"Το Πολυτεχνείο ζει;"
Επί τέλους και μια ενεργητική προδοσία
στην αλυσίδα των παθητικών (Αντί 725. 17. 11. 2000)
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στη νεοελληνική ιστορία, χωρίς δυσκολία διακρίνει τη γενική εφαρμογή του κανόνα, να έχουν υποστεί προδοσία μικρότερη ή μεγαλύτερη όλες σχεδόν οι γενεές ακόμα κι εκείνες του πρώτου απελευθερωτικού αγώνα. Εξαίρεση μοναδική αποτελεί η γενιά του Πολυτεχνείου που ανατρέποντας διπλά τον κανόνα όχι μόνο δεν προδόθηκε η ίδια αλλά και πρόδωσε. Γιατί ευτυχείς πολιτικές συγκυρίες τη φέρανε επί μακρόν στη θέση του φορέα της εξουσίας και της εξασφάλισαν τη δυνατότητα ενεργητικής προδοσίας όπως και τη γενικότερη, του αποφασιστικού καθορισμού της πορείας της κοινωνίας μας.
Τι ήταν λοιπόν η γενιά του Πολυτεχνείου τότε και τι είναι σήμερα; Ποιές αξίες, με κίνδυνο της ζωής της, υπερασπίστηκε σ` εκείνους τους δύσκολους καιρούς και ποιά συμφέροντα υπηρετεί τώρα στους "εύκολους" καιρούς της εποχής μας;
Μια δικτατορία βεβαίως αποτελεί αναίρεση της δημοκρατίας και μαζί της καταπάτηση των ανθρωπιστικών αξιών, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της ισότητας, εκφράζει δε πάντα τη βίαιη επιβολή της θέλησης των ισχυρών και την επικράτηση των συμφερόντων των λίγων εις βάρος των συμφερόντων των πολλών. Η δικτατορία του 1967 ήταν επίσης αναίρεση της εθνικής ανεξαρτησίας και υλοποίηση της βούλησης της Αμερικής ν` ασκεί απεριόριστο έλεγχο στον εθνικό μας βίο, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την ανεπανόρθωτη ζημίωση του εθνικού μας συμφέροντος(κατοχή της βόρειας Κύπρου). Κάθε αντίδραση επομένως κατά του δικτατορικού καθεστώτος αποτελούσε συγχρόνως προάσπιση τόσο των κοινωνικών μας αξιών, που αυτό κατέλυσε, όσο και των εθνικών. Τα συνθήματα των αυτοέγκλειστων του Πολυτεχνείου εμπεριείχανε συνδυασμένα και τα δύο είδη των αξιών. Τα ίδια συνθήματα με το διττό αυτό περιεχόμενο εκμεταλλεύθηκε λίγο αργότερα με τον πιο ευφυή τρόπο και το ΠΑΣΟΚ και εξασφάλισε χάρη σ` αυτά θριαμβευτική πορεία ανόδου στην εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ όμως δεν εκμεταλλεύθηκε μόνο τα συνθήματα αλλά και τους ανθρώπους που τα ενσαρκώνανε. Στο σημείο αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η πλειοψηφία της γενιάς του Πολυτεχνείου εντάχθηκε εξ αρχής σχεδόν στο ΠΑΣΟΚ, ενώ η πλειοψηφία πάλι των υπολοίπων που εντάχθηκε στην Αριστερά χρόνο με το χρόνο με το δικό του τρόπο ο καθένας ή και πολλοί μαζί μετακινήθηκαν πολιτικά προς αυτό προσφέροντας στην πολιτική του σημαντικό έργο στήριξης.
Και τι αντιπροσωπεύει σήμερα η γενιά του Πολυτεχνείου, που όχι μόνο με την ιδεολογία της αλλά και με την προσωπική στήριξη της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, έχει διαδραματίσει κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική μας ζωή; Ό, τι ακριβώς και το ΠΑΣΟΚ. Αλλά τι αντιπροσωπεύει το ΠΑΣΟΚ δε θα το πούμε εμείς σήμερα, θα μας το πούνε οι ίδιοι οι διαχειριστές τόσο του ίδιου όσο και της πολιτικής μας ζωής.
