ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΗ

Α.  ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΣΛΟΒΑΚΙΑΣ

Κύριε Πρόεδρε,

Συγγνώμη που η ταπεινότητά μου τολμά να απευθυνθεί στην εξοχότητά σας, για να εκφράσει την έντονη ενόχλησή της για την παρέμβασή σας στα ελληνικά πράγματα και τη διατύπωση απειλής πως «Αν οι Έλληνες ακυρώσουν το Μνημόνιο, θα εισηγηθούμε ως χώρα την έξοδό τους από την ΕΕ».

Δε με ενόχλησε τόσο ο χρόνος της παρέμβασής σας, τρεις μέρες πριν προσέλθουν οι Έλληνες στις κάλπες, προκειμένου να αποφασίσουνε για την πορεία της χώρας τους ασκώντας το συνταγματικό δικαίωμα της αυτοκυριαρχίας τους, όσο η παρέμβασή σας καθεαυτή. Και όσο με ενόχλησε η δική σας παρέμβαση δε με ενόχλησαν άλλες ανάλογες, είτε γερμανού αξιωματούχου «Έξω οι λαθρεπιβάτες από την ΕΕ», είτε του Γιούνκερ η σύσταση να μην ψηφίσουν οι Έλληνες το ΣΥΡΙΖΑ, είτε των «Financial Times» της γερμανικής έκδοσης η ανοιχτή τους δίγλωσση επιστολή, που μας συνιστά να ψηφίσουμε το κόμμα της ΝΔ.

Ο φαινομενικός λόγος εκστόμισης της απειλής σας είναι ο προφανής ενστερνισμός εκ μέρους σας των επικρίσεων που δεχόμαστε εδώ και καιρό από τους πάντες σχεδόν, ότι είμαστε τεμπέληδες, φαγάδες, άχρηστοι, διεφθαρμένοι, ενώ τώρα που εκδηλώνουμε την αντίθεσή μας προς το Μνημόνιο, μας προστέθηκαν και οι χαρακτηρισμοί του αχάριστου και του αναιδή. Ο πραγματικός όμως λόγος που υπαγόρευσε την απειλή σας είναι άλλος και το ξέρετε, για να τα έχετε καλά με τους ισχυρούς και να προσπορίζεστε ως χώρα αντίστοιχα οφέλη.

Γιατί δεν είναι δυνατό να μην ξέρετε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι πρόβλημα μιας μεμονωμένης χώρας με την ΕΕ, αλλά πρόβλημα των αδύνατων οικονομικά χωρών της Ευρωζώνης, του Νότου που λέμε, με τις οικονομικά ισχυρές της ίδιας ομάδας και κυρίως με την κυρίαρχη στην Ευρωζώνη οικονομικά Γερμανία. Δεν είναι δυνατό να μην ξέρετε επίσης ότι προγενέστερο πρόβλημα και γενεσιουργό του προηγούμενου είναι η σχέση της ΕΕ με τις διεθνείς αγορές και την παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία, η υποταγή της σ` αυτές και η παραίτησή της ως πολιτικής ηγεσίας, ας έχει τα τυπικά της αιρετής, από το χρέος της να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των λαών και όχι των πέντε κερδοσκόπων του πλανήτη μας. Δε βλέπετε ότι η ΕΕ είναι τελείως ανοχύρωτη απέναντι στις κερδοσκοπικές επιθέσεις των λίγων ισχυρών της γης και χώρες μεγάλες με πολυπληθέστατους λαούς, όπως η Ισπανία και η Ιταλία,  κατάντησαν έρμαιά τους; Δε χρειάζεται να είναι κανείς μαρξιστής, για να βλέπει ότι κυρίαρχοι αυτή τη στιγμή δεν είναι οι λαοί αλλά οι λίγοι ισχυροί, ότι πάνω από τη συλλογική βούληση των κρατών – εθνών ή και του μορφώματος της ΕΕ βρίσκεται η βούληση των λίγων, η παντοκρατορία της καταλήστευσης.

Γιατί δεν είναι δυνατό να μην ξέρετε ακόμη ότι στη διοίκηση και λειτουργία της ΕΕ δεν υπάρχει δημοκρατία ούτε θεσμοί που να την κατοχυρώνουν. Επιμελημένα αποφεύχθηκε η δημιουργία τους. Οι ισχυρές και μόνο χώρες διαθέτουν βούληση και την επιβάλλουν ετσιθελικά στις αδύνατες. Δεν το είδατε στην περίπτωσή μας που η Γερμανία και μόνο αποφασίζει για την τύχη μας κι εμείς δεν έχουμε ούτε τη δύναμη να ζητήσουμε πίσω τα δανεικά που της δώσαμε κάποτε ούτε την πολεμική μας αποζημίωση να διεκδικήσουμε;

Γιατί δεν είναι δυνατό να μην ξέρετε πάλι ότι οι Τράπεζές μας, επειδή είναι ιδιωτικές, μπορούν να δανείζονται από την ΕΚΤ με 1% επιτόκιο, ενώ το κράτος, το δικό μας ή άλλο, με 6%. Αυτό δεν είναι εκ μέρους της ΕΚΤ σκανδαλώδης εύνοια υπέρ μεμονωμένων ιδιωτών και παρανοϊκή αισχροκέρδεια εις βάρος των κρατών και των λαών τους;

Θα έχετε επί πλέον ακούσει φαντάζομαι ότι η Γερμανία δανείζεται από τις αγορές με μηδενικό ή και αρνητικό επιτόκιο, ενώ όλες οι άλλες χώρες δανείζονται με τοκογλυφικά επιτόκια. Μήπως η Γερμανία έχει αυτή την ευνοϊκή μεταχείριση από τις διεθνείς αγορές, επειδή επιβάλλει τη δική τους θέληση στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης ή και της ΕΕ; Και πού είναι η ισότητα μεταξύ των χωρών της ΕΕ όπως και μεταξύ των ανθρώπων, που είναι βασική ανθρωπιστική ιδρυτική της ρήτρα. Δεν αποτελέσαμε την ΕΕ για να εκμεταλλεύεται η μια χώρα την άλλη και να την εξωθεί στην εξαθλίωση, αλλά με συνεργασία και αλληλεγγύη, χωρίς καμιά απόκλιση από την αρχή της ισότητας, να οικοδομούμε το κοινό μας μέλλον και όχι το εθνικό υπονομεύοντας το κοινό.

