Εκλογές

                                                          ΕΚΛΟΓΕΣ

                                Κάτι σαν αποτίμηση των αποτελεσμάτων

Τελικά δεν κατόρθωσαν ΝΔ και Πασόκ να πάρουν το 1/3 των ψήφων του εκλογικού σώματος και να μας αποδείξουν ότι είναι «επιδέξιοι» πολιτικοί, όπως λέγαμε στην «προεκλογική μας τριλογία». Ο ελληνικός λαός με την ετυμηγορία του καταψήφισε Σιόιμπλε και κερδοσκόπους και τάχθηκε με τον ανθρωπισμό και τον πληθυσμό της γης όλης. Γκρέμισε τα ενεργούμενα της τρόικας, που είχανε συμπήξει φράγμα στη λεωφόρο της δημοκρατίας, και έκανε επί τέλους την παρέμβασή της η νέμεση, έστω και αργά, αφού το κακό έχει ολοκληρώσει τη συντέλειά του. Το τίμημα για το αζημίωτο της Ιστορίας βαρύ* και άδικο. Άλλοι σπάσανε, άλλοι πληρώνουνε. Περίπου 2.000 οι αυτοκτονίες. Η ανεργία οδεύει προς το ενάμισι εκατομμύριο. Ως και εκατοντάδες χιλιάδες οι επιχειρήσεις που κλείσαν. Μισθοί και συντάξεις κατά 30% τουλάχιστον περικομμένα και αυξημένοι αντίστοιχα οι φόροι. Στην αγορά η εργασία χωρίς καμιά προστασία. Καταλυμένο το προστατευτικό της καθεστώς. Η δε υπερχρέωση που μας συσσωρεύσανε έχει τέτοιο μέγεθος, ώστε να εκμηδενίζει κάθε δυνατότητα της κοινωνίας μας να το αντιμετωπίσει. Και η απόγνωση καθολική.

Και όλα αυτά γιατί οι διαδοχικές φαλκιδεύσεις της δημοκρατίας, που μεγάλωναν συν τω χρόνω το έλλειμμά της, δε λαμβανόταν υπόψη. Η κάθε φαλκίδευσή της θεωρούνταν αμελητέα παράμετρος, ενώ κυβερνητικά κόμματα και ΜΜΕ νανουρίζανε την κοινωνία μας με επερχόμενες ευημερίες, την παραμυθιάζανε με δυνατές Ελλάδες, έστω κι αν αυτές βουλιάζανε ολοένα και περισσότερο. Και ήρθε η αποκοίμιση και ο αφιονισμός και η πολιτική της απονεύρωση. Οι κυβερνήτες μας δεν είναι ότι δεν είδαν το κακό ή ότι δεν είχαν τη σοφία του Προέδρου της Ισλανδίας και δεν αντέδρασαν, αλλά ήταν οι ίδιοι  οι συντελεστές του, οι αδρά αμειβόμενοι μεταφορείς του. Κι έτσι: Μεγάλο το έλλειμμα της δημοκρατίας, μεγάλο και το διάστημα κοίμισης της κοινωνίας μας, το κακό πήρε τεράστιες διαστάσεις. Τότε και μόνο αντέδρασε:

Καταποντίζει τα δύο μεγάλα κόμματα, που επί δεκαετίες ψήφιζε αποκλειστικά. Το Πασόκ, επειδή έφερε άμεση και διαχρονική ευθύνη για τον ερχομό του κακού. Τη ΝΔ για την αστάθειά της και την τελική της καθήλωση στο Μνημόνιο. Για τον ίδιο λόγο του επαμφοτερισμού εξαφάνισε από τον κοινοβουλευτικό χάρτη το ΛΑΟΣ.. Τοποθέτησε όμως στη θέση του θα μου πείτε κάτι πολύ χειρότερο, τη Χρυσή Αυγή. Ναι, αλλά δεν είναι κάτι αναίτιο, όπως κάθε κοινωνικό φαινόμενο, και ερμηνευτικές του προσεγγίσεις επιχειρούνται στο επόμενο κείμενο.

