Η "απόφραξη" της πολιτικής μας ζωής

Γιατί έγινε και πού οδηγεί;

Ήτανε ποθούμενο και φαίνεται να γίνεται πολιτική πράξη άμεσα. Δυστυχώς δεν προέκυψε από το λαό ούτε από κόμματα που την επιζητούσανε. Η πίεσή τους ήτανε ασθενής και δεν μπορούσε να την προκαλέσει. Πραγματοποιήθηκε από τους ίδιους τους συντελεστές της «φραγής» της πολιτικής μας ζωής. Το ερώτημα είναι γιατί;

Οι εγχώριοι συντελεστές της, που την κρατούσαν με νύχια και με δόντια έως τώρα, ξαφνικά σχεδόν θέσανε σε ενέργεια τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, που έτσι κι αλλιώς ενεργοποίησή της θα γινότανε στους τρεις επόμενους μήνες, μήπως και μπορέσουν αυτή τη στιγμή από την παρούσα Βουλή να συγκεντρώσουν τον απαιτούμενο αριθμό ψήφων και να αποφύγουνε τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Οι «ευρωπαίοι» δανειστές μας δεν τους δίνανε άλλα περιθώρια διακυβέρνησης της Χώρας, χωρίς να πάρουνε και άλλα μέτρα αντιλαϊκά. Εκείνοι μπροστά στον κίνδυνο να χάσουνε την εξουσία, παίρνοντας αυτά τα μέτρα που επανειλημμένα τα αποκηρύσσανε, επισπεύσανε την εκλογή του Προέδρου. Και έπραξαν συνετά, πιστεύω, για το συμφέρον τους. Γιατί καλό είναι να υπηρετείς τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ας πούμε, γιατί αυτή είναι και η ιδεολογία τους, από την άλλη όμως πρέπει και οι ίδιοι να προσπορίζονται προσωπικά οφέλη από την υπηρέτησή του. Αν αυτά δεν προκύπτουν, τα ιδεολογικά οφέλη δεν είναι τόσο ισχυρά, ώστε να τους κρατάνε στη θέση της εξουσίας. Και «αποφράξανε» την πολιτική μας ζωή, αποφασίζοντας την πτώση τους.    

Οι ευρωπαίοι όμως πρωταρχικοί συντελεστές αυτής της φραγής γιατί το έκαναν, γιατί αποφασίσανε και αυτοί την «απόφραξη»; Επειδή και αυτοί εκτελούν εντολές. Εκτελεστικά όργανα είναι της θέλησης του κεφαλαίου, το οποίο αποφάσισε έτσι από συνέπεια προς τον εαυτό του. Αυτή είναι η δουλειά του, να απομυζά. Για τον ίδιο λόγο μετέτρεψε – ποιος το πίστευε, όταν φτιαχνόταν η ΕΕ; - την Ευρώπη σε θύλακά του. Επικρίναμε τότε το ΚΚΕ που δε μας άφηνε να ζήσουμε το όνειρό μας. Τώρα δικαιώθηκε. Εμείς διαψευστήκαμε. Για τον ίδιο λόγο προκάλεσε  και τη σημερινή οικονομική κρίση το κεφάλαιο, για να υπάρχει διογκούμενο. Δεν είναι αποκοτιά του. Εφαρμογή της φύσης του είναι.

Τι επίκειται μετά την πολιτική «απόφραξη» στη χώρα μας; Να γίνει Κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν πράγματι γίνει, τα ενδεχόμενα είναι δύο. Το ένα να επιδιώξει να εφαρμόσει τις εξαγγελίες του, αλλά λόγω των αντιδράσεων των Ευρωπαίων και των μεγάλων συνακόλουθων δυσκολιών, να κάνει πίσω και να συνεχίσει την ίδια περίπου πολιτική των προκατόχων του όσο θα μπορέσει να τη συνεχίσει. Γιατί γρήγορα θα πέσει από τον αυτοεξευτελισμό του, εξευτελίζοντας βέβαια  και την Αριστερά γενικότερα, που εκπροσωπεί ή που λέει ότι την εκπροσωπεί.

Το άλλο ενδεχόμενο είναι να επιμείνει στην εφαρμογή του προγράμματός του και να έρθει σε ρήξη με τους ευρωπαίους εταίρους μας. Τότε οι εταίροι μας, που δεν πρέπει να ξεχνάμε τι εκπροσωπούν, θα υλοποιήσουν τις αντιδράσεις. Σε εθνικό επίπεδο θα υποκινήσουν «φίλους» μας να μας απειλήσουν, πράγμα που με λιγότερη ένταση ήδη το κάνουν οι «φίλοι» μας, και σε οικονομικό επίπεδο να κόψουνε κάθε δεσμό και πρόσοδο. Η Ελλάδα θα πρέπει τότε να κοιτάξει να στηριχθεί στα πόδια της. Η ανασυγκρότηση της παραγωγής σε εθνική βάση, που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να ξεκινήσει χωρίς άλλη αναβολή και χωρίς έξωθεν πόρους. Αυτό όμως σημαίνει παράταση της δυστυχίας του λαού, μέχρι ν` αρχίσουν ν` αποδίδουν οι νέες παραγωγικές πολιτικές, και αυτό δε γίνεται αμέσως. Θέλει κάποιο βάθος χρόνου. Αν ο λαός θα ανεχθεί παράταση της δυστυχίας του, εξαρτάται από τα αποθέματα αντοχής που έχει. Αν ήτανε προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο και ψήφιζε το ΣΥΡΙΖΑ από πίστη σε μια τέτοια ιδεολογία, που δεν είναι εθνικιστική, ας έχει εθνική βάση η ανασυγκρότηση της παραγωγής, αλλά ταξική, θα έδειχνε αρκετά ανθεκτικός και θα υπέμενε στηρίζοντας αυτή την πολιτική. Δεν είναι όμως ιδεολογικά ταυτισμένος με το ΣΥΡΙΖΑ ούτε από ενθουσιασμό μαζί του του δίνει τον ψήφο του. Από αντιμνημονιακή διάθεση τον ψηφίζει ή τον έχει ψηφίσει, όπως «υπερψήφισε» και τα δύο δεξιά αντιμνημονιακά κόμματα, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Χρυσή Αυγή. Η έλλειψη αυτής της ιδεολογικής ταύτισης ή και ενθουσιασμού μεταξύ λαού και ΣΥΡΙΖΑ προμηνύουν μειωμένη αντοχή του λαού, σε συνδυασμό βέβαια πάντα με την υποδαύλιση παθών του που θα του γίνουνε, για να μην ανεχθεί καθόλου παράταση της δυστυχίας του.

Πάντως ο δρόμος της δυστυχίας είναι απαράκαμπτος είτε με συνθήκες τροϊκανής κατοχής είτε με συνθήκες εφαρμογής εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης. Προτιμότερος είναι βέβαια ο δεύτερος, που έχει μεν και αυτός δυστυχία αλλά δεν έχει και χρέη που δεν μπορούν να ξεπληρωθούν για πολλές δεκαετίες. Είναι και ο δίκαιος δρόμος. Αυτά έπρεπε να είχαν ειπωθεί στο λαό από καιρό, για να εξοπλιστεί με ισχυρά αποθέματα απαιτούμενης αντοχής.

ΥΓ. Χρονιάρες μέρες θα μου πείτε, μιλάτε για δυστυχίες και δη παρατεταμένες; Η κατάσταση όμως αυτή είναι. Δε θέλω να τρέφω αυταπάτες ούτε προπάντων να καλλιεργώ.

Πάντως σας εύχομαι όλους ολόψυχα «Καλές γιορτές και καλή χρονιά» και με πολλές πολλές αντοχές.

*Η λέξη απόφραξη σημαίνει το άνοιγμα, σημαίνει και το αντίθετό του, το κλείσιμο. Δυστυχώς με την πρόθεση από έχουμε αυτό το πρόβλημα, χρησιμοποιείται και για να υποστηρίζει τη σημασία του δεύτερού της συνθετικού και για να την αίρει. Δέχομαι, αποδέχομαι, ρυθμίζω, απορρυθμίζω. Το ίδιο δυστυχώς πάλι συμβαίνει και με τη συνώνυμη, θα `λεγα, νεοελληνική πρόθεση ξε: σηκώνω, ξεσηκώνω, ριζώνω, ξεριζώνω. Αντιφάσεις της γλώσσας μας βλέπετε. 

Κάτι σαν μονόπρακτο

        Ο χαμένος

- Από πού, ρε φίλε, πάμε δεξιά;

- Από κεντροαριστερά

- Ευθεία δεν πάει;

- Όχι. Κλειστός ο δρόμος από κουφάρια

- Από κεντροαριστερά δεν έχει κουφάρια;

- Έχει, αλλά προσωρινά

- Τι θα πει προσωρινά και απροσωρινά. Έχει ή δεν έχει κουφάρια

- Ναι, έχει, αλλά προσωρινά, σου λέω. Δεν υπήρχε πρόθεση να προκύψουν και προκύψανε τυχαία.

- Ε! Και λοιπόν;

- Τι και λοιπόν; Δεν είναι αυτή η κατεύθυνση της Κεντροαριστεράς. Ήτανε συμπαρασυρμός.

- Μπερδεμένα μας τα λες, φίλε. Δεν είναι, αλλά τελικά είναι…

- Εγώ σου τα λέω μπερδεμένα ή εκείνοι που μας τα λένε έτσι; Και είναι και δεν είναι. Έτσι μας τα λένε, έτσι σου τα λέω. Λένε, ήτανε ολίσθηση. Κι εσύ κάπως έτσι να το φανταστείς σαν ολίσθηση. Με το αζημίωτο φυσικά.

- Άρα μπορεί να είναι αυτή η κατεύθυνση της Κεντροαριστεράς και να έχει και κουφάρια.

- Ναι, αλλά προσωρινά, είπαμε. Ήδη μπορεί να τα έχουνε σηκώσει, για να μην τα βλέπει ο κόσμος και   μετά δεν πάει δεξιά από κεντροαριστερά. Πρέπει πάντως εξάπαντος όλοι οι δρόμοι να οδηγούνε δεξιά. Κάθε άλλη κατάληξη θα πρέπει να λείψει.