Όλα αυτά τα γνωρίζετε, όπως γνωρίζετε και τον πραγματικό λόγο που σας οδήγησε στην απειλή σας. Για τον ίδιο λόγο ανέκαθεν οι αδύνατοι λαοί επιζητούσαν την εύνοια των δυνατών, για να τα έχουν καλά μαζί τους και να εξασφαλίζουν ένα κομμάτι ψωμί, προκειμένου να επιβιώνουν. Κι εμείς ως λαός αυτό κάμναμε πάντα. Γλείφαμε για να επιβιώσουμε. Κι όταν οι δυνατοί οι κολλητοί μας μας ρίχνανε σε συμφορές, φταίγανε εκείνοι, λέγαμε, που δεν ήταν μπεσαλήδες αλλά μπαμπέσηδες, όχι εμείς που τους κάμναμε ισχυρούς γλείφοντάς τους. Και όσο οι αδύνατοι λαοί θα ακολουθούν την ίδια πολιτική, για να επιβιώσουν, θα δένονται πίσω από τα άρματα των ισχυρών και δε θα ενώνονται μεταξύ τους για να τους αποτινάξουν, και ισχυροί θα υπάρχουν και η στυγνή εκμετάλλευση των αδύνατων ποτέ δε θα σταματήσει.

Πώς είστε βέβαιος, κ. Πρόεδρε, ότι αυτά που κάνουν σήμερα σε μας οι ευρωπαίοι εταίροι μας δε θα τα κάνουνε και σε σας αύριο; Επειδή τους υποβαστάζετε; Οι Ιστορίες όμως των λαών άλλα λένε. Εσείς εξάλλου, που ως Πρόεδρος ξέρετε να ζυγίζετε το συμφέρον του λαού σας και των άλλων λαών, δε νομίζετε ότι η ζημιά που με τη στάση σας επιδιώκετε να προκαλέσετε σ` ένα λαό είναι πολύ ασύμμετρη σε σύγκριση με την ωφέλεια που εσείς θέλετε να αποκομίσετε; Το θέμα της εντιμότητας το αφήνω στην άκρη.

Κύριε Πρόεδρε

Κοινωνίες υπήρχαν και πριν από την ΕΕ και την Ευρωζώνη και μπορούσαν επιβιώνανε. Και σήμερα υπάρχουν άπειρες. Και αυτές μπορούν και επιβιώνουν. Αν η ΕΕ θέλει να είναι ανοχύρωτη και υποταγμένη στις ελεύθερες αγορές και στους κερδοσκόπους, καμιά κοινωνία δεν τη χρειάζεται. Ούτε εμείς. Ούτε κι εσείς. Ούτε βέβαια, επειδή κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, θα ανεχόμαστε τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.  Όλες οι κοινωνίες αυτό κάνανε στο διάβα της ιστορίας τους, αποτινάζανε τις βαρβαρότητες των συστημάτων τους. Εμείς θα είμαστε οι μόνοι στην Ιστορία που θα μένουμε στην υποτέλεια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας; Δύο χιλιάδες νεκρούς από αυτοκτονίες έχουμε περίπου ως αυτή τη στιγμή. Άρα έχουμε κηρυγμένο πόλεμο, αφού έχουμε θύματα. Και είμαστε αποφασισμένοι να μη μείνουμε αδιάφοροι απέναντι στην ιδιότυπη θυσία τους και να τους τιμήσουμε όπως τους πρέπει, όπως κάθε λαός κάνει. Οι απειλές σας λοιπόν θα ήτανε, νομίζω, πρέπον να απευθύνονται σε λαούς που δε μάθανε να τιμούνε τους νεκρούς τους. Και τέτοιους λαούς δε νομίζω ότι μπορείτε να βρείτε.

Με υπόληψη

Αλέκος Τζιόλας

Β. ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ

Παρά το γεγονός ότι ανάμεσα στις πρώτες και τις δεύτερες εκλογές το διάστημα ήταν μηδαμινό και, ενώ οι διαθέσεις του εκλογικού σώματος φάνηκε να μην αλλάζουν, απλώς οι δύο κύριες αντίπαλες βγήκαν ισχυροποιημένες, το αποτέλεσμα τούτων των εκλογών θα `λεγε κανείς πως δεν έχει καμιά σχέση με των προηγούμενων. Αν και ισάριθμη η αύξηση των ποσοστών των δύο πρώτων αντίπαλων κομμάτων, εν τούτοις οι αναλογίες μεταξύ των δύο αποτελεσμάτων έχουν εξαφανιστεί και η διαφορά που προκύπτει είναι διαφορά μέρας με νύχτα. Αυτή τη νύχτα αρχίσαμε κιόλας να ζούμε για διάστημα που δεν μπορούμε να ξέρουμε τι διάρκεια θα έχει.

Προέκυψε τόση διαφορά, επειδή η αύξηση του ποσοστού της ΝΔ προήλθε κυρίως με άντληση ψήφων από αντιμνημονιακά κόμματα, όπως των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» ή και του ΣΥΡΙΖΑ, επιφέροντας έτσι αποδυνάμωση στο αντιμνημονιακό μέτωπο, ενώ η αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε με άντληση ψήφων από αντιμνημονιακές πηγές μόνο, ΚΚΕ και «Οικολόγους Πράσινους» κυρίως, και ως εκ τούτου δεν ενισχύθηκε το αντιμνημονιακό μέτωπο. Αποτέλεσμα: Τα δύο εξαρχής μνημονιακά κόμματα, ΝΔ και Πασόκ, παρά την ελάχιστη μείωση του δεύτερου, ανέβασαν τα ποσοστά τους στο 42% από το 32%. Συναθροισμένα τώρα εδώ και τα ποσοστά της ΔΗΜΑΡ, που στο μηδαμινό αυτό διάστημα μετεξελίχθηκε σε μνημονιακό κόμμα – αυτός ήτανε άλλωστε ο προορισμός της – οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις προσεγγίζουν το ποσοστό του 50% σχεδόν, οπότε ισοδυναμούν με τις αντιμνημονιακές, κάτι που δε συνέβαινε στις προηγούμενες εκλογές, όπου το ποσοστό του αντιμνημονιακού στρατοπέδου ήταν πλειοψηφικό με διαφορά. Νικητή λοιπόν αυτών των εκλογών ανέδειξαν οι κάλπες τη Δεξιά, την «ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας», τη «σωτηρία της Ελλάδας», δηλαδή τις δυνάμεις της υποτέλειας, οι οποίες εκτιμήσανε φαίνεται σωστά ότι με την επανάληψη των εκλογών θα είχανε το σημερινό αποτέλεσμα και γι` αυτό δε δέχθηκαν να σχηματίσουν Κυβέρνηση, ενώ μπορούσαν, και επέρριψαν ομόθυμα την ευθύνη στο ΣΥΡΙΖΑ.