Η αντιμνημονιακή ψήφος υπερβαίνει το ποσοστό του 60%, εφόσον συνυπολογί- σουμε και τα ποσοστά των κομμάτων που δεν μπήκαν στη Βουλή.

Η Αριστερά ενισχύεται πάρα πολύ, ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, που αναδεικνύεται δεύτερο κόμμα, καθώς εξέφρασε ενωτική στάση απέναντι στο σύνολο των αριστερών σχηματισμών, ενώ το ανθενωτικό ΚΚΕ αύξησε τα ποσοστά του μόνο κατά μία μονάδα, ας ζούμε συνθήκες άγριας ταξικής σύγκρουσης εδώ και δύο χρόνια, και η ΔΗΜΑΡ, που απέναντι στο Μνημόνιο δεν ήξερε τι στάση να τηρήσει, όπως και απέναντι στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κάποια μορφή προεκλογικής και μετεκλογικής σύμπραξης ήταν αρνητική, πήρε σημαντικό ποσοστό, αλλά υποπολλαπλάσιο του δημοσκοπικού της.

Ιδιαίτερο πάντως χαρακτηριστικό των εκλογών αυτών είναι ότι ο λαός καταπόντισε τις «ανεμοδούρες», δείχνοντας πράγματι ευαισθησία απέναντι σε αρχές.

Αν όμως την ίδια ευαισθησία είχε εκδηλώσει σε λιγότερο έστω βαθμό κατά τα προηγούμενα διαστήματα, θα είχε προλάβει την έλευση του κακού. Αν τιμωρούσε και πριν τους κυβερνήτες μας, που διενεργούσαν μεταστροφές εκτεταμένα εξαχρειώνοντας ανθρώπινες συνειδήσεις, αν αποδοκίμαζε πρόσωπα και κόμματα που τις μετέρχονταν, θα το είχε αποτρέψει. Τέτοια παθολογικά συμπτώματα είχε εμφανίσει η πολιτική μας ζωή δεκαετίες πριν**. Σοφή η ετυμηγορία της, αλλά και πολύ ετεροχρονισμένη. Στερνή σοφία σαν τη «στερνή μου γνώση…» με ανυπολόγιστες τις ζημιές.

Ωστόσο η κύρια διασπορά των αντιμνημονιακών ψήφων σε κόμματα με ετερόκλητη ιδεολογική βάση, ταξική ή εθνικιστική, απέκλεισε τη δυνατότητα σχηματισμού αντιμνημονιακής Κυβέρνησης. Σ` αυτό βοήθησε πολύ και ο εκλογικός νόμος, που φτιαγμένος από τα μεγάλα κόμματα στα μέτρα τους, δεν ευνοεί τα μικρά, ούτε την  ψήφισή τους ούτε τη δημιουργία τους, εξαιτίας της ύπαρξης ποσοστού 3 μονάδων για την είσοδό τους στη Βουλή. Ευνοεί επομένως τη διατήρηση των καταστάσεων, όχι την αλλαγή τους, πράγμα που μειώνει τη δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης από το δεύτερο κόμμα, που επαγγέλλεται ανατροπές. Ευθύνη λοιπόν για την επαναδιεξαγωγή των εκλογών έχει και ο εκλογικός νόμος, το έλλειμμα δημοκρατίας που λέγαμε, κατ` επέκταση και τα κόμματα που τον ψηφίσανε, ΝΔ τον τωρινό, τον προηγούμενο το Πασόκ με τις 40 έδρες δώρο στο πρώτο κόμμα. Της ΝΔ ο εισηγητής ήταν ο Παυλόπουλος, πανεπιστημιακός δάσκαλος παρακαλώ, του Πασόκ ο Σκανδαλίδης, ιστορικό στέλεχος γαλουχημένο με την απλή αναλογική, την αρχική θέση του κόμματός του.