Ο Υπουργός Υγείας** σε πρόσφατη συνέντευξή του μιλώντας για το σημερινό δημόσιο τομέα και το ελληνικό κράτος λέει: "Έχει αποδειχθεί ότι το Δημόσιο αποτελεί παράγοντα, πεδίο άνθησης της διαφθοράς. Εκεί αναπτύσσονται τα παράσιτα που κατατρώγουν τις σάρκες του κράτους". Πιο κάτω ομολογεί τη χρεοκοπία της πολιτικής λέγοντας: "Αλλά κανένας πρωθυπουργός από μόνος του δεν μπορεί να κινήσει την ιστορική διαδρομή μιας χώρας, όταν η συνολική ατμόσφαιρα είναι αρνητική, όταν η πολιτική έχει παραχωρήσει τη θέση της στην προβολή του επίπλαστου και του φαινομενικού, στην παραπλάνηση και στην παραπληροφόρηση, μέσω επιχρισμάτων με επίκληση της καθημερινότητας". ("Καθημερινή" 28-29.10.2000).Ως μόνη δε και αποτελεσματική λύση βλέπει τη συρρίκνωση του κράτους μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, που αυτονόητο είναι ότι θα συνεπιφέρει και συρρίκνωση της διαφθοράς. Μας είναι πια αδιάφορο αν η πολιτική αυτή αντιτίθεται στην σοσιαλιστική ταμπέλα που είχε κάποτε το ΠΑΣΟΚ ή στην "αριστερολογία" Πρωθυπουργού και Υπουργού Άμυνας που θα δούμε στη συνέχεια. Θέλω όμως απλώς να ρωτήσω: Όταν κάποιος δεν πιστεύει στην αποστολή του κράτους, γιατί πολιτεύεται; Για να υπηρετεί την εκχώρησή του σε ιδιώτες;
Κι αν τα λόγια δεν αρκούν για να επαληθεύσουν το μέγεθος της διάβρωσης του δημόσιου τομέα, έρχεται ως αδιάψευστος επαληθευτής η ίδια η πράξη. Λίγες μέρες μετά το ναυάγιο στην Πάρο η Κυβέρνηση ανακοίνωσε δέσμη μέτρων. Ανάμεσα σ` αυτά και το ακόλουθο: Οι έλεγχοι των πλοίων θα γίνονται από ειδικούς υπαλλήλους του κράτους που θα έχουν διετή και μόνο θητεία. Μετά θα αντικαθίστανται από άλλους. Η ανακοίνωση ενός τέτοιου μέτρου είναι προφανώς πολυσήμαντη: Σημαίνει ότι το κράτος είναι τελείως διαβρωμένο και δεν υπάρχουν στους κόλπους του πλέον αδιάφθοροι υπάλληλοι. Σημαίνει ακόμη ότι η διαφθορά επενεργείται μόνο μετά τη διετή θητεία. Προσωπικά, αν μου επιτρέπεται να παρέμβω στις πολιτικές τους, έχω κάποιες ιδέες που θα μπορούσαν ν` αποτελέσουνε εναλλακτικές λύσεις. Αφού η διαφθορά στο δικό μας δημόσιο τομέα είναι τόσο προχωρημένη, ας κληθούν ελεγκτές από την Ε.Ε. Ίσως όμως, δεν ξέρω, αυτό το έργο να μπορεί να το αναλάβει και η C.I.A., η οποία κατά καλή τύχη βρίσκεται στη χώρα μας για τη σύλληψη των μελών της "17 Νοέμβρη". Μπορεί ακόμα - εδώ πιστεύω να διερμηνεύω σωστά τις πολιτικές αντιλήψεις του Υπουργού Υγείας - να γίνει εκχώρηση αυτών των ελέγχων σε ιδιωτικές εταιρίες. Τέλος η πιο πρόσφορη, θαρρώ, και λιγότερο δαπανηρή λύση είναι να αντικατασταθούν οι άνθρωποι με ρομπότ. Γι` αυτά έχουμε απόλυτες εγγυήσεις ότι μένουν αδιάφθορα.
Επειδή οι νοσηρές καταστάσεις που επιφέρει η εφαρμογή μιας δεξιάς ιδεολογίας, έστω κι αν αυτή δεν ομολογείται, δεν μπορούνε πια ν` αποκρυβούν, είναι υποχρεωμένοι οι πραγματοποιοί της, προκειμένου να διασωθούν πολιτικά είτε ως άτομα είτε ως κόμμα, ν` απαρνηθούν "βαρίδια" της δεξιοφροσύνης τους δηλώνοντας πίστη έστω και φραστική στην ιδεολογία της Αριστεράς. Γι` αυτό το λόγο παρακολουθούμε αυτές τις μέρες μια διαμάχη μεταξύ Υπουργού Άμυνας και Πρωθυπουργού, που έχει ως βάση την υπερθεμάτιση ως προς την αριστεροφροσύνη. Ο κ. Τσοχατζόπουλος θέτοντας ως βάση κάποιες αξίες της Αριστεράς ασκεί κριτική στην Κυβέρνηση, ενώ ο κ. Σημίτης υπερφαλαγγίζει τον κ. Τσοχατζόπουλο θέτοντας ως βάση της κυβερνητικής πολιτικής και του ΠΑΣΟΚ σύνολη την ιδεολογία της Αριστεράς. "Είμαστε η Αριστερά που ανοίγει νέους δρόμους" θα πει.