Γενικότερα τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών δεν ήταν αναπτερωτικά, όπως ήταν τα προηγούμενα, αλλά κάπως σαν απογοητευτικά, γιατί σ`  αυτές τις εκλογές ο λαός φαίνεται να έχει αναιρέσει τον εαυτό του: Εκείνους που είχε καταστήσει πριν ανενεργούς πολιτικά, ΝΔ και Μπακογιάννη, τώρα που τους είδε «σμιγμένους χέρι χέρι» έστω και σε φρικιαστικό σμίξιμο, τους έβαλε μπροστά  Το κόμμα που καταπόντισε κατά 30 ποσοστιαίες μονάδες, γιατί του επέρριψε την ευθύνη για όλα τα δεινά, σχεδόν δε θέλησε άλλο να το αγγίξει. Τη ΔΗΜΑΡ για την αδιευκρίνιστη στάση της και τις συνακόλουθες αιωρήσεις της την αντάμειψε, έστω λίγο, δίνοντάς της ψήφο διττής αποστολής, για χρήση είτε προς τ`  αριστερά είτα προς τα δεξιά. Κι ενώ ελπίζαμε ότι, όταν ο λαός με αυτοψία μάθει περί «Χρυσής Αυγής», θα άρει την ψήφο του, την ξαναψήφισε. Κάτι λίγα της έκοψε.

Πώς όμως γίνεται, όταν έχουμε τη μάχη των «Θερμοπυλών», ήτοι από τη μια μεριά δυνάμεις, που εκπροσωπούν τη διαφθορά αλλά και την υποτέλεια, και από την άλλη δυνάμεις πολιτικά υγιείς και «αξιοφόρες», να αναδεικνύονται με λαϊκή ετυμηγορία υπέρτερες οι πρώτες; Θα μας το πει ο ποιητής των «Θερμοπυλών»: Μόνο εφόσον επενεργήσει ο Εφιάλτης. Και το ρόλο του Εφιάλτη έπαιξε εδώ η ΔΗΜΑΡ, από «σύνεση» βέβαια και από την ισχυρή της επιθυμία να «διασωθεί η Ελλάδα».

Ο κ. Κουβέλης, λέγαμε την άλλη φορά, ως άτομο δε μετακινήθηκε από την Αριστερά προς τη Δεξιά, όπως έκαναν τόσα και τόσα στελέχη της Αριστεράς, και αυτό, τονίζαμε, τον τιμάει αφάνταστα. Διακριτά όμως στη δεύτερη προεκλογική περίοδο και εμφανέστατα μετεκλογικά κατά τις διαβουλεύσεις για σχηματισμό Κυβέρνησης μετακινήθηκε και ο ίδιος αλλά μαζί με το κόμμα του, που πρόσφατα δημιούργησε. Αν γι` αυτό το σκοπό, δεν το ξέρουμε.

Ας πούμε όμως πάλι ότι ο απώτερος στόχος του κ. Κουβέλη δεν είναι η συμμετοχή του στη νομή της εξουσίας. Προς τι όμως αυτή η πορεία «αποαριστεροποίησής» του, η οποία είναι αδιαμφισβήτητη; Επειδή έτυχε κάποτε να βρεθεί στην Αριστερά, χωρίς να είναι αριστερός, και, όταν το κατάλαβε, ξεκίνησε την όδευσή του προς τα δεξιά, ή ήταν κάποτε πράγματι αριστερός και μετά συνειδητοποίησε ότι η ιδεολογία που πίστευε ήταν εσφαλμένη;  Πάντως, το δήλωνα και σε ανύποπτο χρόνο, οι θέσεις του κ. Κουβέλη ποτέ δεν ήταν αριστερές. Απλώς ενείχαν κριτική, σε ηθική πάντα βάση όχι ταξική, στο πολιτικό σύστημα και στους εκπροσώπους του, όπως και οι θέσεις του πρώην προέδρου του Συνασπισμού κ. Κωσταντόπουλου. Αριστερό προσανατολισμό παίρνει ο Συνασπισμός με πρόεδρο τον κ. Αλαβάνο, ο οποίος υπήρξε και δημιουργός του ΣΥΡΙΖΑ. Από τότε έδειξε ο κ. Κουβέλης ότι δε νιώθει καλά εκεί μέσα και με κάθε τρόπο προσπαθεί να διατηρήσει αυτονομία και οργανωτική στην ομάδα του. Όταν ήρθε ο κ. Τσίπρας στην προεδρία του Συνασπισμού, όπου υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ συγκολλημένος, με περισσότερη συνέπεια και έμφαση υπογραμμιζόταν το αριστερό ιδεολογικό στίγμα του μορφώματος αυτού. Ο κ. Κουβέλης τότε, νιώθοντας πια ασφυξία, αποσχίζεται δημιουργώντας τη ΔΗΜΑΡ. Άρα η ιδεολογική και πολιτική του πορεία προς τα δεξιά άρχισε από πιο πριν και τώρα στη φάση των δύο επάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων απλώς ολοκληρώθηκε, για να συμπέσει με τις ανέκαθεν αντίθετές του πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις, της Δεξιάς αλλά και της διαφθοράς. Είναι εθνικοί οι λόγοι θα μας πει.

Ωστόσο η ΔΗΜΑΡ μαζί και η κα Ρεπούση, που ήδη έκανε τις αλλαγές στο βιβλίο της, τις οποίες απαιτούσαν οι τωρινοί συνεργάτες της που δεν επέτρεψαν την κυκλοφορία του στα Σχολεία, αγαστά θα συγκυβερνάνε με τον Άδωνι και με τον κ. Βορίδη, για να πάρουν σάρκα και οστά αναχρονιστικές ιδεολογίες και υποκουλτούρες της Δεξιάς με ισχυρές τώρα τις δόσεις της ακροδεξιάς. Ήδη αρχίσαμε να τις γευόμαστε με τη δήλωση του κ. Κρανιδιώτη: «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνο βία, ενώ η «Χρυσή Αυγή» είναι βία αλλά και Έθνος». Φαίνεται, μιλώ για την κα Ρεπούση, ότι τους ανθρώπους που σηκώνουν το ανάστημά τους και μετά το κατεβάζουν δεν πρέπει να τους λυπάσαι αλλά και να τους φοβάσαι.