Ούτε τα μνημονιακά κόμματα μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση, γιατί αποδοκιμάστηκαν έντονα και είναι λίγα τα ποσοστά τους. Για καλή τους τύχη όμως η ΔΗΜΑΡ ξαναμετακινήθηκε και όντας  μαζί τους με τη συνεπικουρία και του εκλογικού νόμου καθίσταται δυνατός ο σχηματισμός Κυβέρνησης. Κι ενώ το παν γι` αυτούς είναι ο σχηματισμός της και «κόπτονται» με κάθε τρόπο να το πετύχουν, δεν τη σχηματίζουν, γιατί, λέει, δεν μπορεί το δεύτερο κόμμα να λείπει από μια τέτοια κυβέρνηση. Υπάρχει θέμα δημοκρατίας και αντιπροσωπευτικότητας,. Κι ενώ πάλι δέχονται πως το μήνυμα των εκλογών δεν ήταν αντιμνημονιακό και κακώς που ο ΣΥΡΙΖΑ το διερμηνεύει έτσι, παρόλα αυτά δεν προχωρούν στη δημιουργία της. Γιατί θέλουν το κόμμα αυτό να απεμπολήσει τις θέσεις του, ό, τι κάμνανε αυτοί ανέκαθεν, να ξεχάσει γιατί ψηφίστηκε και να εφαρμόσει μαζί τους την πολιτική του Μνημονίου, ώστε να εξευτελιστεί και να χάσει τη μεγάλη δυναμική που δημιούργησε σ` αυτές τις εκλογές για την Αριστερά αλλά και για τη χώρα. Τότε όμως, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμμετέχει στην Κυβέρνηση χωρίς τις θέσεις του, θέμα αντιπροσωπευτικότητας γι` αυτούς δεν υπάρχει, αφού αυτή νοείται μόνο σε επίπεδο κομμάτων, όχι τάσεων της κοινωνίας. Κι αν αυτό δεν το πετύχουν, τη μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν τουλάχιστον να του χρεώσουν την επαναδιεξαγωγή των εκλογών, για να τον πλήξουν έστω μ` αυτό τον τρόπο. Κι αν επιπρόσθετα το μόνο μήνυμα που βλέπουν οι δυνάμεις του Μνημονίου στις εκλογές είναι   ο σχηματισμός Κυβέρνησης, είναι γιατί επείγονται να συντελεστεί αυτό για το οποίο έχουν εντολή, να συνεχιστεί χωρίς την παραμικρή παύση η εφαρμογή του Μνημονίου.       

Όταν όμως το κακό έχει προσλάβει τις διαστάσεις που προαναφέραμε, οι εκλογές δε γίνονται για εκτόνωση, όπως τις εκλαμβάνει ο μέγας συνταγματολόγος μας Βενιζέλος, ούτε για την «κυβερνησιμότητα» - αυτό είναι για το λαό δευτερεύον – αλλά για κάθαρση. Και κάθαρση επήλθε, αν όχι ολοκληρωτική, πάντως αρκετή. Μήπως εξάλλου από τη βεβαιότητα της καταστροφής η ακυβερνησία ή και η συνακόλουθη αδράνεια είναι προτιμότερες;

*   Διευκρινιστικά του όρου υποδηλώνονται σε κείμενο που θα αναρτηθεί αναδημοσι-ευμένο σύντομα

** Σχετικό κείμενο, δημοσιευμένο στην «Ελευθεροτυπία», θ` αναρτηθεί σύντομα  

Αλέκος Τζιόλας,  aletziolas.blogspot.com, Νότης Μαυρουδής, mavroudistar

Για «Χρυσή Αυγή»