- Τι σοφίες είναι αυτές που ακούω σήμερα!

- Ναι, σοφίες. Η πορεία προς τα δεξιά, φίλε μου, είναι η πιο φυσιολογική πορεία του ανθρώπου. Δεν ξέρω αν και των ζώων. Η φυσική επιλογή, ο ανταγωνισμός, ο ρατσισμός, η ανισότητα, η χλιδή σε φόντο πείνας, οι πόλεμοι και η βαρβαρότητά τους, η αποχαύνωση και αποκτήνωση του ανθρώπου, θυτών και θυμάτων, ο ψεκασμός των αδυνάτων με την ελπίδα ότι θα γίνουν δυνατοί, των δυστυχισμένων ότι θα ευτυχήσουν, των πεινασμένων ότι θα πλουτίσουν, κι αν δεν ευοδώσει ο θεός να γίνουν όλα αυτά σε τούτη τη ζωή, θα γίνουνε στην άλλη. ‘Όλα αυτά είναι φυσικοί δρόμοι προς τα δεξιά. Κάθε ακαθοδήγητος και απαίδευτος αυτή την πορεία ακολουθεί, φυσικά και ενστικτώδικα, και όλοι οι άνθρωποι τείνουν από τη φύση τους προς τα κει. Τους σπρώχνει η ίδια η φύση, αλλά και το σαρκίο τους, το πατρονάρει και αυτό. Τους το διδάσκει όμως και η ζωή, το σύστημα, η ιδεολογία της άρχουσας τάξης, και τραβάμε όλοι το δρόμο προς τα δεξιά, αυτόν που λέγαμε.

- Μα αυτός, είπαμε, έχει κουφάρια,.

- Ναι, αλλά των άλλων. Αυτό μας κάνει να πιστεύουμε ο ψεκασμός που λέγαμε. Οι ψεκαστήρες, τα κανάλια εννοώ, μας το λένε συνέχεια «δε θα `μαστε εμείς» και πάμε τυφλά κατά κει.

- Ναι, αλλά είπαμε επίσης πως δεν πάμε δεξιά από κει, επειδή έχει κουφάρια, αλλά από κεντροαριστερά.

- Ναι, έτσι είναι. Σε όσους δεν πιάνει ο ψεκασμός, πώς θα πάνε δεξιά; Μόνο μέσω της Κεντροαριστεράς.

- Άρα, για να τα ξεκαθαρίζουμε: Όσοι ακολουθούν τη φύση τους πάνε ευθεία δεξιά, κι ας έχει κουφάρια. Όσοι όμως δε θέλουνε να πάνε ευθεία δεξιά -  έχουνε τους λόγους τους - αυτοί πάνε δεξιά μέσω της Κεντροαριστεράς.

- Έτσι μπράβο. Τώρα τα έχεις ξεκαθαρισμένα. Βάλ` τα στην άκρη.

- Και δε μου λες;  Τι λόγους μπορεί να έχει κάποιος και δεν πάει ευθεία δεξιά;

- Μπορεί να μην του πάει, φίλε. Να του φαίνεται κάπως γκροτέσκο, ανιμαλικό

- Δηλαδή;

- Πώς να σου το πω! Έτσι…, να…, όχι πολύ ανθρώπινο τέλος πάντων.

- Κατάλαβα. Και πας επομένως δεξιά και από κεντροαριστερά.

- Προπάντων. Επειδή ο δρόμος ευθεία είναι γεμάτος κουφάρια, είπαμε, έπρεπε να φκιαχτούν παρακαμπτήριοι

- Και είναι, μου λες τώρα εσύ, παρακαμπτήριος ο κεντροαριστερός δρόμος.

- Ναι, σοφάκι μου, αυτό σου λέω.

- Τι μου `λαχε σήμερα να ακούω!

- Άκουσέ με, φίλε, ξέρω τι σου λέω. Δρόμος περπατημένος και για δεξιά πορεία σίγουρος είναι ο δρόμος της Κεντροαριστεράς. Τον περπάτησε η Ευρώπη και πήγε ακινδύνευτα δεξιά. Τον περπάτησε και η Ελλάδα και σε πορεία αταλάντευτη πήγε και αυτή δεξιά. Σου είπα όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί. Και θα σου πω και τούτο: Ο αριστερισμός αποτελεί τη μόνη εγγύηση για δεξιά πορεία. Αποφεύγει ο κόσμος να παίρνει το δεξιό δρόμο. Βλέπει τα κουφάρια και κοντοστέκεται.

- Μα, είπαμε, και της Κεντροαριστεράς έχει κουφάρια.

- Ναι, αλλά συμβαίνει και τούτο. Η Αριστερά εγγυάται ότι θα τα σηκώσει και δε θα ξαναϋπάρξουν. Ο κόσμος τα πιστεύει και πάει κεντροαριστερά και η Κεντροαριστερά μετά τον πάει δεξιά.

- Ναι, αλλά, αφού είναι Κεντροαριστερά, γιατί τον πάει δεξιά;

- Γιατί γι` αυτό φκιάχτηκε, για να πηγαίνει τον κόσμο δεξιά, αφού μέσω δεξιάς ο κόσμος δειλιάζει. Είναι τα κουφάρια. Και ξέρεις, άμα είσαι δεξιός, δεν πολυνοείσαι άνθρωπος, και πολλοί, για να δείχνουν άνθρωποι,  προτιμούν από το δρόμο της Κεντροαριστεράς να πηγαίνουν δεξιά. Ακόμα και από το δρόμο της Αριστεράς, θα σου πω εγώ.

- Και η Αριστερά μετά τον πάει δεξιά; Πώς γίνεται αυτό;

- Φτιασιδωμένη αριστερά είναι, φίλε μου. Δεν είναι η πραγματική.

- Γιατί το λες αυτό;

- Γιατί; Σε όλη την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια τέτοια ήταν η Αριστερά, φτιασιδωμένη, και γι` αυτό, μόλις βρέθηκε στην εξουσία σε συνεργασία με το Κέντρο, Σοσιαλδημοκρατία το λέμε, πήγε δεξιά και στήριξε καλά τον καπιταλισμό. Όταν είδε ο καπιταλισμός ότι βαστιέται καλά από την Αριστερά και είναι χωρίς αντίπαλο, αμέσως ανοίγει το στόμα του και μας δείχνει τα δόντια του: Φέρνει την κρίση. Αριστερά εντωμεταξύ δεν υπάρχει, για να του δείξει κι εκείνη δόντια. Όμως ο καπιταλισμός, το ξέρεις αυτό πιστεύω, δε δείχνει μόνο δόντια, αλλά τα βάζει και σε λειτουργία. Λιώνει ανθρώπινες σάρκες και κόκαλα και γεμίζει ο δρόμος από κουφάρια. Μόνο τα δικά μας στη χώρα μας μπορεί να ξεπεράσανε και τις 4.000. Και δεν πάει ο κόσμος κατά κει. Στρέφεται αριστερά. Αλλά όμως, για να μην πάει αριστερά, του στήνουνε την Κεντροαριστερά οδόφραγμα, για να νομίζει πως είναι το ίδιο, ίσως και κάτι καλύτερο – κέντρο έχει μέσα, «παν μέτρον άριστον» είπανε οι πρόγονοι, δικοί μας είναι - και πάει κατά κει. Μετά τον βλέπεις καταλήγει δεξιά. Εφαρμόστηκε, σου είπα, το εγχείρημα στην Ευρώπη όλη και είχε μεγάλη επιτυχία. Αυτό λοιπόν το πετυχημένο εγχείρημα επαναλαμβάνεται: Στέλνεται ο κόσμος στην Κεντροαριστερά και βρίσκεται δεξιά.

- Ναι, τώρα τα έχω  τελείως ξεκαθαρισμένα. Και τώρα που τα έχω τελείως ξεκαθαρισμένα, πού τα βάζω;

- Σε βόμβες Μολότωφ

- Πάμε ευθεία δεξιά, σύντροφε (λέει στο διπλανό του)

- (Από μακριά, ενώ οι άλλοι φεύγουν) Στη συνείδησή σου να τα βάλεις, βλάκα. Να μην πω κάπου αλλού. Άκου «Πάμε ευθεία δεξιά»! Της φυλακής τα σίδερα τα φοβάται ο λεβέντης, τα κουφάρια δεν τα φοβάται. Που κουφάρι να γίνει ο χαμένος!

«Ε! και λοιπόν;» Συνέχεια

Κανένας λαός δε θέλει την αυτοκτονία του. Το άτομο μπορεί. Οι λαοί όμως ποτέ, κι ας δείχνουν κάποιες συμπεριφορές τους, όπως είναι της αδιαφορίας ή της αποχής από την πολιτική, μια τέτοια διάθεση. Έχει δυστυχώς την εντύπωση ο λαός πως ένας τρόπος τιμωρίας των πολιτικών του είναι να τους γυρίζει την πλάτη. Και σε πρώτη ματιά είναι, καθώς τους δείχνει την περιφρόνησή του. Είναι όμως ηθική τιμωρία και όχι πρακτική, για να τους αγγίζει. Και γι` αυτό αρνητική. Είναι όπως η μούντζα, που κανείς πολιτικός δεν υπολογίζει, γιατί δεν εμπεριέχει εμπράγματη τιμωρία. Κι εκτός αυτού η τιμώρησή τους με αδιαφορία ή με αποχή είναι περισσότερο τιμωρία προς τον εαυτό του επώδυνη μάλιστα παρά προς τους πολιτικούς του εκφραστές. Εκείνοι, μουτζωμένοι ή μη, θα συνεχίσουν ν` ασκούν εξουσία απρόσκοπτα κιόλας. Εξάλλου η αποχή τους δίνει ποσοστά. Μην το ξεχνάμε.

