Μας
δίνει λαβή για πολλές επικρίσεις η Κυβέρνηση με τα μωροδίσματά της. Όμως έχουμε
καιρό να τα κουβεντιάσουμε. Τώρα θα πούμε ότι ο κοινός μας ταξικός εχθρός, που
εκφράζεται στο πρόσωπο του Σιόϊμπλε, μας ενώνει όλους και αυτό πρέπει πριν απ`
όλα να ειπωθεί.
Δε
μ` ενδιαφέρει αν ο Σιόϊμπλε είναι γερμανός, όπως δε μ` ενδιαφέρει αν η Γερμανία
ως έθνος ή ως χώρα είναι η κληρονόμος των μεγαλύτερων εγκλημάτων που
διαπράχθηκαν ποτέ στην Ιστορία κατά της ανθρωπότητας. Μ` ενδιαφέρει μόνο που
εδώ και δεκαετίες συναγωνίζεται μαζί με τους άλλους λαούς της Ευρώπης να
εδραιωθεί η ευρωπαϊκή ιδέα, να αμβλυνθούν οι εθνικισμοί και να υπάρχει ειρήνη
στη γηραιά Ήπειρο. Σέβομαι επίσης το γερμανικό λαό που υπεύθυνα και δημιουργικά
αντιμετωπίζει την ανθρώπινη ζωή. Εννοώ εδώ όχι μόνο τις παραγωγικές του
επιδόσεις, αλλά και τη συνεισφορά του στην ατένιση της Ιστορίας, στην αποκάλυψη
της αρχαίας ελληνικής σκέψης, που εμείς ως απόγονοι δε σταθήκαμε ικανοί να τη
συλλάβουμε ούτε καν να την υπηρετήσουμε. Υποκλίνομαι δε ιδιαίτερα σ` αυτή του
τη συμβολή, στη μοναδικότητα που έχει εμφανίσει πολλές φορές ο ορθολογισμός της
γερμανικής διανόησης. Και ο ορθολογισμός του Μαρξ, που είναι γερμανός επίσης, δεν
είναι παρά η συνέχεια της έκφρασης αυτής της μοναδικότητας του ορθολογισμού της.
Ο
Σιόϊμπλε λοιπόν είναι αυτό που είναι όχι επειδή είναι γερμανός, αλλά επειδή
βρίσκεται ως χώρα σε μια συγκεκριμένη ταξική θέση, να υπηρετεί τα συμφέροντα της παγκόσμιας
οικονομικής ολιγαρχίας, να είναι στυλοβάτης του καπιταλιστικού συστήματος ανά
τον κόσμο και πιστός στην υλοποίηση της νεοφιλελεύθερης εκδοχής του. Δεν είναι
μαρξιστής ο άνθρωπος. Δεν του το επιτρέπει και η θέση του. Και γι` αυτό του το
ρόλο ανταμείβεται φυσικά πλουσιοπάροχα από τους εντολείς του. Του παρέχουν
μοναδικά προνόμια. Δανείζεται από αυτούς όσα χρήματα θέλει χωρίς επιτόκιο ή και
με αρνητικό. Μπορεί επομένως να δανείζει προς εμάς με κάποιο επιτόκιο και να
έχει κέρδος αυτό το επιτόκιο. Ότι τα βάζει ο φορολογούμενος γερμανός πολίτης
από την τσέπη του στην περίπτωση των γερμανών δεν ισχύει. Και δε μιλάμε για
άλλα κέρδη που έχει η Γερμανία ως οικονομικά κυρίαρχη χώρα στην ΕΕ. Οι
οικονομολόγοι τα έχουν με ακρίβεια υπολογισμένα και μιλάνε για δισεκατομμύρια που
έχει προσποριστεί από την οικονομική της ηγεμονία στην Ευρώπη και την εφαρμογή
της πολιτικής που υπηρετεί.
Γι`
αυτό και ο Σιόϊμπλε είναι ανυποχώρητος. Δε θέλει επ` ουδενί να διακινδυνεύσει
την προνομιακή ταξικά θέση της χώρας του, αλλάζοντας πολιτική. Όντας δε τόσο
συνεπής στον ταξικό του ρόλο αλλά και ικανός να τον επιβάλλει σε όλη την ΕΕ, δεν
κάνει τίποτα άλλο από το να δικαιώνει συνέχεια το ΚΚΕ. Και είναι τόση η δικαίωσή
του από την αδιάλλακτη στάση της Γερμανίας, ώστε να μπορεί να πει κάποιος πως ο Σύριζα δεν είναι παρά το πειραματόζωο
του ΚΚΕ, που το έριξε στην πολιτική σκηνή, για να αποδειχθεί και πειραματικά
πλέον η άποψή του ότι ΕΕ και δικαίωση λαϊκών αγώνων δεν είναι συμβατές έννοιες.