Το καίριο πάντως ερώτημα γιατί ο λαός σε τόσο μικρό διάστημα αναίρεσε τον εαυτό του περιμένει απάντηση και δε νομίζω ότι ο φόβος και οι εκβιασμοί έπαιξαν τον πρώτο ρόλο. Ο κύριος λόγος που αύξησε το ποσοστό της η ΝΔ, το οποίο μόνο του δεν ήταν καθόλου επαρκές για να επιφέρει αντιστροφή - επάρκεια του πρόσδωσε η μετακίνηση της ΔΗΜΑΡ - ήταν η αναπότρεπτη πόλωση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς που χαρακτήρισε αυτές τις εκλογές, στην οποία πόλωση η Αριστερά είτε σύνολη είτε ένα κομμάτι της αδυνατεί φαίνεται να πλειοψηφήσει. Με την πόλωση αυτή, που επαναλαμβάνω ήταν αναπόφευκτη, ξύπνησαν τα αντιαριστερά ανακλαστικά της αστικής τάξης – αστικά στρώματα που είχανε ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές τώρα ψήφισαν ΝΔ, λένε οι δημοσκόποι -  και έφεραν την ανατροπή. Άλλωστε την αριστερή ιδεολογία δεν ενστερνίζεται μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, γιατί πέρα από τη διπλή προδοσία της, κατά την εφαρμογή της αλλά και από τους ίδιους τους εκπροσώπους στα καθ` ημάς τουλάχιστον, ούτε ανάλυση άξια λόγου του περιεχομένου της έγινε ποτέ, ώστε να αναδειχθεί το ανθρωπιστικό της περιεχόμενο, ούτε αξιόπιστους ή πειστικούς εκφραστές είχε. Η δε Παιδεία μας σε κάθε της βαθμίδα είναι αμιγώς καπιταλιστική. Η άμιλλα και ο ανταγωνισμός είναι η πρώτη και τελευταία της λέξη.

Εμείς πάντως παρηγοριόμαστε με τον επίλογο των «Θερμοπυλών»: «Και περισσότερη τιμή τους πρέπει…».        

Γ. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

(Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε για τοπική κομματική χρήση μετά τις Ευροεκλογές. Εδώ δίνεται κάπως συνοψισμένο. Επειδή οι παρατηρήσεις αλλά και οι προτάσεις που γίνονται έχουν πιστεύω την ίδια ισχύ και σήμερα, ίσως και περισσότερη μετά την εμπειρία των προεκλογικών πολυγλωσσιών του ΣΥΡΙΖΑ, το αναδημοσιεύω.)

                           ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ;

              ΟΠΟΥ ΤΟΝ ΠΗΓΑΙΝΑΝΕ ΤΑ «ΗΓΕΤΑΚΙΑ» ΤΟΥ

Η κρίση σοβούσε. Ήρθε το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών και ξέσπασε, παρόλο που το μέγεθός του δε δικαιολογούσε ούτε καν εκδήλωσή της. Κι όμως ξέσπασε. Γιατί η κρίση σοβούσε.

Με βάση προηγούμενα εκλογικά αποτελέσματα το ποσοστό των 4,7 μονάδων αποτελεί διατήρηση των εκλογικών του δυνάμεων. Με βάση τις αρχικές δημοσκοπήσεις, αφότου πρόεδρος του Συνασπισμού εκλέχτηκε ο κ. Τσίπρας, το αποτέλεσμα ήτανε συντριβή. Με βάση τις εκλογικές επιδόσεις που είχανε τα άλλα αριστερά κόμματα στην Ευρώπη - γιατί όχι και στη χώρα μας; - το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν επιτυχία. Με βάση τις οργανωτικές και λειτουργικές συνθήκες του «κομματικού» υποκειμένου που πήρε αυτά τα ποσοστά το αποτέλεσμα ήτανε θρίαμβος. Κατόρθωσε εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσει προς τα έξω πραγματική τη συγκολλημένη ενότητα των κομματιδίων που τον απαρτίζουν.

Όμως τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ιδεολογικά και οργανωτικά;

1. Ιδεολογικά: Ο αντίποδας του ΚΚΕ και αυτό σημαίνει διάνυσμα από τις παρυφές του ΚΚΕ έως τις παρυφές της δεξιάς, με ιδεολογικό δηλαδή πυρήνα αριστερό στη μία του άκρη και δεξιό στην άλλη. Ενδιάμεσα τελείται η διάβρωση ή η φαλκίδευση του αριστερού πυρήνα, που επιφέρει την αντιστροφή του, όσο η ιδεολογική του αλλοίωση πάει προς την άλλη άκρη. Αν κομματικά προσδιορίζαμε το μεσοδιάστημα, θα λέγαμε ότι είναι Πασόκ. Ακόμα κι εκείνοι που απορρίπτουν το ΚΚΕ λόγω «ρεβεζιονιστικής» του απόκλισης από τις ιδεολογικές γραμμές της Αριστεράς  μπορούσαν να αναζητήσουν αλλά και να βρουν πολιτική στέγη στο ΣΥΡΙΖΑ.

2. Οργανωτικά: Αυτός ο ιδεολογικός «πλούτος» επενδύθηκε και οργανωτικά, στο Συνασπισμό αρχικά με την καταστατική κατοχύρωση των «ιδεολογικών» τάσεων και την αναλογική εκπροσώπησή τους στα όργανα, στο ΣΥΡΙΖΑ κατόπιν με την αναγνώριση συνιστωσών, πράγμα που κατέστησε το κόμμα αυτό ένα είδος επάλληλης ομοσπονδίας. Αποτέλεσμα ο ιδεολογικός και οργανωτικός «αχταρμάς». Ούτε κόμμα ούτε απόκομμα, αλλά κομματίδια, που, για να διασώσει το καθένα τον εαυτό του, σε κάποια προεκλογική περίοδο προσεγγίστηκαν προς τεχνητή  συγκόλληση, για να δείξουνε στον κόσμο πως τάχα δίνουνε τα χέρια, πράγμα που φυσικά δεν «έπιασε».

Όμως με κατοχυρωμένες τάσεις ή συνιστώσες δημοκρατία σ` ένα κόμμα δε νοείται.