Κανένας λαός επίσης δεν είναι από μόνος του αυτοδιάθετος (ο όρος όχι με τη νομική έννοια του Διεθνούς Δικαίου αλλά την ψυχολογική και τη «γεννητική», θα έλεγα, με την έννοια της γέννησης και ενοποιημένης εκδήλωσης της διάθεσής του). Όχι πως δεν έχει διαθέσεις. Οι καταστάσεις που ζει τους τις γεννούν συνέχεια. Κάθε ερέθισμα που δέχεται του δημιουργεί μια διάθεση, δυνητική έστω. Πρέπει όμως πρώτα η διάθεσή του να εκδηλωθεί και να συμπέσει με των αλλωνών τις διαθέσεις, ώστε να είναι κοινή, για να μιλάμε για διάθεση κάποιου συνόλου και όχι ατόμου. Τότε, όταν εκδηλωθεί κοινή διάθεση, που απαιτεί προγενέστερα πάντα την ενοποίησή της, αποκτά η κοινωνία ή ο λαός την ιδιότητα του αυτοδιάθετου, την οποία μετά το Διεθνές Δίκαιο θα του την αναγνωρίσει ως δικαίωμα.  

Τη δυνατότητα να εκδηλώσει τη διάθεσή του, στο πολιτικό πεδίο, του την προσφέρουν οι πολιτικοί, που του την «εκλύουν» εκφράζοντάς την και τη φέρουν σε σύμπτωση με των άλλων. Στον αρχαίο Δήμο αυτό τον πολιτικό ρόλο τον παίζανε εκτός από τους αρχηγούς παρατάξεων και οι ρήτορες. Όταν πάντως ενοποιούνταν οι διαθέσεις μέσα από τους εκφραστές και ενοποιητές τους συγχρόνως, είχαμε κατόπιν επικυρωμένη την κοινή τους εκδήλωση με ψήφο. Αυτοί οι εκφραστές και ενοποιητές των διαθέσεών του, οι πομποί πολιτικών ερεθισμάτων γενικά, αποτελούσαν τους μικρούς ή μεγάλους ταγούς του.

Στις σημερινές δημοκρατίες τα κόμματα είναι αυτά που παίζουν τον ανάλογο ρόλο, έστω κι αν είναι ως συνήθως - και κακώς – αρχηγικά και οι αρχηγοί έχουνε τον πρώτο λόγο. Η ιδεολογία τους, η αντιστοίχησή τους η ταξική προς την κοινωνία, είτε αυτή ομολογείται είτε όχι, τα προγράμματά τους και η πολιτική πρόταση που αρθρώνουν τα καθιστούν αποκλειστικά στην πολιτική έκφραση των διαθέσεων της κοινωνίας. Τα ΜΜΕ φυσικά είναι τα μεγάφωνά τους. Άρα, αν εκφράζονται οι εν δυνάμει πολλές φορές διαθέσεις του λαού κι αν ενοποιούνται, ώστε να αποκτήσουν το χαρακτήρα των κοινών διαθέσεων, έχουν αυτά την ευθύνη, και αν συνεπώς ένας λαός εκδηλώνει τάσεις σαν αυτές που είπαμε αυτοκαταστροφικές, η ευθύνη είναι πάλι των κομμάτων, κυρίως εκείνων που τον έφεραν σ` αυτή την κατάσταση, αλλά και εκείνων που όχι τόσο επειδή δεν μπόρεσαν να τον αποτρέψουν από μια τέτοια πορεία, αλλά προπάντων γιατί δεν μπορούν να τον πείσουν για τη διέξοδο που του προτείνουν.

Βέβαια ούτε ο λαός απαλλάσσεται από ευθύνη για την πορεία που ακολούθησε, καθώς έμμεσα, δείχνοντας με τον ψήφο του υποστηριχτική διάθεση και αναθέτοντάς τους τη διακυβέρνησή του, ο ίδιος έβαλε τον εαυτό του σ` αυτή την πορεία. Αλλά και ο κάποιος δισταγμός που εξακολουθεί να δείχνει στην απάρνησή τους, ενώ βλέπει πού τον οδηγήσανε, του προσθέτει ευθύνη. Ακόμα και η συνηθισμένη του επίρριψη όλων των ευθυνών στα κόμματα, για να απαλλάσσει μόνος του τον εαυτό του από ευθύνες, τον ενοχοποιεί επί πλέον. Γενικά πάντως είναι χαρακτηριστικό περισσότερο του λαού παρά του ατόμου να εκδηλώνει άρνηση αναγνώρισης των ευθυνών του. Η κατάκτηση της συλλογικής αυτογνωσίας είναι πολύ πιο σύνθετη και δυσχερής υπόθεση απ` ό, τι της ατομικής, όπως και η συλλογική συνειδητότητα.  

Στην παρούσα στιγμή η ΝΔ εκτός από «μικρό κόμμα» είναι και σκορποχώρι. Πλειοψηφία δεν έχει, παραπαίει κάθε στιγμή και με ταχύ ρυθμό συνεχίζει να μας καταστρέφει. Κι ενώ της λείπουν όλα τα ερείσματα, εθνικά, ηθικά, νομικά, κοινωνικά, παρόλα αυτά κυβερνά τη χώρα. Αντισυνταγματικά θα μου πείτε, αλλά και χωρίς εκδηλωμένη διάθεση ανατροπής της από το λαό θα σας πω εγώ. Δε νομίζω σε άλλες εποχές, αν ο Πρωθυπουργός απέλυε εκπαιδευτικό που έπιασε το γιο του να κλέβει, θα παρέμενε Πρωθυπουργός μόνο και μόνο επειδή δεν έχει τσίπα. Ο λαός υπάρχει, υποτίθεται, για να επιβάλλει τις υπαγορεύσεις της, όταν λείπει. Εδώ η ευθύνη του που δεν αντιδρά είναι μέγιστη. Άρα δεν παραμένουν στην εξουσία, επειδή είναι μάγοι, αλλά επειδή όντας εντεταλμένοι είναι και αδίστακτοι, αλλά και «ικανοί». Μόλο που η «ικανότητά» τους αυτή είναι εντελώς εξωγενής.

Το «Ε! Και λοιπόν;» που λέγαμε την προηγούμενη φορά δείχνει βέβαια το σταθερό στίγμα της κοινωνίας μας απέναντι στα συλλογικά πράγματα, δεν είναι όμως και χωρίς εξήγηση ούτε χωρίς αναγωγή σε ευθύνες κομμάτων της αντιπολίτευσης που αδυνατούν να την κινητοποιήσουν, να την ξεσηκώσουν ή απλώς να της ανοίξουν τα μάτια, για να δει την καταστροφή και να αναζητήσει δρόμους σωτηρίας. Και το γεγονός ότι τους αναζητεί σε ετερόκλητες και «άγονες» και επικινδυνότατες κατευθύνσεις μπορεί και αυτό να επιφορτίζει με βαριές ευθύνες τα κόμματα της Αριστεράς. Μιλάμε για Αριστερά, γιατί μόνο αυτή θα μπορούσε να προτείνει πραγματική διέξοδο, αφού το θέμα είναι πέρα για πέρα ιδεολογικό και ταξικό. Η Δεξιά το μόνο που θα μπορούσε φύσει και θέσει να κάνει – και το έκανε - ήτανε να τον οδηγήσει στο αδιέξοδο που τον οδήγησε. Γι` αυτό η ευθύνη, λέμε, βαραίνει κυρίως την Αριστερά και ειδικότερα το Σύριζα, που φάνηκε ότι θα μπορούσε να παίξει τον ταξικό του ρόλο.

Ο Σύριζα ωστόσο αδυνατεί να εμπνεύσει και να ξεσηκώσει το λαό. Με την αδυναμία του όμως αυτή στηρίζει την αιωρούμενη Κυβέρνηση. Και αδυνατεί, επειδή και ο ίδιος είναι αιωρούμενος. Και όντας αμφότεροι, Κυβέρνηση και Σύριζα, στον αέρα, αλληλοστηρίζονται, καθώς η άνωσή τους (από το λαό) είναι επισφαλής κι αν δε συντελείται η πτώση τους, είναι γιατί ο ένας υποβαστάζει τον άλλο, όταν πάει να πέσει. Το ζήτημα όμως είναι να έχεις αυθυπαρξία ως πολιτική έκφραση, γερό λαϊκό υποβάσταγμα, και όχι να υπάρχεις αποφατικά, μέσω της στήριξης κάποιου άλλου ομοιοπαθούς σου.  

Γιατί, θα μου πείτε, αιωρείται ο Σύριζα; Γιατί πρωταρχικά τον χαρακτηρίζει ιδεολογική απροσδιοριστία ανέκαθεν, είτε ως ΚΚΕεσ. - δέστε την εξέλιξη των Κύρκων - είτε ως Συνασπισμό, είτε ως Σύριζα με συνιστώσες ή χωρίς τάχα. Η σημερινή του ιδεολογική απροσδιοριστία φαίνεται στην πολυγλωσσία του και στις παλινωδίες του. Σταθερά προβάλλει τον εαυτό του ως αριστερό, ψάχνει όμως για απομιμήσεις ηγετισμού Ανδρεϊκού τύπου ή Παπανδρεϊκού γενικά. Καταγγέλλει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το ασπάζεται όμως «κουβελικά» κιόλας, μπας και του φέρει ψήφους ο ασπασμός του, αφού βλέπει δυο χρόνια τώρα παρά την απαίτηση των συνθηκών δεν ανεβαίνουν τα ποσοστά του. Βέβαια είναι πιο δύσκολο να απαγκιστρώσεις το λαό απ` ό, τι να τον αγκιστρώσεις. Όμως πρέπει να γίνει απαγκίστρωση, όχι μεταφορά της αγκίστρωσης(εννοούμε με όλα τα συμπαρομαρτούντα, αγκιστρωτές, αγκίστρι, σχέση αγκιστρωμένου και αγκιστρωτή) στο δικό μας χώρο, εκτός αν θέλουμε να εξομοιώσουμε τους δύο χώρους. Τόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσεις τον αγκιστρωμένο από τον αγκιστρωτή, θύμα από το θύτη, τον οπαδό και ψηφοφόρο του Πασόκ από τους ψαράδες του που τον αγκιστρώσανε; Κι ενώ υπάρχει απόφαση Συνεδρίου, πώς ακυρώνεται αυτή με απόφαση ενός άλλου κατώτερου οργάνου; Ποια σχέση με Δημοκρατία έχουν όλα αυτά;