Σαν επιστολή

Νότη μου, ηρέμησε. Δε θέλω να πω - κι ούτε μπορώ - πως έχεις άδικο. Αλλά δεν είναι θαρρώ τόσο ανησυχητικά τα πράγματα, γιατί δεν είναι σταθερά και γιατί έχουν την εξήγησή τους. Αν δούμε αριθμητικά και μόνο την άνοδο αυτής της πολιτικής τερατομορφίας, δεν εμπεριέχει αύξηση της ακροδεξιάς στη χώρα μας. Είναι το σταθερό ποσοστό που αγγίζει, όταν ευνοούν οι «εθνικές» συνθήκες, όταν η κανονική Δεξιά δεν τηρεί τη δέουσα «εθνικιστική» στάση και εφόσον η Αριστερά ή γενικότερα το πολιτικό σύστημα δεν μπορούν να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη και να γεννήσουν ελπίδα. Είναι το δημοσκοπικό ποσοστό του ΛΑΟΣ, πριν γίνει μνημονιακός. Όσο για την τερατομορφία του και ο ΛΑΟΣ έμπαινε στη Βουλή με ανάλογη σχεδόν τερατομορφία. Τήρησε όμως ακόμα και ο Άδωνις τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Αυτοί, θα μου πεις, δεν πρόκειται να τους τηρήσουν. Ναι, γι` αυτό όμως και γρηγορότερα θα σβήσουν. Μια ακόμη εμφάνιση δημόσια να έχουμε του αρχηγού τους και δε θα χρειαστεί να κάνουμε κανέναν πόλεμο εμείς εναντίον τους. Θα συντρίψουν οι ίδιοι τον εαυτό τους.

Μετά δεν πρέπει να εξιδανικεύουμε τόσο την ελληνική κοινωνία, ώστε να αποκλείουμε παντελώς την επώαση τέτοιων τερατογενέσεων στους κόρφους της. Δεν υπήρξαν δοσίλογοι στη χώρα μας και μάλιστα ουκ ολίγοι; Δεν «αφήσανε απογόνους»; 

Αλλά όλες οι κοινωνίες έχουν στον κόρφο τους φασιστικούς θύλακες. Εμείς λίγο παραπάνω. Δεν το βρίσκεις φυσικό;  Το αίσθημα υπεροχής που μας καλλιεργείται μέσω του λαμπρού παρελθόντος μας, η αίσθηση της παρακμής μας ως κοινωνίας, δε θα πω φυλής,  που αντικρίζει ο καθένας μας σε κάθε του βήμα καθημερινά, και η ανάγκη μυθοπλασιών, που θα δικαιώνουν  τη συλλογική μας ύπαρξη ιδεολογικά, δικαιολογούν τέτοιες εθνικιστικές συσπειρώσεις ακόμα και βαριά νοσηρές. Τα μέλη της κοινωνίας μας δεν είναι Σεφέρηδες, που βλέπουν με ψυχραιμία την τραγωδία της κατάπτωσής μας και θρηνολογούν γι` αυτό. Αντίθετα είναι απλοί άνθρωποι που ενεργούν βουλησιαρχικά, ψάχνοντας σε εθνικιστικούς μύθους και εστίες τη συλλογική τους αξιοπρέπεια. Ιδίως όταν αυτή κατάφωρα προσβληθεί και για μακρύ διάστημα, όπως τώρα, το εξαγριωμένο ένστικτο τυφλό θα αναζητά την επαναφορά της.

Κάθε κοινωνία εξάλλου πλάθει μύθους και ζει με αυτούς. Τους έχει ανάγκη, για να μπορεί να επιβιώνει ως σύνολο και, όπως το άτομο ψάχνει στο γενεαλογικό του δέντρο να βρει ρίζες ευγένειας ή ευγονίας, έτσι και οι κοινωνίες, αν δεν τις έχουν ή δεν τις βρίσκουν, τις πλάθουν, για να φαντασιώνονται με πλαστές δόξες του παρελθόντος. Ο μύθος της ευγονίας είναι τόσο ισχυρός, ώστε ούτε η κοινωνία ούτε το άτομο να αρκούνται στο απλό γεγονός ότι υπάρχουν ως ανθρώπινες υπάρξεις, και θέλουν μέσω κάποιου ένδοξου παρελθόντος ακόμα και πλαστού να καταξιώνονται. Σύμφωνα λοιπόν με τους καλλιεργημένους απανταχού μύθους το να υπάρχεις ως  απλή ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι κάτι σπουδαίο Χρειάζεσαι ευγονία, για να αποκτήσεις σπουδαιότητα. Και οι κοινωνίες που έχουν ευγονία έχουν και φουσκωμένο αίσθημα περηφάνιας. Αν αυτό πληγεί για τον οποιοδήποτε λόγο, τότε η κοινωνία αυτή γίνεται ταύρος μαινόμενος που χτυπάει παντού. Έτσι και η δική μας κοινωνία χάρη στην «ευγονία» της έχει φουσκωμένο το αίσθημα της περηφάνιας και, καθώς η πραγματικότητα το διατρυπά και το έχει ξεφουσκώσει, αυτό κάνει και τη δική μας κοινωνία μαινόμενο ταύρο.