1. Με τη θεσμική διατήρηση των συνιστωσών διαμορφώνεται στα μέλη μια στενότατη λογική, η «μικρολογική» των τάσεων ή των συνιστωσών, με αποτέλεσμα να μην προσέρχονται αυτά απροκατάληπτα στον κομματικό διάλογο, αλλά προκατειλημμένα και με αποκλειστική επιδίωξη την κατίσχυση της γραμμής της συνιστώσας. Πραγματικός διάλογος τότε δεν υπάρχει.

2. Με την υποταγή του στη συνιστώσα το μέλος γίνεται ηθικά εύκαμπτο, καθώς υποτάσσει την ηθική, τις αρχές της κοινωνίας ή της  αριστερής ιδεολογίας εδώ, στις σκοπιμότητες της «μικρολογικής» της συνιστώσας. Η χρήση του δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» δεν είναι προνόμιο μόνο της θρησκείας στην οποία κυρίως αποδίδεται. Είναι επίσης συνηθέστατη πρακτική και των πολιτικών ιδεολογιών και κομμάτων.

3. Τέτοιου είδους καταστατικές κατοχυρώσεις περιέχουν και «απιστία» στη δημοκρατία όπως και στρέβλωσή της.

α) Το αίτημα να διατηρηθεί η ιδεολογική και οργανωτική αυτονομία της τάσης ή της συνιστώσας, αίτημα που έγινε αποδεκτό λόγω της ανάγκης της αλληλεπιβίωσης, δείχνει "απιστία" στη δημοκρατία, καθώς η άποψη του καθενός δεν τίθεται στην ουσία υπό την κρίση των άλλων, ώστε να ελέγχεται η ορθότητά της και να κρίνεται η τύχη της   από την αντοχή της στη διαλεκτική ζύμωση. Από πριν θεωρείται ορθή και κατοχυρώνεται, πριν τεθεί καν σε συζήτηση. 

β) Η δημοκρατία, όπως ξέρουμε, λειτουργεί στη βάση της αρχής της πλειοψηφίας. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει, προκειμένου να παίρνονται αποφάσεις και να διενεργούνται υλοποιήσεις τους. Αδήριτη ανάγκη λοιπόν να γίνεται σεβαστή από όλους η θεμελιακή αρχή της, όπως και αποδεκτή η επικράτηση και η υλοποίηση της άποψης της πλειοψηφίας. Αν όμως αντιμετωπίζονται ισότιμα η απόφαση της πλειοψηφίας με την απόφαση της μειοψηφίας, πέρα από το ότι δεν παράγεται κανενός είδους έργο, συγχρόνως με την εξίσωση αυτή ισοπεδώνονται κατ` αρχήν οι δύο αποφάσεις, ας είναι η μια μειοψηφική και η άλλη πλειοψηφική, και επί πλέον μηδενίζεται η αξία της κάθε άποψης ενός ή πολλών που βρίσκονται μετά το όριο της ισοψηφίας και συνιστούν με την προσθήκη τους πλειοψηφία, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι όλα τα μέλη που συμμετέχουν σε τέτοιου είδους «δημοκρατικές» διαδικασίες ίσα, αφού κάποιων η άποψη δε συνυπολογίζεται καν.

4. Περιέχουν όμως και «απιστία» στη μαρξιστική διαλεκτική, που υλοποιείται με τη σύνθεση των αντιθετικών απόψεων και όχι με τη διατήρηση της ακεραιότητάς τους και μετά την υποβολή τους στη διαλεκτική ζύμωση.

Αν είμαστε κάποιες φορές υποχρεωμένοι είτε στη βάση της αρχής της ομοσπονδίας είτε στη βάση της ομοφωνίας να παίρνουμε αποφάσεις, αυτό γίνεται μόνον όταν έχουμε να κάνουμε  με διαφορετικές πολιτισμικά και συμφεροντολογικά οντότητες, οι οποίες, για να κατοχυρώσουν την πολλαπλή διαφορετικότητά τους αρνούνται την αναλογική συμμετοχή τους ως οντοτήτων, επειδή στην ουσία δεν είναι ίση αλλά μειωμένη αναλογικά με την αριθμητική(πληθυσμιακή) τους υστέρηση. Εδώ δεν πρόκειται βέβαια για ατομικά μέλη ισότιμα, αλλά για γεωγραφικούς και εθνικούς προσδιορισμούς, οριζόντιους θα λέγαμε, και αυτού του είδους οι προσδιορισμοί δημιουργούν πρόβλημα στην εφαρμογή της θεμελιακής αρχής της δημοκρατίας. Τα κόμματα όμως, όπως και το κράτος ή το κράτος-έθνος, έχουν ενιαία γεωγραφικά και εθνικά κάθετη ανάπτυξη και αντιμετωπίζουν τους πολίτες ανεξάρτητα από την περιφέρεια διαμονής τους ως ίσους και ισότιμους. Στις περιπτώσεις επομένως που δεν έχουμε ίση και ισότιμη αντιμετώπιση των πολιτών ή των μελών ενός κόμματος, έχουμε κατάλυση της αρχής της ισότητας.

Αυτό, η κατάλυση της ισότητας, ξεκάθαρα εμπεριέχεται στη θεσμική κατοχύρωση των τάσεων στο Συνασπισμό από παλιά και των συνιστωσών στο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Διότι τα μέλη τότε δεν είναι μονάδες, αλλά ομάδες, άρα δεν αντιμετωπίζονται ως ξεχωριστές ισότιμες οντότητες παρά μόνο ομαδοποιημένα, σαν ομάδες, οι οποίες με βάση την αριθμητική τους δύναμη καθορίζουν και την αξία της κάθε οντότητας μέσα στο συρραμμένο ολικό μόρφωμα. Γι` αυτό δεν είναι τυχαίο που τα μέλη τα ανένταχτα σε συνιστώσα δεν έχουν κανένα κομματικό δικαίωμα, ενώ των υπολοίπων, των ενταγμένων σε συνιστώσα, η δυνατότητα επίδρασης είναι ανάλογη με την αριθμητική δύναμη της συνιστώσας. Έτσι τα πιο προνομιούχα μέλη στο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτά του Συνασπισμού, που απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα και διαθέτουν τη μεγαλύτερη εσωκομματική δύναμη κρούσης.

Η απόφαση που πάρθηκε τελευταία, εξισορροπητική τάχα, να δημιουργηθούν τοπικές οργανώσεις παράλληλες προς τις υπάρχουσες ήδη του Συνασπισμού, ήταν κατά την άποψή μου προϊόν πολλαπλής παράνοιας, διότι:

α) Είναι ατελέσφορη. Ούτε πολύ ανθρώπινο δυναμικό προσκείμενο στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει διαθέσιμο, για να επανδρώσει τις οργανώσεις αυτές, ούτε διάθεση για ενεργή συμμετοχή σε κόμματα υπάρχει πια στην ελληνική κοινωνία. Άρα δεν υπάρχει πλεόνασμα ανθρώπινων δυνάμεων αλλά ούτε και χρημάτων, για να αποφασίζεται η σπατάλησή τους στη δημιουργία οργανώσεων - φαντασμάτων.