Αλλά προπάντων: Πώς αφήνεται το πεδίο καταπολέμησης των διεφθαρμένων πολιτικών μας αποκλειστικά «στα χέρια» της Χρυσής Αυγής, που έχει μάλιστα δύο μεγάλα πλεονεκτήματα; Δε φέρει καμιά ευθύνη για την εκκόλαψη των διεφθαρμένων ή τη δημιουργία τους, αφού δεν υπήρχε, ενώ εμείς υπήρχαμε. Δεύτερον η «τσοπανάρική» της συμπεριφορά θέλγει τα πλήθη που θέλουν την τιμωρία των διεφθαρμένων και δεν τη βλέπουν. Αδυνατούν εξάλλου να τη δουν. Ποιος κάθεται να σκεφθεί τι λένε τα δικονομικά της κας Κωνσταντοπούλου – και είναι προς τιμή της και του κόμματός της το έργο που εκπονήσανε - και πότε θα κυοφορήσουνε τιμωρίες; Στο τσοπανάρικο νταηλίκι της Χρυσής Αυγής βλέπουν την άμεση σάρκωση της θείας νέμεσης που επιζητούν. Βέβαια το να ονομάζουμε τσοπανάρικη τη συμπεριφορά της Χρυσής Αυγής είναι ευφημισμός καθ` υπερβολή, το ξέρω. Όπλα και μαχαίρια χρησιμοποιούν οι άνθρωποι, για να «αντιμετωπίσουν» όχι τους διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλά  τους πολιτικούς τους αντιπάλους και γι` αυτό κατατάσσονται στον κόσμο του πολιτικού γκαγκστερισμού. Για να καταλήγουμε: Μετά από τέτοιες ενέργειες του Σύριζα φταίνε μόνον οι άλλοι για την αύξηση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής; Εμείς όχι;

Ο Σύριζα λοιπόν μπροστά στην αδυναμία να χαράξει πολιτική δεν ανεβάζει τα ποσοστά του. Μπροστά στην ίδια όμως αδυναμία ο λαός μας τρώει τις σάρκες του. Ή με άλλα λόγια συντηρείται από τα κόπρανά του.  

- Ρε συ, χανόμαστε! - Ε! και λοιπόν;

Η Κυβέρνηση, που έχει λόγους να παραμένει στην εξουσία, αποφάσισε μετά τα εκλογικά αποτελέσματα ανασχηματισμό. Για τις εντυπώσεις φυσικά. Ώσπου να ξεθυμάνουν αυτές, κάποιος χρόνος παραμονής της σ` αυτή εξασφαλίζεται. Και αυτό είναι το κύριο που επιδιώκει, την παραμονή της. Κι ενώ πλειοψηφία δεν έχει παρά μόνο κοινοβουλευτική, που απέχει παρασάγγες, 20 ποσοστιαίες μονάδες, από την ψηφική, κρατιέται με κάθε τρόπο στη θέση του «κυβερνάν». Για να επιμένουν βέβαια οι άνθρωποί της να παραμένουν με νύχια και με δόντια στην εξουσία, θα πρέπει κατ` αρχήν να έχουνε ισχυρό λόγο να τους το επιβάλλει και να μπορούν κατά δεύτερο με νομικές αλχημείες να τον εκπληρώνουν, τη μειοψηφία δηλαδή του 30% να την κάνουνε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, 151 έδρες. Ας αντιβαίνει αυτό στο Σύνταγμα, που θέλει πηγή κάθε εξουσίας το λαό και στην Κυβέρνηση την πλειοψηφία του. Πάντα υπάρχει τρόπος και στη Δημοκρατία, αν είναι ισχυρή προσωπική ανάγκη, να παραβιάζεται το Σύνταγμα με εκλογικούς νόμους της αλχημείας. Αν είναι βέβαια ανάγκη να επιβληθεί δικτατορία, τότε το Σύνταγμα παραβιάζεται με ερπύστριες.

Στην εκλογική μας τραμπάλα(ανάρτηση 21.04.2012) λέγαμε ότι οι δημοκρατικές μας κυβερνήσεις με ένα ποσοστό 35% των ψήφων μπορούν χάρη σε νομικές αλχημείες να έχουνε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τότε δεν ήταν ακόμη ψηφισμένος ο χονδροειδής νόμος του Παυλόπουλου που χαρίζει στο πρώτο κόμμα 50 έδρες, ώστε και κάτω από το 35% να έχει αυτό 151 έδρες. Τώρα που ισχύει μπορεί και με 30% ένα κόμμα ή δύο να σχηματίσουνε κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να αποτελέσουν Κυβέρνηση. Κι έτσι έχουμε αυτό το ευρύ χάσμα μεταξύ ψηφικής και κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και στραγγαλισμό βέβαια της αρχής της πλειοψηφίας και της αρχής της δεδηλωμένης, που απαιτεί η Δημοκρατία να ισχύουν.

Έγινε λοιπόν ο ανασχηματισμός για το λόγο που είπαμε και στη βάση φυσικά της πολιτικής εμβέλειας του Πρωθυπουργού, που δεν πάει πέρα από την άκρα δεξιά. Παίρνει τον έναν και τον βάζει στη θέση του άλλου με εσπευσμένη όμως δημόσια δήλωση, μη τυχόν και τον δυσαρεστήσει για πολύ, ότι τον άλλο θα τον ξαναχρησιμοποιήσει από Σεπτέμβρη στη θέση του πρώτου. Υπουργοποιεί και τον ανεξάρτητο πανεπιστημιακό Λομβέρδο. Άρα η εμβέλεια του Πρωθυπουργού δεν είναι τόσο περιορισμένη, όσο έλεγα, θα μου πει κάποιος. Πήρε και άνθρωπο από άλλο φάσμα. Ρευστό, θα του πω εγώ, οπότε σαν ρευστό μπορεί κάποιες φορές να είναι και ταυτόσημο με εκείνο της αμοιβαίας αλλαγής.

Ο πανεπιστημιακός μας δάσκαλος ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία θητεύοντας ως νεολαίος στην Αριστερά. Είδε μεγαλώνοντας ότι η πολιτική στο Πασόκ εξακολουθεί να έχει ψωμί, πήγε στις τάξεις του και αλληλοϋπηρετήθηκαν χρόνια. Όταν τέθηκε θέμα είχε σκοπεύσει να διεκδικήσει και την αρχηγία στο κόμμα, μετάνιωσε όμως και την άφησε στον «ομόκλινό» του ιδεολογικά το φίλο του  Βενιζέλο. Ως Υπουργός πάντως διαφορετικών Υπουργείων αφού υπηρέτησε τα μνημόνια, του `ρθε κάποια στιγμή μια κρίση που τα υπηρετούσε, γιατί έβλεπε ότι σβήνει πολιτικά, και παίρνει δρόμο από το κόμμα. Είχε παύσει εξάλλου να είναι Υπουργός.  Δηλώνει ανεξάρτητος. Μετά αποφασίζει να φτιάξει κόμμα δικό του. Δεν τον ακολουθεί κανείς. Μάζεψε πέντε προσωπικότητες σαν αυτές που νιώθουν αδικημένες και περιφέρονται εδώ κι εκεί μπας και τους δει κανένας πολιτικός γυρολόγος και αναγνωρίσει την αξία τους. Το έφτιαξε.

Αφού είδε πως δεν προχωρούσε – και πώς να προχωρήσει; - πηγαίνει δεν πηγαίνει, πώς να το ξέρουμε τόσο κινητός που είναι; - στην Ελιά που βγήκε από το Πασόκ, αντικαθιστώντας το μάλιστα, για να έχει ξανά ερωτοτροπίες με κόμμα εξουσίας, για να τον δει ο Σαμαράς ότι λιγουρεύεται εξουσία, ο οποίος Σαμαράς έχει και μεγάλη ανάγκη τους ανεξάρτητους βουλευτές, οπότε, ας είναι ρευστός, τον πιάνει ταχυδακτυλουργικά– έχει και τέτοιες ικανότητες ο Πρωθυπουργός μας- και αυτή την ασταθή «αξία» την επανυπουργοποιεί. Τον τοποθέτησε μάλιστα στο Υπουργείο Παιδείας, για να μη λείπουν τα πρότυπα από τις νέες γενιές.

Καταλαβαίνεται γιατί έλεγα στο προηγούμενο κείμενό μου ότι «αν δεν πίστευα στη δημοκρατία ούτε ήμουνα αριστερός, και μου ζητούσατε να επιλέξω ανάμεσα σε Βενιζέλο – παίρνω έναν τυχαίο εκπρόσωπο του διεφθαρμένου πολιτικού μας συστήματος – και τη Χρυσή Αυγή, είστε σίγουροι ότι θα προτιμούσα το Βενιζέλο;». Το Λομβέρδο βάλτε εσείς τώρα, που είναι επίσης άλλος «τυχαίος εκπρόσωπος του διεφθαρμένου πολιτικού μας συστήματος».

Για να κάνει βέβαια ο Πρωθυπουργός τέτοιου είδους επιλογές κατά τον ανασχηματισμό, φαίνεται πως και η ηθική του δε θα έχει πολύ έρμα. Και πώς να το έχει, αφού ο ίδιος την έχει υποσκάψει χρόνια πριν. Ρίχνει την Κυβέρνηση Μητσοτάκη, γιατί δεν ακολουθούσε, λέει, εθνικό δρόμο, και θέλοντας να ανακηρύξει τον εαυτό του εθνοπατέρα, φτιάχνει δικό του κόμμα, από το οποίο του `μεινε μόνο η καδραρισμένη χαρμόσυνη και διθυραμβική δήλωση του Ελύτη, μιας άλλης πνευματικής προσωπικότητας με πολύ βαρύ ηθικό φορτίο! Κατόπιν ο Καραμανλής ο νεότερος τον χρειάζεται, για να ενισχύσει τη θέση του στο κόμμα, αλλά και το κόμμα, και τον παίρνει στη ΝΔ τοποθετώντας τον στη θέση Υπουργού Πολιτισμού, για να διορίσει ο Πρωθυπουργός μας ως Υπουργός τότε μόνο από την εκλογική του περιφέρεια τη Μεσσηνία υπαλλήλους στο Μουσείο της Ακρόπολης, ενώ τελευταία τελευταία ως Πρωθυπουργός πια απολύει την καθηγήτρια που συλλαμβάνει το γιο του να κλέβει σε διαγώνισμα. Και για να γίνει τέλος Πρωθυπουργός, έπρεπε να αναποδογυρίσει τον εαυτό του και από αντιμνημονιακός να δείξει μνημονιακός. Και αυτό έγινε, για να εξασφαλίσει το χρίσμα του Πρωθυπουργού από τους εταίρους μας. 