Όσο για τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας ο κ. Τσοχατζόπουλος γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον, γιατί τους υπηρέτησε περισσότερο από κάθε άλλον και ανταμειβόταν ανάλογα, ότι αυτοί στήθηκαν επί Ανδρέα και αποτέλεσαν έκτοτε το καθεστώς της απόλυτης μοναρχίας που κατέστησε δυνατή την ιδεολογική μεταστροφή του κόμματος.
Στην ίδια διαμάχη επίσης για δικά του οφέλη έχει εμπλακεί και ο κ. Αρσένης κι έχει να πει πολλά για έλλειψη διαλόγου και πολιτικής σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων σε κόμμα και Κυβέρνηση, ο ίδιος όμως ως Υπουργός Παιδείας μετά από πολύ πολύ διάλογο με κόμμα και φορείς προέβει στην πραγματοποίηση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.
Αλλά σαν συνεπείς δεξιοί όλοι τους εφαρμόζουν και αυτή την αρχή της δεξιάς ιδεολογίας, να εκμεταλλεύονται ανενδοίαστα αξίες ακόμα και της αντίθετης ιδεολογίας, μόνο και μόνο για να μπορούν να εφαρμόζουν αποτελεσματικότερα την ιδεολογία του ατομοκεντρισμού που υπηρετούν, ώστε να υπάρχει σ` αυτή συνέχεια και συνέπεια.
Σε εθνικό επίπεδο τα συνθήματα του Πολυτεχνείου, και του ΠΑΣΟΚ κατόπιν, "έξω από το ΝΑΤΟ" ή "έξω οι αμερικάνοι", μετουσιώθηκαν σε πλήρη υποταγή σε ΝΑΤΟ και Αμερικανούς, έστω κι αν με τη δική τους συνέργεια "βρέθηκε" και παραμένει ακόμα στα χέρια των Τούρκων το βόρειο μέρος της Κύπρου. Για την εκδήλωση δε της πλήρους υποτέλειας αναδειχθήκαμε και σε χώρα "επιδρομική". Η Κυβέρνησή μας με την έμπρακτη συναίνεση της γενιάς του Πολυτεχνείου υπόγραψε τη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Σερβία. Για την ανεξαρτησία μας σε σχέση με τους ευρωπαίους εταίρους μας ο Υπουργός Υγείας στην ίδια συνέντευξη είναι κατηγορηματικότατος: "Η συμμετοχή μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση μας αναγκάζει ν` αλλάξουμε τα πάντα και να τ` αλλάξουμε τώρα. Η προσαρμογή της χώρας μας σ` ένα άλλου τύπου οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον είναι δεδομένη, είναι ντε φάκτο. Δε συζητιέται ούτε αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης με κάποιους στην Ευρώπη ή εσωτερικά στη χώρα".
Τι είναι λοιπόν το Πολυτεχνείο σήμερα; Αν ισχύουν όλα αυτά που η σημερινή πολιτική πραγματικότητα δηλώνει αλλά και οι ίδιοι οι διαμορφωτές επαληθεύουν με τις διαπιστώσεις τους, άμεσες ή έμμεσες, το Πολυτεχνείο σήμερα σημαίνει την αυτοαναίρεσή του. Στο αρχικό μας ερώτημα επομένως αν ζει ή όχι η απάντηση είναι ότι ζει αλλά ανεστραμμένο και οι αναστροφείς του είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί του.
Και οι δεκάδες που σκοτώθηκαν τη νύχτα του Πολυτεχνείου φωνάζοντας αδιάκοπα τα συνθήματα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας και της εθνικής ανεξαρτησίας γιατί σκοτώθηκαν; Αν κρίνουμε από την εξέλιξη των γεγονότων, αυτοί γίνανε θυσία, για να φτιάξουν τη ζωή τους κάποιοι άλλοι. Έτσι γίνεται πάντα. Κάποιοι χάνουν τη ζωή τους και κάποιοι τη φτιάχνουν, πατώντας στη θυσία των προηγουμένων. Η διαφορά στη δική μας περίπτωση είναι ότι αυτοί που φκιάξαν έτσι τη ζωή τους δεν ήταν μερικοί αλλά σχεδόν όλοι. Με τη γενιά του Πολυτεχνείου έγινε μαζική εκμετάλλευση του θανάτου των άλλων. Κι αν την ημέρα της επετείου ακούσουμε να επαινούν τη θυσία των νεκρών, δεν είναι από προσωπική ευγνωμοσύνη, αλλά από την πρόθεση να εκμεταλλευθούν ως τα έσχατα χρονικά όρια το θάνατό τους.
