδι Χατζηνάσιου: Τα χρόνια τα φοιτητικά. Τραγουδάει παίζοντας και κιθάρα η Ελένη Μάντζαρη

Αναμνήσεις από την Αντιπαροχή και τη Μεταπολίτευση

Τραγούδι Λουδοβίκου: Η Πύλη της Άμμου. Τραγουδάει ο Σταύρος Καλόστος

Ποίημα Δύση στο Θερμαϊκό του Γ.Θ.Βαφόπουλου Διαβάζει η Φανή Αθανασιάδου

Τραγούδι Τσιτσάνη: Όμορφη Θεσσαλονίκη. Τραγουδάει ο Σταύρος Καλόστος

Επιλογικό Απόσπασμα από κείμενο του Καβαλιώτη Διαμαντή Αξιώτη. Διαβάζει ο Γιώργος Σαράτσης

Τραγούδι Μικρούτσικου Καββαδία: Θεσσαλονίκη. Τραγουδάει παίζοντας και κιθάρα η Ελένη Μάντζαρη

Απόσπασμα από το Δικό μας Αίμα του Γ. Ιωάννου

Τραγούδι Το Μπαχτσέ Τσιφλίκι του Β. Τσιτσάνη. Τραγουδούν οι «Λέξω προς Αιθέρα».

*Στις Μουσικές περιπλανήσεις οι Λέξω προς Αιθέρα

Συμμετέχουν στην ορχήστρα:

Βέλκος Χρήστος, μπουζούκι

Ζαγοριανού Φαίδρα, βιολί 

Καλόστος Σταύρος, μπαγλαμάς και τραγούδι

Καπράλος Χρήστος, πνευστά, κρουστά και τραγούδι

Καρκαλέτσης Θεολόγης, κλασσική κιθάρα, λαούτο

Μαδεμλή Μάγδα, κρουστά

Παπαστεργίου Γιάννης, βιολί και μαντολίνο

Στεφαδούρος Μιχάλης, αρμόνιο

Τραγουδούν:

Καλόστος Σταύρος

Καπράλος Χρήστος

Κουκουβίτου Βασιλική

Μάντζαρη Ελένη

Μπουράνη Καρασαββίδου Μαρία

Σεβαστίδου Μαρία

Τζιόλας Αλέκος

Διαβάζουν  λογοτεχνικά αποσπάσματα οι Γιάννης Περδίκης (Θέατρο Έξω από τα Τείχη) Γιώργος Σαράτσης (αφηγητής) Φανή Αθανασιάδου και Ελένη Καρασαββίδου.

Κείμενα/συντονισμός: Ελένη Καρασαββίδου.

*Την εκδήλωση ανοίγει ο Νίκος Μπιλιλής με το κινηματογραφικό αρχείο του και ακολουθεί χαιρετισμός έκπληξη από την άλλη μεριά του Αιγαίου.

Πίνακές τους εκθέτουν: Η Μαδεμλή Μάγδα και η Μαρία Τραμπίδου

Σας γνωστοποιούμε ότι οι «Λέξω προς Αιθέρα» θα είναι πάλι εδώ στις 17 Νοέμβρη με πολιτικό τραγούδι των ημερών μας του Αλέκου Τζιόλα και άλλων.