Αλλά και τι να κάνει ο κακομοίρης; Εγώ τον καταλαβαίνω. Να τα βάλει με τον εαυτό του; Αφού γι` αυτό τον αναποδογύρισε και τοποθετήθηκε Πρωθυπουργός, για να τον προσέχει, και θα τον προσέχει περισσότερο από τη θέση του αυτή, τη στιγμή μάλιστα που τα πολιτικά του πεπραγμένα επισύρουν βαρύτατες ποινικές κυρώσεις κι αν φύγει από αυτή τη θέση, θα επέλθουν. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το πρόσωπό του, αλλά για όλους τους συγκυβερνώντες συνεργούς του. Γι` αυτό και μένουν αγκιστρωμένοι στην εξουσία, ακόμη και αντισυνταγματικά.

Και ο εγγυητής του Συντάγματος τι κάνει; Γιατί δεν επεμβαίνει; Επειδή και αυτός είναι δικός τους. Τον βρήκανε μοναδικό «αδιάφθορο» μέσα στο πλήθος των «διεφθαρμένων» του Πασόκ και τον επιλέξανε. (Οι χαρακτηρισμοί είναι του Καραμανλή που τον επέλεξε). Οπότε: Έχει λόγους η Κυβέρνηση να κλείσει εσπευσμένα και πρόωρα τη Βουλή, γιατί της ήρθε φάκελος που την καίει; Κλείνει τη Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπογράφει λέγοντας ό, τι του έχουνε πει.

Και ο λαός τι κάνει θα μου πείτε, τι θέση παίρνει απέναντι σε όλα αυτά; Δεν αντιδρά; Αφού χανόμαστε.  

Ε! και λοιπόν; Απαντά ο λαός που ούτε για τη δική του επιβίωση δε δείχνει να νοιάζεται πια. Συντηρείται μόνο από τα κόπρανά του. Όσο θα συντηρείται. Ποια είναι αυτά μη ρωτάτε. Ο λόγος έγινε.

Μια εκτίμηση

ΓΙΑ ΤΑ ΕΚΛΟΓΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Των δημοτικών εκλογών δείχνουν να είναι αποκυήματα σχιζοφρένειας. Άλλα αντ` άλλων. Και κατά δω και κατά κει και προς κάθε αδιανόητη κατεύθυνση πεταμένοι μυριάδες ψήφοι. Χωρίς ισορροπία και λελογισμένη στόχευση. Όπου να `ναι κι ό, τι να `ναι. Της άλογης παρόρμησης καμώματα και παρανοϊκής αντίδρασης φερσίματα. Γιατί;

Είπαμε: Η ελληνική κοινωνία δεν ξέρει τι της συμβαίνει, τι της φταίει, γιατί ενέσκηψε κρίση, γι` αυτό και δεν ξέρει πώς θα βγει από αυτή. Και θα δυστυχεί επί μακρόν ακόμη. Όταν η νόηση λείπει, οι συμφορές έχουν διάρκεια. Δεν είναι ανθρώπινος οργανισμός η κοινωνία, που η πάθησή του μπορεί ενδεχομένως να ιαθεί άμεσα. Οι παθήσεις μιας κοινωνίας, ακόμα και εκείνες που δε θέλουν πολύ χρόνο να εμφανιστούν, θέλουν πολύ χρόνο όμως, δεκαετίες και αιώνες, για να θεραπευθούν. Κι έτσι σέρνει την παθολογία της η άφρωνα κοινωνία μας σε βάθος χρόνου.

Δεν είχε η Χρυσή Αυγή, λένε οι περισπούδαστοι αναλυτές, ούτε 0,0…%. Πότε φούντωσε;

Τόσοι φασισμοί όμως που πέρασαν πάνω από το κορμί της κοινωνίας μας δεν άφησαν ιδεολογικά ίχνη ούτε είχανε πρόσφορο ιδεολογικό έδαφος, για να πατήσουν; Η τελευταία δικτατορία δεν είχε ένα 30% λαϊκό έτρεισμα; Ή πολίτες αυτής της χώρας, που δεν πιστεύουν στη δημοκρατία, δεν ανέρχονται σ` αυτό το ποσοστό; Ξεχνάμε ότι οι νέοι της μεταπολίτευσης σε έρευνες που γίνανε πάνω από το 50% δεν προκρίνανε τη δημοκρατία έναντι της δικτατορίας ή τους ήταν αδιάφορο αν ισχύει το ένα ή το άλλο πολίτευμα; Εν δυνάμει η Χρυσή Αυγή ήτανε πάντα γιγαντωμένη στη χώρα μας.

Και να λάβουμε υπόψη μας ότι εκεί που πάτησε ιδεολογικά η τελευταία δικτατορία ήτανε η φαυλοκρατία, επινοημένη προσχηματικά για την αυτοαιτιολόγησή της. Σήμερα που η δημοκρατία μας «χάρισε» τόση διαφθορά δε δίνει όχι προσχηματικά αλλά πραγματικά μια πρώτης τάξεως ιδεολογική τροφή στους χρυσαυγίτες;. Κι εγώ, αν δεν πίστευα στη δημοκρατία ούτε ήμουνα αριστερός, και μου ζητούσατε να επιλέξω ανάμεσα σε Βενιζέλο – παίρνω έναν τυχαίο εκπρόσωπο του διεφθαρμένου πολιτικού μας συστήματος – και τη Χρυσή Αυγή, είστε σίγουροι ότι θα προτιμούσα το Βενιζέλο; Και μόνη η εμμονή των διεφθαρμένων να μας ξεδιαφθείρουν, χωρίς εμείς να τους θέλουμε και δείχνοντας με χίλιους δυο τρόπους ακόμη και με φτυσίματα την απέχθειά μας προς αυτούς, αλλά και ο πρωτεϊσμός τους δε μας κάνουν να τους αποστρεφόμαστε;

Όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι για το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, μα πρωταρχικά και κυρίως υπεύθυνοι είναι οι μόνιμοι κυβερνήτες μας που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την άνοδό της και που τάχα καταγγέλλοντάς την αυξάνουν τα ποσοστά της. Εξάλλου ιδεολογικό τους παιδί είναι ή και ιδεολογική τους μήτρα. Δεν έχουν χρέος να συμβάλλουν στη δυνάμωσή της;

Αντίθετα των ευρωεκλογών τα αποτελέσματα έχουν ισορροπία και λογικότητα. Δείχνουν χωρίς πολλή ενάργεια ότι έστω και δειλά η κοινωνία μας πάει να βρει το δρόμο της εξόδου από την κρίση. Η πτώση των συγκυβερνητικών σχημάτων και η υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ κατά 4 περίπου μονάδες αποτελούν κάποιες ενδείξεις ότι αρχίζει να πορεύεται προς τη σωστή κατεύθυνση. Δε θέλω να πω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα λύσει ως δια μαγείας τα μεγάλα προβλήματα που θα ανακύψουν. Αλλά ότι η κοινωνία μας δείχνει πως θέλει να πάρει την ευθύνη της αυτοανασυγκρότησής της και βλέπει ότι είναι προτιμότερο να ζήσει δυστυχία χωρίς χρέος παρά δυστυχία και χρέος μαζί. Ας μου επιτραπεί εδώ μια φιλολογική παρέμβαση: Ποιος ανελλήνιστος πρωτοέκανε χρήση του όρου «βιώσιμο χρέος», που σημαίνει χρέος που ζει και που δεν πεθαίνει, ενώ ήθελε να πει αντιμετωπίσιμο ή διαχειρίσιμο; Εκτός αν το είπε, για να επιβεβαιώσει συνειδητά τον κανόνα ότι η λανθάνουσα γλώσσα λέει την αλήθεια. Γιατί πράγματι αυτό το χρέος είναι βιώσιμο, δηλαδή αθάνατο.

Για την ΕΕ όμως τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών είναι ανησυχητικότατα. Δείχνουν ότι το εγχείρημά της να ενωθεί αμβλύνοντας τους εθνικισμούς ακυρώθηκε, καθώς τα εθνικιστικά κόμματα και προπάντων της πρωτοποριακής για τη συνένωσή μας Γαλλίας, αυξήσανε πολύ τη δύναμή τους και μια τέτοια αύξηση δεν προμηνύει παρά μονάχα τάσεις αυτοδιάλυσής της και επιστροφής σε εθνικιστικούς λαβυρίνθους.              

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ Β

1. Κομματικά απομεινάρια της αυτοδιοίκησης ζητάνε ψήφο.

Πρέπει να τον έχουνε;

Πρώτη φορά κατ` αρχήν βλέπω κόμμα να εξαφανίζεται με τόσο αφανή τρόπο. Ούτε μια δήλωση αναγγελίας του θανάτου του, ούτε ένας μικρός επικήδειος, μια λέξη έστω «τετέλεσται», ώστε να λάβει χώρα και λίγη νεκρώσιμη ακολουθία, η συνόδευσή του τέλος πάντων στην τελευταία του κατοικία. Τι ήτανε το Πασόκ, θυμάστε; Τι Κάρμενα Μπουράνα και ιαχές θριάμβου και λαμπεροί ήλιοι ανατέλλοντες! Πώς, πού και πότε έδυσε κανείς μας δεν κατάλαβε! Ούτε ένα ίχνος από το δύσιμό του δεν είδαμε. Δε χρειάστηκε ούτε ανακύκλωση ούτε μετενσάρκωση, άυλο καθώς ήτανε. Τι σαρδονική που είναι η Ιστορία! Μερικές φορές τελειώνει τον καθένα όπως του αξίζει.