β) Δεν είναι διάλογος και δημοκρατία το να συζητάνε και να συνθέτουν τις απόψεις τους χωριστά οι οργανώσεις του Συνασπισμού, χωριστά του ΣΥΡΙΖΑ. Πότε και πώς θα γίνει η σύνθεση των απόψεων των διαφορετικών οργανώσεων, για να λαμβάνονται συνθετικές αποφάσεις; Σε ένα άλλο ανώτερο επίπεδο; Όμως αυτό δεν είναι δημοκρατία όχι μόνο επειδή οι συνθέσεις δε γίνονται στη βάση του κόμματος αλλά και επειδή δε γίνεται έτσι δυνατή η κατάχτηση ενιαίας αντίληψης, που είναι προϋπόθεση αλλά και συνέπεια της δημοκρατίας, ώστε να αποφεύγεται η ιδεολογική πολυδιάσπαση, φαινόμενο που μας χαρακτήριζε πάντα έντονα. Η νομιμοποιημένη διατήρηση των στεγανών επιβεβαιώνει αλλά και κατοχυρώνει την αδυναμία σύνθεσης. 

γ) Ελλοχεύει πάντα  ο κίνδυνος, όταν οι οργανώσεις ενός κόμματος ζυμώνονται με διαφορετικές ιδέες και δεν προβαίνουν από κοινού στη σύνθεσή τους, στο μέλλον να αλληλολιθοβοληθούν. Δε βλέπανε αυτό τον κίνδυνο οι αποφασίσαντες; Μπορεί να μου πείτε όμως ότι είχαν κατά νου να άλληλολιθοβοληθούν πρώτα εκείνοι, οπότε περίττευε η πρόβλεψη του άλληλολιθοβολισμού μεταξύ των οργανώσεων (Εδώ γίνεται αναφορά στην έντονη  διαμάχη που είχε ξεσπάσει τότε μεταξύ Αλαβάνου, Τσίπρα, Κουβέλη, Γλέζου, Μπανιά κλπ.).

Υπό συνθήκες λοιπόν νομιμοποιημένων στεγανών δεν μπορεί να γίνεται λόγος ούτε για εσωκομματική ενότητα ούτε και για ενότητα ευρύτερη της Αριστεράς, ας την έχουμε απόλυτη ανάγκη. Με τέτοιες εσωκομματικές καταστάσεις δικαιώνουμε είτε τον Πάγκαλο, που μίλησε κάποτε για ρετάλια της Αριστεράς, είτε την Παπαρήγα, που μας ειρωνεύτηκε τελευταία: «Αυτοί δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, τι ενότητα ζητάνε;». Όταν δεν υπάρχει διάθεση για πραγματική ενότητα στους κόλπους μας και όταν δε διασφαλίζουμε τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την επίτευξή της – αντίθετα τις ναρκοθετούμε - ούτε την ιδεολογία της Αριστεράς υπηρετούμε ούτε την ενότητά της. Θεωρώ δε παρανοϊκό, γιατί όχι και ανέντιμο, να ανάγουν οι πολιτικοί μας ηγετίσκοι την προσωπική τους αντίληψη για την Αριστερά και την όποια εμπλοκή της ζωής τους στην Ιστορία της ως μόνη αυθεντική εκδοχή και ως μοναδικό σωσίβιο της αριστερής ιδεολογίας. Αυτή την παρανοϊκή εγωκεντρικότητα, που τους κάνει να μη βλέπουν ούτε τη μύτη τους, έρχεται ένα "κόμμα" αριστερό να την κατοχυρώσει ως πολιτικό δόγμα;

Συχνά αναρωτιέμαι μήπως η μόνη θετική σχέση αυτών των ανθρώπων με την Αριστερά είναι η ιστορική, αν δεν αμφισβητείται ακόμα και αυτή. Σήμερα πάντως εγκληματούν κατά συρροή σε βάρος της Αριστεράς προβάλλοντας διαρκώς αντιαριστερές και αντιδημοκρατικές θέσεις. Δεν έχω την αξίωση κι ούτε με ενδιαφέρει οι πολιτικοί μου ηγέτες να είναι χαρισματικοί ή να έχουν ιδιαίτερες ικανότητες. Έχω όμως την απαίτηση και είναι δικαίωμα μου, εφόσον ανήκω στην Αριστερά, τα λόγια τους και οι πράξεις τους να φέρουν το στίγμα της αριστερής ιδεολογίας, και εφόσον ανήκω σε μια σωστή, σύγχρονη αριστερά, να πιστεύουν στη δημοκρατία.

Η νομιμοποίηση όμως των τάσεων είναι αναίρεση και της ίδιας της έννοιας του πολιτικού κόμματος, που δεν είναι ούτε Ακαδημία πολιτικών συζητήσεων ή αντιπαραθέσεων ούτε ίδρυμα πολιτικής στέγασης ετερόκλητων ιδεολογικά ομάδων, που αδυνατούν μόνες τους ν` αποτελέσουν στέγη, ούτε ιδεολογικό παντοπωλείο να πουλάει κάθε είδους ιδεολογικό προϊόν,  για να παίρνει ψήφους. Είναι συγκροτημένο ιδεολογικά και οργανωτικά μόρφωμα, που φιλοδοξεί με την ορθότητα, ενάργεια και υπεύθυνη προβολή των θέσεών του να συμβάλει στην ολική προαγωγή της κοινωνίας και του ανθρώπου γενικά.  