Όσο για το δικό μας πολιτικό βίο αυτός επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα. Πριν από τη δικτατορία φτύναμε τη Δεξιά. Ήρθε η δικτατορία και, όσοι από μας δε γλύφαμε τα φτύματά μας, τουλάχιστον συγκρατήσαμε τις φτυσιές μας. Έπεσε η δικτατορία και οι φτυσιές μας επανηύραν τη φυσική τους φορά, ενώ τα "γλυψίματά" μας στράφηκαν προς τους δικούς μας που έφεραν τώρα και το "φωτοστέφανο" της ηρωικής γενιάς του Πολυτεχνείου. Επακολούθησαν βαθιές πολιτικοκοινωνικές ζυμώσεις και η γενιά του Πολυτεχνείου βρέθηκε στη θέση του φορέα της πολιτικής εξουσίας, όπου όμως πολιτεύθηκε όχι έντιμα και αντέστρεψε τα πιστεύω της. Κι εμείς, που άλλος ρόλος στην πολιτική μας ζωή δε μας έχει λάχει παρά να αντιπολιτευόμαστε με φτυσιές, τις στρέψαμε τώρα προς τους δικούς μας. Έτσι η ζωή μας συνέχισε να πορεύεται και πάλι με φτυσιές αλλά αυτή τη φορά προς τους παλιούς μας συντρόφους.
**Πρόκειται για τον Αλέκο Παπαδόπουλο, που, αφού υπηρέτησε σθεναρά την πορεία προς το Μνημόνιο, κατόπιν έγινε μέγας κατήγορός του
Και συναυλία λοιπόν για την 39η επέτειο του Πολυτεχνείου πραγματοποιούν οι «Λέξω προς αιθέρα» με τίτλο ένα κύριο σύνθημά του
Σας καλούμε όλους στη συναυλία μας αυτή, όπου θα ακουστούν πολιτικά τραγούδια, δικά μου και άλλων, από την εποχή της δικτατορίας ως τις μέρες μας τις «μνημονιακές».
Ιδού και το δελτίο τύπου
Οι εκπαιδευτικοί «Λέξω προς αιθέρα» σε πολιτικό τραγούδι
"Παιδεία, παιδεία, ψωμί, ελευθερία. Παιδεία, παιδεία, σπουδές στην ανεργία"
17 Νοεμβρίου, συναυλία στο ΦΙΞ in art
|
Συναυλία στο πνεύμα των ημερών για την επέτειο του Πολυτεχνείου με τίτλο «Παιδεία, παιδεία, ψωμί, ελευθερία, Παιδεία, παιδεία, σπουδές στην ανεργία» θα φιλοξενήσει το ΦΙΞ in art το Σάββατο 17 Νοεμβρίου στις 20:30.
Οι «Λέξω προς Αιθέρα» θα ερμηνεύσουν πολιτικά τραγούδια για τη δικτατορία, τη μεταπολίτευση και την κρίση. Το πρώτο μέρος της συναυλίας περιλαμβάνει γνωστά τραγούδια με πολιτικό στίχο μεγάλων ελλήνων συνθετών. Στο δεύτερο μέρος θα ακολουθήσουν τραγούδια για τη μεταπολίτευση και το μνημόνιο του τραγουδοποιού
Αλέκου Τζιόλα
Την συναυλία θα ανοίξει ο Νίκος Μπιλιλής με το αρχείο του και ο Κώστας Καρακούλας με σύντομη αντιμνημονιακή χιουμοριστική ποίηση!
Πολυχώρος ΦΙΞ in art, Σαββάτο 17 Νοεμβρίου ώρα 20:30
Το συγκρότημα «Λέξω προς αιθέρα» αποτελείται κυρίως από εκπαιδευτικούς, ερασιτέχνες μουσικούς, και ξεκίνησε τραγουδώντας τραγούδια του Αλέκου Τζιόλα
Τα μέλη του
Βέλκος Χρήστος, μπουζούκι
Καλόστος Σταύρος, μπαγλαμά, τραγούδι
Καπράλος Χρήστος, πνευστά, κρουστά, τραγούδι
Καράνταης Χρήστος, τραγούδι
Καρκαλέτσης Θεολόγης, κλασσική κιθάρα, λαούτο
Μαδεμλή Μάγδα, κρουστά
Παπαστεργίου Γιάννης, βιολί, μαντολίνο.
Σεβαστίδου Μαρία, τραγούδι
Στεφαδούρος Μιχάλης, πιάνο, κρουστά, τραγούδι
Τζιόλας Αλέκος : τραγούδι
|