Και το ανθρώπινο υλικό του τι θ` απογίνει; Εκείνο πνέμα ήτανε και ως πνέμα εξέπνευσε κι έφυγε από τον κόσμο, εχάθει. Οι άνθρωποί του όμως, ηγέτες, στελέχη, οπαδοί, ψηφοφόροι, ων ουκ εστιν αριθμός, που έχουνε σάρκινη ύπαρξη και δεν εξαϋλώνεται, ώστε να μην είναι ορατή, πού θα πάνε να κρυφτούνε, για να μη φαίνονται και τους φτύνουνε οι καιροί, πώς θα καταστήσουνε τον εαυτό τους αόρατο, πέστε μου;

Όμως η σάρκινή τους ύπαρξη έχει και άλλες αδυναμίες εκτός της «ορατότητάς» της(στην παθητική του έννοια ο όρος). Καλά κάνουν οι κήρυκες του ιδεαλισμού και οι θρησκείες μας και την κατακεραυνώνουνε ως σίχαμα. Έχει τις απαιτήσεις της, θέλει να εξακολουθεί να ζει και μετά τη σήψη της κι εξακολουθεί ν`αποζητάει τρόπους αυτοσυντήρησης.

Δεν είναι θράσος ούτε αναίδεια. Συνηθισμένος τρόπος επιβίωσης και μάλιστα δοκιμασμένος στη χώρα μας. Αν εξαιρέσουμε τον Τζοχατζόπουλο, ποιος άλλος πλήρωσε για προσωπικά του ή του Πασόκ ανομήματα. Ούτε καν οι ηγέτες του που μαζί με αφοσιωμένους τους επίσης δεν καταλάβαμε πότε και πώς πήδηξαν να πιαστούνε σε Ελιά ή πέσανε «αυτοναυαγοί» σε Ποτάμι, για να τους νομίσουμε ναυαγούς και να πέσουμε ναυαγοσώστες να τους σώσουμε. Δε συζητώ για τα χρέη που αφήνουνε, γιατί το θέμα δεν είναι οικονομικό αλλά ηθικό και όποιος τα ηθικά θέματα τα υποβιβάζει σε οικονομικά, όπως σύνολο το καπιταλιστικό μόρφωμα με τους στυλοβάτες του, είναι γιατί θέλει η σήψη να `ναι ο κυβερνήτης στη ζωή μας.

Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μας που ένοχοι πολιτικοί ακόμα και για αξιόποινες πράξεις εθνικών διαστάσεων όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά βγαίνουν και πλουσιοπάροχα κερδισμένοι. Τα οικονομικά τζάκια ως και τα πολιτικά στον τόπο μας πώς δημιουργήθηκαν; Ως επί το πλείστον με «μαυραγοριτισμό». Κανένας, που άσκησε άνομη εξουσία ή συναλλάχθηκε μαζί της, δε βγήκε χαμένος. Εξασφαλισμένα έχει και τα δισέγγονά του.

Τούτοι δω όμως οι δικοί μας, που ήταν σ` εκείνο το εξαϋλωμένο που χάθηκε, είναι καλά παιδιά, μου λένε οι συνδημότες μου. Δεν αντιλέγω. Απλώς βρέθηκαν εκεί. Και ποιος δεν ήταν! Η μισή κοινωνία που διψούσε όραμα. Ναι αλλά, λένε οι ενστάσεις μου, ήτανε εκεί και κατά την πορεία προς τη σήψη. Και μετά από αυτή. Κι έτσι γίνανε τα πράγματα, όπως γίνανε. Επαιτεία κατόπιν, «ανταποκρίσεις», υποκύψεις, υποτέλεια, δυστυχία. Από καλά παιδιά γίνανε όλα αυτά, από φίλους, συγγενείς, εξυπηρετικούς ομοϊδεάτες μας που κάμνανε τα χατίρια μας, περνώντας τα μνημόνια από πάνω μας. Ακόμα κι αν δεχθώ ότι προσωπική ωφέλεια δεν είχανε, δεν είχανε ούτε συνευθύνη γι` αυτά που πράττανε, για να πράττονται όσα διαπράχθηκαν; Πώς είναι δυνατόν; Στυλοβάτες υπήρξανε, θέλανε δε θέλανε, καταστροφικών καταστάσεων, τοπικών και ευρύτερων. Η ΕΕ, αν είμαστε ευρωπαϊστές, τείνει να γίνει φάντασμα με τον κεφαλαιοκρατικό της γερμανικό ηγεμονισμό και την υποβάσταξή του που του έγινε. Η Ελλάδα φθίνει, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μύριοι άνθρωποι πέσανε σε δυστυχία. Και δεν υπάρχει συνευθύνη;

Κι αν συναισθάνονται τη συνευθύνη τους, αφού και οι ίδιοι λένε δεν έπρεπε να γίνουν αυτά, πώς συνεχίζουν να συμμπράττουν στα ίδια πράγματα με τους ίδιους φυσικούς και ηθικούς συναυτουργούς τους; Αν πράγματι είναι καλά παιδιά, δεν έπρεπε η «καλοσύνη» τους να τους ανακόψει τη δράση της συνευθύνης;

Αφηρημένα, καλά παιδιά δεν υπάρχουν. Είναι καλά, γιατί κάνανε αυτό, κάνανε εκείνο και γιατί δεν κάνανε αυτό, δεν κάνανε εκείνο. Ετούτα όμως τα δικά μας καλά παιδιά δεν κάνανε αυτό, δεν κάνανε εκείνο, ενώ κάνανε αυτό και κάνανε κι εκείνο. Από τέτοια καλά παιδιά μπήκε σε σκότος η ζωή μας.

Κι ενώ είναι μετέωροι, αφού το κόμμα τους «έφυγε», σαν εναπομείναντα σωματίδια αιωρούνται τώρα στο πολιτικό μας στερέωμα, ζητώντας ψήφο. Και μου λέτε δεν έχουνε ευθύνη. «Είχε ορμή το ποτάμι τότε, μπορεί κι από το βούρκο του, και ρίχτηκαν μέσα, μου λέτε. Τώρα που δεν υπάρχει το ποτάμι και είναι σαν εγκαταλειμμένα κουφάρια στην κοίτη του -  ούτε καν ξεβρασμένα δεν είναι - τι να κάνουνε; Να ομολογήσουν πως είναι κουφάρια και να μείνουνε κουφάρια; Έχουνε και τα καλά παιδιά ένστικτο αυτοσυντήρησης και δεξιότητες λάθροεπιβίωσης. Να μην τα χρησιμοποιήσουν;». Αυτά μου λέτε.

Και τους βλέπω τώρα ξεπλυμένους καλά καλά σαν να μην ήταν ποτέ στο «βουρκωμένο» ποτάμι, να αιωρούνται στο πολιτικό μας στερέωμα και βγαίνοντας στην προεκλογική γύρα σαν πεντακάθαροι να μου ζητάνε  ψήφο. Τι θα κάνω;

Θέλω να σας αγαπήσω και να σας ψηφίσω, θα τους πω. Δεν μπορώ. Συγχωρέστε με γι` αυτή μου την ανημποριά. Το κακό που συντελέσατε είναι μεγάλο. Οι καταστάσεις που δημιουργήσατε σκληρές. Απαιτούν ανελέητη αντιπαραταχτική στάση κι επιτάσσουν σκληρές πολιτικές απορρίψεις. Αν στα τραγούδια μας λέμε αυτά*, δεν μπορούμε στη ζωή μας να λέμε κάτι άλλο. Η ταξική διαπάλη είναι αδυσώπητη.

Αγαπητοί φίλοι που με διαβάζετε, συμπαθάτε με για τη χολή μου. Βλέπετε τι συμβαίνει γύρω μας. 

* Το τραγούδι είναι:

Σαν θέλεις να με δεις, στον Τρίλοφο να `ρθεις

Σαν θέλεις να με δεις                                          

Στον Τρίλοφο να ρθεις                                       

Μεράδια ο οικισμός να το θυμάσαι                    

                                                                           

Εδώ με θυμιατό                                                  

Ξορκίζω τ` άδικο                                                

Μην έρθει και σε βρει, καθώς κοιμάσαι            

                                                                           

Ποιος λόγος ν` αγρυπνάς,                                   

Αφού πια δεν πεινάς,                                          

Και σαν πουλί πετάξ` η ξεγνοιασιά σου           

                                                                            

Πάλευες μια ζωή                                                

Μα κι έσκυψες πολύ                                          

Να φτάσει ως εδώ κι η αφεντιά σου                    

                                                                            

Σαν θέλεις να με δεις                                          

Στο σπίτι μου να ρθεις                                        

Σε πέτρα καθιστός καφέ θα πίνω

Σ` ένα κομμάτι γη

Με κλείσαν οι καιροί

Της μοναξιάς σκιά εγώ να γίνω

Κι ούτε για τις φωτιές

Δε θέλω να μου λες

Που βάζαμε μαζί στην Ιστορία

Χαμένες κι φωτιές

Κι ανθρώπων αγκαλιές

Βρωμούν τα χνώτα τους αδηφαγία

Γι` αυτό θε να με βρεις

Σαν θέλεις να με δεις

Στον κήπο, στην αυλή θα κόβω χόρτα

Εδώ στη μοναξιά

Και μες τη λησμονιά

Δρασκέλισα κι εγώ του ύπνου πόρτα

Μα ύπνος κι άδικο                                                                                  

σ` αθόρυβο αργαλειό

υφαίναν τη θηλιά για

το λαιμό μας                  

Κι εσύ ξαναρωτάς                                                                                                                   

πώς γίναν μονομιάς

μυριάδες οι θηλιές για

το χαμό μας

Σαν θέλεις να με δεις,

Μα κάλλιο να μη ρθεις

2. Μια πρόταση αυτοδιοικητική

Ή πρόταση για του χρόνου το υπερπέραν. Αφορά τον Τρίλοφο, αλλά αναλογικά μπορεί να έχει εφαρμογή και σε άλλα διαμερίσματα του Δήμου μας.