Δε φταίει λοιπόν η κοινωνία μας συνολικά ούτε καν το κομμάτι της το παθολογικό που ψήφισε Χρυσή Αυγή, αλλά οι συνθήκες οι γενικές και οι ειδικές, οι πολιτικές, που εξωθούν μέρος της κοινωνίας, μικρό ή μεγάλο, σε τέτοιες αρρωστημένες συμπεριφορές. Όσο για την κουλτούρα που επικαλείσαι, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πρώτον ότι ζούμε σε μια εποχή όπου η κουλτούρα της τηλεόρασης είναι η κυρίαρχη και δεν μπορεί κανείς να περιμένει από αυτή διάπλαση παρά μόνο εξαχρείωση. Δεύτερον η δική μας γενιά έχει ρουφήξει την περισσότερη κουλτούρα από όλες τις γενιές της Ιστορίας μας. Το αποτέλεσμα ποιο; Την «ξέρασε» ως προδοσία. «Επί τέλους και μια ενεργητική προδοσία στην αλυσίδα των παθητικών» έγραφα κάποτε στο «αντί» για τη γενιά του Πολυτεχνείου, που η περίπτωσή της επαληθεύει απλώς τη μαρξιστική θέση «η βάση επικαθορίζει το εποικοδόμημα».

Και δεν είναι μόνο αυτό το έργο της γενιάς μας, που στην αρχή έστρεψε πράγματι την ελληνική κοινωνία στον ορίζοντα της μεγάλης ελπίδας. Ό, τι ηθικό σφυρηλάτησε ο αγώνας κατά της δικτατορίας η μεταπολιτευτική δημοκρατία το διέβρωσε  κι έχουμε να κάνουμε σήμερα με μια ηθικά παραλυμένη κοινωνία. Και η Αριστερά, που είναι η μόνη πολιτική ιδεολογία που μπορεί να διατηρεί ζωντανή την κοινωνική ελπίδα, ποια στάση τήρησε σε όλο αυτό το διάστημα; Ηθικά αδιευκρίνιστη εκτός από μικρονοϊκή, ενώ ανέκαθεν το ήθος της ήταν πεντακάθαρο. Να πούμε τι; Για τη μεγάλη μετακίνηση στελεχών της προς τα κόμματα εξουσίας και τη διάψευση της ιδεολογίας της μέσα από την πράξη των ίδιων των εκπροσώπων της; Ή για το διαμελισμό της; «Χάρη» στην Τρόικα ακούστηκε επί τέλους ενωτική φωνή, η οποία, όπως ήταν επόμενο, υπερψηφίστηκε και γεννήθηκε νέα ελπίδα στην κοινωνία μας.

Έχοντας έτσι τα πράγματα, Νότη, μετά από μια τόσο μακροχρόνια και βαθιά διάψευση της ελληνικής κοινωνίας είναι πολύ φυσιολογικό να αντιδρά αρρωστημένα, να χτυπά σαν ταύρος την καρδιά της δημοκρατίας, το Κοινοβούλιο  που την πλήγωσε, στέλνοντας σ` αυτό βρικόλακες.

Με συγχωρείς, Νότη μου, που σε κουράζω με τα δασκαλέματά μου, αλλά θέλω κι εγώ να κρατηθώ από κάπου, από τα λόγια μου έστω, από τη σχέση που πάνε ν` ανοίξουνε μαζί σου, από το Μύθο σου που τον διατηρώ ζωντανό μέσα μου χρόνια και χρόνια και ήρθε η ώρα να σου το πω.