Το
είδαμε στις διαπραγματεύσεις που προσέκρουσαν σε τείχος, κάτι που το
αναγνωρίζει τώρα η Κυβέρνηση, αλλά αρχικά το έκρυβε. Δεν έγινε καμιά υποχώρηση
εκ μέρους των εταίρων, παρόλο που εμείς εγκαταλείψαμε όλες σχεδόν τις θέσεις
μας. Αλλά ακόμα και εκείνη η πενιχρότατη σε αποτέλεσμα για μας συμφωνία του
Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δεν τηρήθηκε. Μας
επιβάλλανε ντε φάκτο και αυτά τα λίγα που είχαμε πετύχει να αποτρέψουμε, την
επαναφορά της τρόικας και ως όνομα και ως ελεγκτή στην επικράτειά μας. Οπότε φαίνεται
να έχουμε έρθει πάλι στα ίδια. Το
διαλαλεί η Δεξιά πανηγυρίζοντας και διατυμπανίζοντας το κόστος σε χρήμα και σε αξιοπιστία
που επέφερε η διαπραγματευτική πολιτική της Κυβέρνησης.
Όμως στα ίδια δεν
είμαστε. Πρώτα απ` όλα γνωρίσαμε έμπρακτα τα όρια, ως ποιο σημείο είναι
διατεθειμένοι οι εταίροι μας να υποχωρήσουν, κάτι που δεν το γνωρίζαμε πριν.
Νομίζαμε απλώς ότι υπάρχουν όρια υποχώρησης. Γνωρίσαμε παράλληλα τι είδους
άνθρωποι είναι αυτοί οι εταίροι μας και κατά πόσο έχουνε τη διάθεση να εξασφαλίζουνε
το χορτασμό τους, χωρίς να τρώνε την μπουκιά του άλλου. Και εννοούμε εδώ όχι τη
δική μας μπουκιά αλλά του παγκόσμιου πληθυσμού που εκμεταλλεύονται, για να έχουν
την ευημερία τους Ούτε καν μεταξύ των χωρών της ΕΕ δε θέλουνε να υπάρχει
αλληλεγγύη και στοιχειώδης δικαιοσύνη ή τέλος πάντων να μην πεινάνε άνθρωποι. Τρίτο
και το σπουδαιότερο έχουνε εκτεθεί στην παγκόσμια κοινή γνώμη ανεπανόρθωτα.
Σταθμίζοντας κανείς καλά καλά το συσχετισμό δυνάμεων
όλων των ειδών, εννοώ και ηθικών και συναισθηματικών, όχι μόνο των μετρήσιμων, βρίσκει
πως είναι πολλά τα θετικά, τα ηθικά πλεονεκτήματα, που αποκόμισε η Ελλάδα από τις
διαπραγματεύσεις, ίσως και επειδή προσκρούσανε αυτές σε αδιαλλαξία. Η Ελλάδα σ`
αυτή τη σύγκρουση εκπροσωπεί το δίκαιο των πολλών, των λαών της ΕΕ, αλλά και
των λαών όλης της γης, καθώς αξίες της Αριστεράς αγωνίζεται να εφαρμοστούν.
Δυνητικά λοιπόν και μακροπρόθεσμα τουλάχιστον έχει όλους τους λαούς με το μέρος
της. Αυτό είχε αρχίσει να αποτυπώνεται και με σχετικές κινητοποιήσεις τους. Επίσης
η Ελλάδα εκπροσωπεί το θύμα που υπέστη το μεγαλύτερο πλήγμα από την κρίση και βιώνει
εξαιτίας του τεράστιο ανθρωπιστικό δράμα. Μόνο οι μη άνθρωποι δεν το βλέπουν ή
και αυτοί που νομίζουν ότι μπορούν να εμφανίζονται στη δημόσια ζωή της
ανθρωπότητας ως μη άνθρωποι. Αλλά ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως νικήσανε προς στιγμή,
εμείς πάλι θα αποτελέσουμε παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή. Εκείνο
δε που περισσότερο από καθετί άλλο καταδηλώνει τη νίκη μας είναι η ενότητα που
σφυρηλάτησε στην ελληνική κοινωνία η στάση του Σιόϊμπλε. Χωρίς να έχει μια τέτοια
πρόθεση, μπόρεσε ωστόσο να συνεπιφέρει η εμμονή του τέτοια ομοψυχία στον
ελληνικό λαό, που σπάνια γνώρισε στην Ιστορία του. Και αυτή η ομοψυχία μας κάνει
να ελπίζουμε βάσιμα ακόμα και σε βραχυπρόθεσμη
νίκη.