Τον παραδοσιακό οικισμό του Τριλόφου διασχίζουν δύο ρέματα, που έχουν την ένωσή τους υπόγεια, θα λέγαμε, στο κέντρο του «χωριού», όπου τώρα είναι στημένα το πρώην Δημαρχείο, το ΚΑΠΗ και μια Παιδική Χαρά στη συνέχεια. Αμέσως μετά το τέλος της Παιδικής Χαράς (και του οικισμού) η περιοχή γίνεται άβατη, καθώς τα δύο ρέματα, ενωμένα πλέον, ανατρέπουν απότομα την ομαλή μορφολογία του εδάφους δημιουργώντας βαθιά χαράδρα με απόκρημνες όχθες. Εκεί στην αρχή του απόκρημνου ανάγλυφου υπάρχει ένας καταρράχτης, όχι μεγάλων διαστάσεων, ο οποίος λόγω της υφής του αλλά και της θέσης του, παρουσιάζει, πιστεύω, μεγάλο αισθητικό ενδιαφέρον. Όταν πηγαίναμε με το σχολείο περιπάτους στον Άγιο Παντελεήμονα, απ` όπου είναι περίπου δυνατή η πρόσβαση, τον επισκεπτόμασταν με κάποια παιδιά. Τον σχηματίζει μια πέτρα όχι μικρής έκτασης, που καλύπτει όλο το πλάτος του ρέματος.  Γλύφοντάς την το νερό στο διάβα του άπειρου χρόνου, την «καμπύλωσε» διπλά και όμορφα, και στις δυο ακμές της, πάνω και κάτω, αλλά και σε όλο της το μήκος, φκιάχνοντας μια αρμονική εσοχική καμπύλη. Η θέση δε αυτή, του καταρράχτη, είναι στο κέντρο ενός τεράστιου φυσικού αμφιθεατρικού χώρου, ιδιαίτερα απόκρημνου, που απολήγει στη συμβολή του ρέματος του Τριλόφου με του Πλαγιαρίου. Μετά τα δύο ρέματα ενωμένα και αυτά παίρνουν το δρόμο τους για το Μηδέν.

Τέτοια ρέματα υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή πολλά και σε όλη την επικράτεια του Δήμου Θέρμης, θα `λεγα. Και ενώ το υψόμετρο των λόφων, όπου «κάθισαν» οι οικισμοί μας, είναι χαμηλό, τα ρέματα είναι αρκετά μεγάλα και απόκρημνα, συνθέτουν σχεδόν ένα τοπίο άγριας φύσης και θα μπορούσαμε να τα ονομάσουμε ακόμη και φαράγγια, μικρά αν θέλετε. Άρα πρέπει να προστατευθούν πρωταρχικά. Καμιά οικιστική παρέμβαση δεν πρέπει να γίνεται πάνω και δίπλα από αυτά. Μπορούν επίσης κατά δεύτερη προτεραιότητα να αξιοποιηθούν.

Η πρότασή μου για το ρέμα με τον καταρράχτη έχει τρία επίπεδα:

1. Όλο το τοπίο και ο καταρράχτης «να αναδειχθούν», όπως λέμε στη γλώσσα της πολιτικής προπαγάνδας, με τη δημιουργία προσβάσεων

2. Αυτό το τεράστιο φυσικό αμφιθέατρο, που περιβάλλει τον καταρράχτη και που είναι ιδιαίτερα ανώμαλο, να διαμορφωθεί έτσι ώστε να γίνει πραγματικό υπαίθριο αμφιθέατρο, όπου το καλοκαίρι θα λαμβάνουν χώρα διάφορες εκδηλώσεις

3. Να φκιαχτεί πέτρινο μονοπάτι καθόλο το μήκος του ρέματος από τον Τρίλοφο και το Πλαγιάρι ως το Μηδέν, για να περπατάει ο κόσμος. Αν ως τώρα φκιάχναμε αυτοκινητόδρομους για να ενώσουμε τα χωριά μας και να επικοινωνούμε, η πείρα έδειξε ότι το απομονωτήριο του σημερινού ανθρώπου είναι το αυτοκίνητο. Πρέπει, όταν μπορούμε, να βγούμε από αυτό και να περπατάμε στους δρόμους μέσα και έξω από τους οικισμούς μας, όχι μόνο για να ερχόμαστε σε επαφή με τους συνανθρώπους μας, αλλά και για την ίδια μας την υγεία τη σωματική αλλά και πολύ περισσότερο την ψυχική.

Είπαμε η ζωή μας θέλει ονειροπόληση.

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ

Έχει αλλάξει κάτι;

Επειδή φαινομενικά δεν έχει αλλάξει τίποτα ανάμεσα στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές και στις τωρινές, αναδημοσιεύω κείμενό* μου εκείνων των εκλογών. Τίτλος του:

ΩΣ ΠΟΤΕ…;

«Ως πότε, συνδημότες, θα υπομένουμε την εκμηδένιση της δυνατότητάς μας στη ζωή;

Ως πότε θα μένουμε αδιάφοροι απέναντι στην κατάργηση ζωτικών μας δικαιωμάτων;

Ως πότε θ` αναμένουμε ουρανοκατέβατη την αλλαγή της τύχης μας;

Ως πότε θα περιμένουμε να εξελιχθεί το κακό σε καλό από μόνο του και ως πότε θα ξεχνάμε ότι το κακό, αν δεν το αντιπαλεύεις, γεννάει το χειρότερο κι ότι το κακό ή το χειρότερό του μόνα τους δε φεύγουνε;

Είχαμε τον «Καποδίστρια» που συνιστούσε όχι αποκέντρωση αλλά συγκεντρωτισμό της αυτοδιοικητικής εξουσίας. Τώρα  μας ήρθε ο «Καλλικράτης» που ολοκληρώνει το συγκεντρωτικό της χαρακτήρα. Η αυτοδιοικητική εξουσία γίνεται πλέον απροσπέλαστη στους δημότες, καθώς ελαχιστοποιούνται οι δυνατότηες  πρόσβασής τους σ` αυτήν. Και αυτό σημαίνει απομάκρυνση από τη Δημοκρατία και αδυναμία ελέγχου των δημοτικών αρχόντων. Και μόνο το γεγονός ότι ο «Καλλικράτης» θεσπίστηκε για την περιστολή εξόδων στη λειτουργία της Αυτοδιοίκησης, δείχνει πόσο οι εμπνευστές του εκτιμούν τη Δημοκρατία, που την έχουν υποταγμένη στη σκοπιμότητα εξεύρεσης χρημάτων και την περιστέλλουν, για να μην τους είναι οικονομικό βάρος.

Επειδή όμως και το κράτος «αποδείχθηκε» δαπανηρό, το ακρωτηριάσανε και αυτό όχι μόνο στην κοινωνική του εκδοχή αλλά και στη γενική του υπόσταση, για να μην είναι κυρίαρχη η θεσμοποιημένη και εγγυημένη έκφραση της συλλογικής βούλησης, αλλά η ατομική βούληση των λίγων ισχυρών, να μην προστατεύεται υπεύθυνα και αποτελεσματικά το περιβάλλον, τα δικαιώματα των πολιτών, η εργασία, η υγεία, το νερό, η περίθαλψη, η παιδεία, η ενημέρωση, η πολιτιστική παράδοση. Όλα να είναι έρμαια εμπορίας στα χέρια των ιδιωτών. Αυτό όμως σημαίνει επίσης ανυπαρξία δημοκρατίας, από τη στιγμή που η συλλογική βούληση αντικαθίσταται από τη βούληση των λίγων, την ανεξέλεγκτη και ακόρεστη σε βουλιμία.

Το ίδιο βλέπουμε να ισχύει και σε επίπεδο ΕΕ αλλά και σε παγκόσμιο. «Πέντε» κερδοσκόποι του πλανήτη κρατάνε στα χέρια τους τις τύχες όλου του πληθυσμού της γης. Οι κυβερνήσεις των χωρών είναι και αυτές υποχείριά τους. Η εθνική κυριαρχία τόσο η δική μας όσο και των άλλων χωρών της ΕΕ είναι στην πραγματικότητα εκχωρημένη όχι στην ΕΕ αλλά μέσω αυτής στις διεθνείς αγορές. Κι ενώ τα «δημοκρατικά» μας Συντάγματα ορίζουν ότι κάθε εξουσία πηγάζει από το λαό, βλέπουμε –  και ομολογείται χωρίς καμιά ντροπή από όλους τους ευρωπαίους ηγέτες η αυτοκατάργησή τους - ότι εξωεθνικοί και εξωκοινοτικοί, εξωθεσμικοί πάντως, παράγοντες, όπως είναι οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης και αγορές, καθορίζουν την πολιτική των Κυβερνήσεων της Ευρώπης. Υπ` αυτή την έννοια υπάρχει όχι μόνο θέμα εθνικής κυριαρχίας αλλά και δημοκρατίας και αυτονομίας και λαϊκής κυριαρχίας, το οποίο δεν ανέκυψε με την υπαγωγή μας στην «Τρόικα», όπως ψευδολογώντας διατείνεται η Κυβέρνησή μας, αλλά προϋπήρχε. Με την ένταξή μας στην ΕΕ εκχωρήσαμε πράγματι την εθνική μας κυριαρχία, όπως και οι άλλες χώρες που τη συναποτελούν, και την εκχωρήσαμε, για να αντιμετωπίζουμε από κοινού τα προβλήματά μας, όχι όμως για να αποτελούμε το μεγάλο μαντρί των κερδοσκόπων και τα εγκλωβισμένα θηράματά τους. Αν η ΕΕ κατάντησε τιμάριό τους, αυτό ούτε με τις ιδρυτικές της αρχές είναι σύμφωνο ούτε με τα δικά μας όνειρα, να συγκροτούμε ευρύτερες κοινότητες και να αποτελέσουμε κάποτε μια κοινότητα όλοι οι άνθρωποι της γης.

Και όμως! Όλα είναι αντιστραμμένα. Στη χώρα μας την επιβολή αυτής της αντιστροφής θέλησε η Ιστορία να τη φέρει σε πέρας Κυβέρνηση Πασόκ, ώστε να τιμωρηθεί με εξευτελισμό για όλο τον πρότερο ανέντιμό του βίο. Επειδή τα παραδοσιακά πολιτικά στηρίγματα του συστήματος αδυνατούσαν να το διασώσουν, χρησιμοποιήθηκε ο εφεδρικός τροχός, που τυλιγμένος με σοσιαλιστικό περικάλυμμα δεν κινούσε την υποψία ότι ήταν η «ρεζέρβα» του συστήματος. Η Κυβέρνηση αυτή λοιπόν δεν είναι πια ούτε δούρειος ίππος ούτε κουκουλοφόροι δεξιοί που τους ονόμασα κάποτε, αλλά η ίδια η δεξιά χωρίς μεταμφιέσεις και αποκρύψεις προσώπου. Η πιο αυθεντική εκδοχή της και η πιο αξιόπιστη στήριξη της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας. Γι` αυτό και δεν έχουμε καμιά σχέση μαζί της παρά μόνο τη σχέση της αντιπαλότητας, τη σχέση της ταξικής μας αντίθεσης, τη σχέση που επιβάλλει η συλλογική μας επιβίωση.

