"Ο Παστίτσιος"

                                          

                    Από τη «γαϊδουρολογία» στη «διατροφολογία»

Δεν πρόλαβα σχεδόν να αναρτήσω το προηγούμενο κείμενο και προέκυψε «Ο Παστίτσιος», για να μου επαληθεύσει τις επιφυλάξεις, υπογραμμισμένες εδώ, της περικοπής μου: «Τουλάχιστον στη Δύση λογω παράδοσης αλλά και θεσμικής  κατοχύρωσης της ελευθερίας της έκφρασης, είναι νόμιμο σχεδόν και θεμιτό να βλέπει κανείς το θείο, όπως νομίζει, ακόμα και να το σαρκάζει. Αυτό όμως είναι κατάκτηση μόνο της Δύσης κι εδώ όχι πάντα πλήρης». Την Ελλάδα είχα στο μυαλό μου, όταν διατύπωνα επιφυλάξεις.

Δεν ξέρω το εκφραστικό ή θεματολογικό περιβάλλον του «Παστίτσιος», για να κρίνω την αισθητικότητα ή αντιαισθητικότητα της λεκτικής παραποίησης. Αφής στιγμής όμως παρεμβαίνει η Πολιτεία, το θέμα παύει να είναι αισθητικό. Μετουσιώνεται ακαριαία σε πολιτικό μεγάλων διαστάσεων, επειδή πρόκειται για κατάδηλη απόπειρα κατάπνιξης της ελευθερίας του λόγου. Και το ανησυχητικό δεν είναι τόσο που το έθεσε στη Βουλή κόμμα του Κοινοβουλίου μας – θέματα σχετισμένα με άσκηση ελευθεριών μας συνέχεια θα θέτει η "Χρυσή Αυγή", έως ότου αυτές εκλείψουν παντελώς - όσο που η Κυβέρνηση ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του ναζιστικού μορφώματος της χώρας μας υποκινώντας τη δικαστική εξουσία σε διωκτική δράση. Ειδάλλως, αν η Κυβέρνηση δεν ήταν υποκινητής της δίωξης, θα `πρεπε ήδη να είχε παραιτήσει τον αρμόδιο Υπουργό και τα διωκτικά όργανά του. Κι επειδή δεν πρόκειται για μονοκομματική Κυβέρνηση αλλά για τρικομματική, η ευθύνη βαρύνει το ίδιο και τα άλλα δύο κόμματα, που επέτρεψαν στην Κυβέρνηση την τέλεση αυτής της δίωξης ή που δεν απαίτησαν την παραίτηση των οργάνων που την ασκήσανε. Λέγαμε στη Μετεκλογική Τριλογία Β, Εκτίμηση αποτελεσμάτων (ανάρτηση 22.6.2012) για την αγαστή συνεργασία που θα έχει η ΔΗΜΑΡ με τους ακροδεξιούς της ΝΔ κατά τη συγκυβέρνηση. Τώρα διαπιστώνουμε την ευθυγράμμισή της και με τους «χρυσαυγίτες».  

Δε θ` ασχοληθώ περισσότερο με το θέμα. Μια αφιέρωση όμως θα την κάνω για όλους τους εμπλεκόμενους. Η «ανεύρεση του Δία» είναι ένα τραγούδι που ξεκίνησα να γράφω, όταν ανέβηκα πριν μερικά χρόνια στο Μύτικα του Ολύμπου. Οι στίχοι που παραθέτονται εδώ είναι ολόκληροι, ενώ στο τραγούδι που εκτελείται από σχολική χορωδία και που θ` ανέβει άμεσα στο You Tube, είναι συντμημένοι.

      

                Η ανεύρεση του Δία

Ξεκίνησα χαράματα από τις παρυφές του

Στου γέρου Όλυμπου ψηλά να βγω τις κορυφές του

Του Δία ίχνη μήπως βρω ίσως και το θρονί του,

Όπου καθόταν κι άστραφτε στο νεύμα η βουλή του

Όσο κι αν έψαξα παντού Μύτικα και Στεφάνι

Κανένα ίχνος πουθενά μάρτυρα να με κάνει.

Εκθρόνιση ήταν, σκέφτηκα, δεν παραιτήθει μόνος,

Κάπου γκρεμοτσακίστηκαν Δίας μαζί και θρόνος

Δέθηκα γάντζους και σχοινιά τα βράχια να κατέβω

Στων Καζανιών το βάραθρο ίχνη του να γυρεύω.

Κι εκεί που μάταια έψαχνα βλέπω κάτι σαλεύει

Με νεύμα και με βογγητά να σηκωθεί γυρεύει

Το Δία βλέπω, μάτια μου, το νεφελοσυνάχτη

Που σαν ξαπέλυε κεραυνούς όλα γινόταν στάχτη.

Και μου ζητάει τα μέλη του τα διασκορπισμένα

Να τα μοντάρω στο κορμί να ξαναγίνουν ένα

Δία, λέω, βρήκες άνθρωπο να θες να σ` αναστήσει

Που μήτε στ` όνειρο θεό δε θέλει ν` αντικρίσει.

Μα ήταν ο θρήνος του βαρύς, το παρακάλι κλάμα,

Λες κι έκοβε τα σπλάχνα του πυρακτωμένη λάμα

Τότε με πιάνει λύπηση, σαν άκουγα τους βόγγους

Πού `βγαζε η ψυχούλα του και μπέρδευε τους φθόγγους

Μα είχα κι ερωτήματα σπουδαία να του βάλω

Και πώς από κορμί λειψό απάντηση να βγάλω

Αφού καλά τον μόνταρα και στήθηκε στα πόδια

Αρχίζει αμέσως να μου λέει ευγνωμοσύνης λόγια

Τότε παίρνω αφορμή κι εγώ, αρχίζω ερωτήσεις:

- Δία μου, εσύ αθάνατος, έτσι να καταντήσεις;

- Έχει κι ο μύθος, μου απαντά, τα όρια στο χρόνο

Κι όταν το φέρνουν οι καιροί, μένει ο φλοιός του μόνο.

- Μα πες μου, Δία μου, κι αυτό, πώς σ` έφαγε ο Εβραίος;

Μη σου `λειπε η δύναμη, για δεν ήσουν ωραίος;

- Σε κάλλος και σε δύναμη δε μου `βγαινε κανένας,

Μ` έφαγε που τη γνώμη του έλεγε ο πάσα ένας.

- Κι εκείνον ποιος τον έσωσε απ` την πολυφωνία;

- Είχε πεθάνει αιώνες πριν, μου λέει, η «οχλοκρατία»

Κι ενώ ο Δίας μου απαντά, η ενοχή μου ανάβει,

Γιατί ανέστησα θεό και τώρα ποιος τον παύει;

Τον έβλεπα κι ανήσυχο, κάτι σαν να γυρεύει.

Ψάχνει μήπως το σκήπτρο του ξανά να βασιλεύει;

Κρύος ιδρώτας μ` έπιασε, τα πόδια μου λυγίσαν,

Γκρεμιέμαι αμέσως καταγής κι οι αισθήσεις μου ξυπνήσαν.