Δεν πρέπει ακόμα οι πολιτικοί μας ηγετίσκοι να ξεχνάνε ότι δεν είμαστε εδώ, σ` αυτό τον πολιτικό χώρο, από ενθουσιασμό. Από απέχθεια προς τις άλλες εκδοχές της αριστερής ιδεολογίας βρισκόμαστε εδώ. Θέλουν και την ήδη υπάρχουσα δυσαρέσκεια που νιώθουμε γι` αυτούς  να μας τη μετατρέψουν σε απέχθεια και να μας στείλουν τελείως στα σπίτια μας; Τότε ο δικομματισμός θ` αποτελεί και πάλι το άλλοθί τους;

Πάντως σε καιρούς δύσκολους για την Αριστερά, σε καιρούς που το ερώτημα «φταίει ο γιαλός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε» δεν επιδέχεται μονοδιάστατη απάντηση, γιατί φαίνεται να φταίει και ο γιαλός(δηλαδή η κοινωνία μας είναι αρκετά δεξιά), τα λάθη των πολιτικών μας ηγετών δεν είναι απλά πλημμελήματα. Γι` αυτό είπαμε στην αρχή ότι με βάση τις υποκειμενικές συνθήκες του ΣΥΡΙΖΑ, ιδεολογικές και οργανωτικές, το εκλογικό αποτέλεσμα ήτανε θρίαμβος και αυτό δεν μπορεί να πιστωθεί αλλού παρά μόνο στο ηγετικό δίδυμο(εννοεί Αλαβάνο-Τσίπρα), που μετεκλογικά έπαυσε να είναι δίδυμο.

Πρόταση: Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω η πρόταση για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου στο οποίο περιήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία και μοναδική: Κατάργηση της οργανωτικής κατοχύρωσης των τάσεων και των συνιστωσών, που αποτελούν ναρκοπέδιο, νέα διακήρυξη που θα προσδιορίζει το αριστερό ιδεολογικά στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ με βάση και τις σημερινές συνθήκες, πραγματοποίηση συνεδρίου για την επικύρωση της ιδεολογικής διακήρυξης αλλά και για τη σύνταξη δημοκρατικού καταστατικού και θέσπιση δομών, οργάνων και λειτουργιών που θα διασφαλίζουν απόλυτα τις δημοκρατικές διαδικασίες και την πλήρη συμμετοχή των μελών στη λήψη των αποφάσεων κάθε είδους. Η δε εξουσία δεν μπορεί παρά να είναι μόνο συλλογική και όχι προσωποπαγής, αιρετή φυσικά και ανακλητή πάντα. Αυτό σημαίνει επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ.

  

"Είτε βραδιάζει είτε φέγγει..."

Σχόλιο για την «πρόσδεση» της κ. Κατσέλη στο ΣΥΡΙΖΑ

Πριν στεγνώσει το σχετικό μελάνι μας (aletziolzs.blogspot.com Προεκλογική Τριλογία Β,  Γ. …6. Προσωπογραφία Τσίπρα), ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ «ξέθαψε» τελικά το ένα μέρος του διδύμου, την κ. Κατσσέλη, «κάνοντας διορθωτική παρέμβαση στη σοφία του λαού», αλλά κι επαληθεύοντας τον ισχυρισμό μας ότι τα κόμματά μας δεν είναι δημοκρατικά. Η απορία μας: Γιατί το έκανε αυτό;

- Προφανώς, γιατί επιδιώκει ο κ. Τσίπρας να ενισχύσει το λαϊκό ρεύμα προς το μέρος του, ελπίζοντας κατ` αρχήν ότι το μηδαμινό ποσοστό που πήρε η κ. Κατσέλη ως δίδυμο το κουβαλά μαζί της και κατά δεύτερο ότι οι ενώσεις, που ενέχουν τη δυναμική πολλαπλασιασμού των αθροιστικών ποσοστών, διαδραματίζουν  θετικό ρόλο πάντα όποιες κι αν είναι.

- Προφανώς, γιατί επιδιώκει ευρύτερη συμπαράταξη αντιμνημονιακών δυνάμεων.

- Προφανώς, γιατί η συνάντησή του μαζί της, όταν είχε στο χέρι τη διερευνητική εντολή, εμπεριείχε λίγο ως πολύ και δέσμευση για μελλοντική σύμπραξη.  

Δε βρίσκω άλλους προφανείς λόγους. Πόσο όμως αυτοί οι λόγοι κυοφόρησαν θετική δράση;

1. Το ποσοστό της κ. Κατσέλη δεν είναι άξιο λόγου, για να το υπολογίζει κανείς. Ο πολλαπλασιασμός δε του αθροίσματος επί μέρους ποσοστών επέρχεται μόνο, όταν οι ενώσεις είναι πολιτικά υγιείς, βασίζονται σε αρχές. Διαφορετικά γίνονται μπούμερανγκ, μειώνουν ή και υποπολλαπλασιάζουν το άθροισμα.

2. Για το δεύτερο προφανή λόγο εγείρεται προγενέστερα ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα: Ανήκουν στις αντιμνημονιακές δυνάμεις στελέχη του Πασόκ, που υπηρέτησαν από τη θέση Υπουργού μάλιστα τη μνημονιακή του πολιτική και τώρα κάνουνε το καθετί να βρεθούν, όπως κάποια στιγμή το έκανε και ο κ. Χρυσοχοϊδης, στο στρατόπεδο των αντιμνημονιακών; Δεν υπαγορεύεται αυτή η επιχείρηση «μετάταξής» τους  από τον καιροσκοπισμό της διάσωσης;

3. Για τον τρίτο: Ένα λάθος δε διορθώνεται με ολοκληρώσεις του. Αυτές το διογκώνουν και το μετατρέπουν σε ογκόλιθου που αργά ή γρήγορα πέφτει πάνω μας και μας καταπλακώνει.

Αυτά που λέω δεν είναι σοφίες. Σε πολιτικό νηπιαγωγείο αν πάει κάποιος, θα τις βρει να διδάσκονται.

Πάντως η πράξη αυτή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ εγείρει μέγα ιδεολογικό και πολιτικό θέμα. Απορώ πώς δεν τέθηκε από παραδοσιακά στελέχη του ή από τις συνιστώσες του. Μήπως αυτές αντιδρούνε μόνο, όταν είναι να κάνουνε ζημιά, ή μήπως γενικότερα προεκλογικές σκοπιμότητες τους κάνανε όλους βουβούς;