Χρέος λοιπόν όλων μας να αντιταχθούμε στους υποδουλωτές μας, ντόπιους και ξένους, να διαλαλήσουμε, με την ψήφο μας στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου, την αποκήρυξή τους, την άρνηση του εξανδραποδισμού μας, την αποτίναξη όχι μόνο του ζυγού της δουλείας μας αλλά και του πλέγματος της ψευδολογίας που χρησιμοποιήθηκε, για να καταστεί δυνατή η υποδούλωσή μας και να σκοτεινιάσει ο ορίζοντας της ζωής μας».

   Επειδή επίσης και από το τέλος του 12 που γράφτηκε το παρακάτω κείμενο θαρρεί κανείς πως τα πράγματα μείνανε ανάλλαχτα, το δημοσιεύω. Είναι ένα σχόλιο για αγωγή που έκανε ο Δήμαρχός μας σε μέλος αντιπολιτευόμενης παράταξης. Δε δημοσιεύτηκε τότε, όταν γράφτηκε, για να διευκολυνθεί η αναζήτηση δρόμων που θα απέκλειαν τις δικαστικές περιπέτειες. Τίτλος της:

        ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΜΑΣ

«Καθόλου πρωτότυπο τρόπο δε βρήκε ο Δήμαρχος Θέρμης Θ. Παπαδόπουλος στη διάθεσή του να αντιμετωπίσει πολιτικό του αντίπαλο, τον Τάσο Αναστόπουλο,  μέλος αντιπολιτευόμενης δημοτικής παράταξης, και να τον «εξουδετερώσει». Του «τραβάει» μια αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση και απαιτεί την ανάλογη αποζημίωση, επειδή ο αντίπαλός του, απευθυνόμενος ηλεκτρονικά σε κλειστή ομάδα της παράταξής του, επέκρινε την παράταξη του Δημάρχου εξαιτίας μιας γιατί όχι επονείδιστης πολιτικής πράξης  του Αντιδήμαρχου της κ. Τσολάκη, ο οποίος ως μέλος της Περιφερειακής Επιτροπής απέρριψε την πρόταση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Θεσσαλονίκης να μετονομαστεί η οδός Περικλέους Βιζουκίδη σε οδό «Αγωνιστών του Πανεπιστημίου». Ο καθηγητής ως γνωστόν Βιζουκίδης, όταν το 1941 υποδέχθηκε τους γερμανούς κατάκτητές, δήλωσε: «Τώρα θα έρθουν καλύτερα χρόνια για την Ελλάδα».

Όμως μια τέτοια αντίδραση  του Δημάρχου μας, ν` ασκήσει δίωξη, εκτός από κοινότοπη είναι και τελείως ανεξήγητη. Δε σχετίζεται μάλλον, απ` όσο ξέρω, ούτε με τον πολιτικό του βίο. Επί σειρά τετραετιών ασκεί καθήκοντα Δημάρχου και  δεν ακούστηκε να προβαίνει σε τέτοιες ενέργειες. Αν κρίνουμε δε και γενικότερα το έργο του με μέτρα κοινά, μπορεί να εκληφθεί ως πετυχημένο. Ξέρουμε βέβαια ότι βρήκε τη Δημαρχία «στο πιάτο», καθώς ο προκάτοχός του, της ίδιας κυρίαρχης πολιτικά παράταξης Πασόκ, διεκδίκησε αξίωμα Νομάρχη. Αλλά και κατά την πολυετή του θητεία δεν έδειξε ότι του λείπει η διάθεση για δράση κι ενώ το κόμμα του, το Πασόκ, συντηρούνταν ρουφώντας τη διαφθορά του, εκείνος φάνηκε να μην υφίσταται φθορά. Έτσι στις τελευταίες δημοτικές εκλογές πέτυχε να πάρει με την πρώτη το υψηλό ποσοστό του 65% σχεδόν. Ακόμα και τώρα δε θα `λεγε κανείς ότι πιστεύει πως βρίσκεται σε καταποντισμό, για να ταράζεται η φρόνησή του και να ενεργεί απεγνωσμένα. Πώς προέκυψε λοιπόν η διάθεση άσκησης αγωγής; Άγνωστο

Γιατί, αν ήθελε να προστατεύσει τον εαυτό του από τη συκοφαντία, δε θα την έκαμνε με την αγωγή που υπέβαλε βούκινο. Ο «εναγόμενός» του σε πέντε δέκα ανθρώπους απευθύνθηκε, «δημοσιοποιώντας» την επίκρισή του. Ο ίδιος όμως το γνωστοποίησε σε όλο το πανελλήνιο και πιο πέρα. Μόνος του λοιπόν δυσφήμισε τον εαυτό του σε τόση έκταση. Αυτός ο τρόπος αντίδρασης σε κριτική πολιτικού αντιπάλου, η υποβολή αγωγής, ενέχει απεριόριστη έκταση δημοσιοποίησης, άρα και απεριόριστη έκταση δυσφήμισης. Ποιος, ακόμα και κακοπροαίρετος απέναντι στις πολιτικές ιδέες του Αναστόπουλου, θα έβλεπε με καλό μάτι μια τέτοια δίωξη; Και δεν είναι μόνο ότι αυτοδυσφημίζεται τα μάλα ο Δήμαρχός μας, αλλά διαφημίζει και τον διωκόμενό του, ας μην είναι στις προθέσεις του, γενναιόδωρα μάλιστα.

Άραγε για την αυτοδυσφήμισή του, που της έδωσε τόση έκταση, θα απαιτήσει αποζημίωση από τον εαυτό του και πόση; Για να δούμε αν θα είναι αναλογική.

Γενικά πάντως φαίνεται ότι οι κατά καιρούς πολιτικοί και δημοτικοί μας άρχοντες, εκτός των χαρισμάτων τους, της εύνοιας των συγκυριών, των δεξιοτήτων να ανέρχονται μπορεί να έχουνε και μωρία.

Ας είναι όμως  καλά ο Δήμαρχός μας μαζί με τα υποστυλώματά του, για να στηρίζουνε γερά καταστάσεις σάπιες και να μένουνε με την εντύπωση ότι τους ίδιους δεν τους σαπίζουν. Και να σε διώκουνε, όταν τους το λες.

Έχουνε χάρη που ζούμε σε δύσμορφες εποχές και η δική τους ομοιότητα με αυτές τους ανακηρύσσει επικεφαλής και ρυθμιστές των τυχών μας. Όμως αργά ή γρήγορα οι καιροί αλλάζουν και γίνονται έμορφοι. Τότε θα δούμε πού θα βρούνε τρύπα να κρυφτούνε, για να αποκρύψουνε τη «δυσμορφία» τους που δεν εξαφανίζεται με τίποτα».

          Φαίνεται πράγματι από τότε που γράφτηκαν τα δύο κείμενα μέχρι σήμερα να μην έχει αλλάξει τίποτα. Είναι όμως έτσι; Μήπως αυτή τη στιγμή που μιλάμε τα πράγματα είναι ριζικά αλλαγμένα; Και ιδού οι οιωνοί: Οι χειριστές της δημοτικής μας εξουσίας επί τετραετίες φορούσανε καμαρωτοί την πράσινη στολή και χάρη σ` αυτή ξαναγινότανε δημοτική αρχή. Είχε παντοδυναμία το κόμμα τους. Τώρα όμως, ντυμένοι άλλη στολή, εκλιπαρούν για συγχώνευση και σύμπραξη των δύο επί χρόνια αντίπαλων δημοτικών παρατάξεων. Ζητάνε να γίνουμε ένα. «Φίδι, πίθηκος κι αετός με το δείπνο το μεγάλο να τελειώσουμε τον μπάλο»**. Δεν έχουμε δυσμορφία μας λένε. Ούτε κάποια σχέση με Πασόκ έχουμε ή είχαμε ποτέ. Ασκητές του έργου της εξουσίας υπήρξαμε και το ασκήσαμε προς όφελος της τοπικής μας κοινωνίας. Φτάνουνε δε στο σημείο να προσδίδουνε ως και αντιμνημονιακότητα στον εαυτό τους.

          Άρα, για να τρέχουνε κάπου να κρυφτούν, έμορφοι καιροί φαίνεται προβάλλουν στον ορίζοντα. Τα τελευταία υποστυλώματα της σήψης μας το δείχνουν εκδηλώνοντας το νιώσιμο της κατάρρευσής τους. Τα αυτοδιοικητικά προπύργια του Πασόκ σε πανικό φυγής και μεταστροφής. Δε λέω, είναι και η μεταστροφή ένας πετυχημένος τρόπος επιδίωξης παραμονής στην εξουσία και, όπως το κεφάλαιο δεν έχει, λένε, πατρίδα και θρησκεία, έτσι κι ετούτοι εδώ δεν έχουνε κόμμα και ιδεολογία. Είναι ό, τι τους ζητήσεις. Κι ενώ μακροχρόνια και πολλαπλά εξειδικευμένοι, στην κτήση, στη νομή και στη διατήρηση, χειρίζονται την εξουσία, μόλα ταύτα αρχίσανε να βλέπουν το φάσμα της «ανεργίας» τους.

          Κι εμείς, που αγωνιζόμασταν για τους έμορφους καιρούς και αυτοί δεν ερχότανε, τώρα που τους βλέπουμε στον ορίζοντα να προβάλλουν, πήραμε την απόφαση ή να κάνουμε πράξη την κραυγή αγανάκτησης ενός άλλου έστω μεταστραμμένου «Κάτω η διαλεκτική των τεχνικών της εξουσίας»** ή να πάμε στα σπίτια μας. Γι` αυτό και ψηφίσαμε την αυτόνομη κάθοδο του ΣΥΡΙΖΑ στις τωρινές δημοτικές εκλογές του Δήμου Θέρμης.

*Δημοσιεύτηκε με μικροαλλαγές στη διατύπωση στο έντυπο της δημοτικής παράταξης «Ανατολικός Άνεμος», τεύχος 7 Οκτώβρης 2010.

** Σαββόπουλος