Το θέτουμε όμως εμείς, που δεν πιστεύουμε ότι η βουβαμάρα οποιασδήποτε σκοπιμότητας είναι πιο πάνω από την ομολογία της αλήθειας. Βάση μας θα είναι κυρίως η αιτιολόγηση της πράξης «όπου εκτός των άλλων εμπεριέχεται δυνητικά και η επανάληψη» του λάθους. Αν υπάρχει ανειλικρίνεια, στις αιτιολογήσεις φαίνεται. Το «εκτός των άλλων» μπήκε, για να εμπεριέχεται αυτή η υπονόηση. Η εξέλιξη τώρα της «ερωτοτροπίας σε στεφάνι» αιτιολογήθηκε από τον κ. Τσίπρα διπλά. «Ο καθένας έχει το δικαίωμα να αλλάζει…» και «δε ζήτησε ούτε της δόθηκε κάποιο αντάλλαγμα». Δηλαδή για τον κ. Τσίπρα, ξεκινώ από το δεύτερο, γίνεται επιλήψιμη μια τέτοια υποδοχή, μόνο εφόσον δίνεται αντάλλαγμα, όχι αν το συγκεκριμένο πρόσωπο πληροί ή όχι τις προϋποθέσεις, που το κάνουν να συνάδει ή να μη συνάδει με την ιδεολογία και τους δεοντολογικούς κανόνες του κόμματος που το δέχεται. Αλλά και το αντάλλαγμα βλέπεται από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ πολύ στενά. Η πολιτική διάσωση που της αντιπαρέχει ο υποδοχέας δεν είναι αντάλλαγμα και μάλιστα ανυπολόγιστης αξίας; Ή μήπως είναι αντάλλαγμα ευκαταφρόνητο η εσαεί κάθαρσή της για ό,τι έκανε και δεν έκανε στον πρότερο πολιτικό της βίο; Ή μήπως πάλι δεν είναι εσαεί κάθαρση η υποδοχή της σ` έναν αριστερό πολιτικό φορέα της «ελπίδας»; Κι αν υποτεθεί ότι ασκείται δίωξη στους υπαίτιους των Μνημονίων – 2000 αυτοκτονίες δεν είναι λίγες για να μην πρέπει να ασκηθεί δίωξη – με ποιο δικαίωμα ο κ. Τσίπρας την προαπαλλάσσει και βάζει με την παρουσία της στο κόμμα τροχοπέδη στην άσκηση δίωξης;

Έρχομαι στο πρώτο σκέλος της αιτιολόγησης: «Ο καθένας έχει το δικαίωμα να αλλάζει». Σαν να μιλάει ο Πρετεντέρης, που δικαιολογείται να το λέει, για να απενοχοποιεί τους ιδεολογικούς του πάτρονες για τις μεταστροφές τους. Αν εννοούσε ο κ. Τσίπρας νομικό δικαίωμα, δε θα διαφωνούσε κανένας μαζί του. Εννοούσε όμως ηθικό και ηθικό δικαίωμα να αλλάζει δεν έχει κανένας ούτε οι πολιτικοί ούτε ο οποιοσδήποτε κοινός θνητός. Ελάχιστες οι δικαιωμένες εξαιρέσεις και μόνο υπό ειδικές συνθήκες. «Είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί», μας λέει τόσο φωτεινά και τόσο βαθυστόχαστα ο Σεφέρης. Δε θα συνεχίσω άλλο την αναγκαστική ηθικολογία. Φτάνει ως εδώ.

Ξανά στα πολιτικά. Άπρεπες συγκολλήσεις για τον ίδιο λόγο και την ίδια χρονική στιγμή με επικλήσεις βέβαια σε πατρίδα και Ελλάδα και όχι σε αναφαίρετα ηθικά δικαιώματα έκανε και ο Πρόεδρος της ΝΔ, ο οποίος επικρίνεται γι`  αυτό από τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς όμως, όταν τέτοια πολιτικά αγκαλιάσματα πραγματοποιεί η Δεξιά, συνιστούν άπρεπες συναλλαγές, όταν όμως τα διαπράττει η Αριστερά, είναι θεμιτά; Ο Σαμαράς εξάλλου έφερε απλώς πίσω ή πήρε ιδεολογικούς και πολιτικούς συγγενείς. Αλλά ο κ. Τσίπρας εκπροσωπεί αριστερό κόμμα και εναγκαλίστηκε πολιτικά ιδεολογικούς και πολιτικούς του αντιπάλους εντελώς πρόσφατους. Του ταιριάζει να ενδύεται ρόλο Σαμαρά και δη απρεπέστερο; Άλλωστε μετά τις πολυσυνηθισμένες μεταστροφές  του πολιτικού μας προσωπικού που και ενέχουν διαφθορά αλλά και τη διαχέουν – αυτός είναι και ο λόγος που αποκλήθηκε διεφθαρμένο - έπρεπε όχι μόνο να είναι κανείς πολύ προσεκτικός σε πολιτικές ενσωματώσεις ηθικά και πολιτικά εξοφλημένων, αλλά και να τις αποκλείει ασυζητητί. Και θα το επαναλάβω: Με υλικά σκορδαλιάς δε γίνεται στιφάδο.

Ήδη η Δεξιά έχει αντιληφθεί ότι αυτή είναι η αχίλλεια πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ, να δίνει χέρι συνεργασίας σε στελέχη του Πασόκ και σε στυλοβάτες της διαφθοράς του και των Μνημονίων του. Εξού και η επίθεσή τους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατευθύνεται από συνεργάτες του Άκη. Εκτός αν πούμε ότι δεν είναι συνεργάτες του τα κορυφαία στελέχη του κόμματός του ή αυτοί που μέχρι χθες ήταν υπουργοί.  Να σκεφθούμε ακόμη και το εφιαλτικό ότι ο Μπίστης δε βρίσκεται στο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή τον πρόλαβε ο Κουβέλης;

Αδυνατώ ειλικρινά να καταλάβω. Τόση έλλειψη αυτοπεποίθησης έχει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και προβαίνει σε ανίερες συμπράξεις; Δεν είναι σε θέση μόνος του με τη συνεπή υπεράσπιση της πολιτικής του να φέρει το αποτέλεσμα που θέλει; Πώς έως τώρα τα κατάφερε; Χωρίς κόμμα ή άλλη συλλογική υποβοήθηση γίνανε όσα γίνανε. Δυστυχώς.

Φανερό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει μόνο από τα λάθη του, από κανέναν άλλο. Αν βέβαια ο κ. Τσίπρας θέλει ν` αποτελεί στιγμιαίο και μόνο σύμβολο αυτού που εκφράζει, έχει κάθε δικαίωμα. Εντείνει όμως τη γενική ανησυχία μήπως στο «μπρος πίσω» που κάνει ελλοχεύει κάποια πιθανή προδοσία θελητή ή αθέλητη.

Εμείς πάντως απ`  όσα έχουμε μάθει στο διάβα της ζωής μας παίρνουμε μέτρα, προληπτικά και ασφαλή. Απορρίπτουμε τα προσωποπαγή κόμματα, αρνιόμαστε κάθε μορφή μεσσιανισμού.