ΟΙ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΦΥΣΙΚΗ «ΕΝΣΚΗΨΗ» ΚΑΚΟΥ Ή ΓΙΑ ΔΙΑΠΡΑΞΗ ΤΟΥ

Όσο συνειδητά κι αν έχεις επιλέξει τη σιωπή, γιατί βλέπεις να μην έχει κανένα νόημα η εκφορά της γνώμης σου, όταν όμως το κακό προσλαμβάνει τέτοιες διαστάσεις, σου ξεφεύγουν ανέλεγκτα επιφωνήματα θλίψης και, συμμετέχοντας στον κοινό θρήνο, φτάνεις έως και τον ξορκισμό των δραστών του.

Οι πυρκαγιές, που σημειώθηκαν κατά το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου κυρίως και που προκάλεσαν πρωτοφανείς καταστροφές, δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως μια απλή φυσική ένσκηψη κακού. Εξαιτίας βέβαια της κλιματικής αλλαγής έχουν γίνει συνήθη τα ακραία καιρικά φαινόμενα μαζί και οι καύσωνες που εμπεριέχουν τον κίνδυνο πυρκαγιών, γι` αυτό δε μας αιφνιδιάζουν πια. Τα αναμένουμε και ως νοήμονα όντα, για να προστατευτούμε από τις απειλές τους, παίρνουμε έγκαιρα όλα τα αναγκαία μέτρα ακύρωσής τους ή εμπόδισης έστω της απρόσκοπτης συντέλεσής τους. Η αδυναμία επομένως αντιμετώπισής τους έγκειται στην έλλειψη προετοιμασίας και στην απουσία των απαιτούμενων μέσων. Τότε όμως η ένσκηψη του φυσικού κακού δεν απέχει καθόλου από τη διάπραξή του. Αυτό το νόημα είχε και η δήλωση του κ. Χρυσοχοΐδη ότι δε μας βρίσκει απροετοίμαστους ο καύσωνας, έχουμε πάρει όλα τα μέτρα και είμαστε σε θέση να αποτρέψουμε το κακό. Η συντέλεσή του λοιπόν και κατά τον Υπουργό εξαρτάται από τη μεσολάβηση ή μη ανθρώπινων αντιστασιακών δυνάμεων. Τα ανθρώπινα χέρια είναι αυτά που, εφόσον είναι αρκετά και έχουν στη διάθεσή τους τον απαιτούμενο τεχνολογικό εξοπλισμό, θα την επιτρέψουν ή θα τη ματαιώσουν.

Ήρθαν κατόπιν τα γεγονότα και διέψευσαν τη δήλωση του Υπουργού, αποκαλύπτοντας συγχρόνως την έλλειψη κάθε προετοιμασίας εκ μέρους τους. Γιατί όμως αποδείχθηκαν τόσο απροετοίμαστοι;

Η εύκολη και κλασσική εξήγηση ανάγει την αποτυχία τους στην ανικανότητά τους. Αν όμως κρίνει κανείς από την απόδοση των προληπτικών μέτρων που πήρανε, μόλις ανέλαβαν την εξουσία, ώστε κάθε αντικοινωνικό τους νομοθέτημα να προβάλλει θετικό στα μάτια της κοινωνίας, από την επιτυχία της διαστροφής των όρων στη διαστροφή και της κοινωνικής αίσθησης, από το κατόρθωμά τους εν γένει να ενέχει η αντικοινωνικότητα των νομοθετήσεών τους τελείως δυσανάλογη κοινωνική δυσαρέσκεια, όπως και από την εύκολη εξουδετέρωση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ -  στην οποία συνέβαλε τα μάλα βέβαια και ο ίδιος - όλα αυτά δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με ικανότατους. Συγκροτήσανε ένα ακραιφνές αντικοινωνικό κράτος κι ωστόσο δε σημειώθηκε ο παραμικρός κλυδωνισμός τους.    

Γενικότερα εξάλλου ικανός είναι ο ευπροσάρμοστος και ευπροσάρμοστος είναι αυτός που δεν έχει αρχές. Ως εκ τούτου είναι τελείως εσφαλμένη η επικρατούσα αντίληψη ότι το κακό εκπορεύεται από ανίκανους. Αν ήτανε έτσι, δε θα μπορούσε ποτέ να έχει συστηματικό χαρακτήρα και μεγάλες διαστάσεις. Γι` αυτό εξάλλου επιζητούν ικανούς, δημιουργούν όλων των βαθμίδων «θερμοκήπια», για να παράγουν διάνοιες, που, αφού συγκροτήσουν πανίσχυρη δυναστεία σε υπερεθνικό και εθνικό επίπεδο, θα μπορούν να διαπράττουν το κακό σε μεγάλη έκταση προς ανάλογο όφελος δικό τους. Τότε οι λίγοι θα καρπώνονται αδιατάραχτα το μόχθο των πολλών χωρίς έλεος. Γιατί είναι ικανοί και το «δικαιούνται»[1].

Αν λοιπόν κατέδειξαν την κρατική ανεπάρκεια είναι γιατί έτσι θέλουνε το κράτος, ανεπαρκές. Τότε η κρατική συλλογική βούληση υποχωρεί κάτω από την πίεση της κραταιάς του ατόμου. Όντας οι κυβερνώντες υπέρ της κυριαρχίας της ατομικής βούλησης, των ιδιωτικών δηλαδή συμφερόντων, έχουν επιτείνει την ανεπάρκειά του με επιπλέον συρρικνώσεις του. Είναι αναγνωρισμένοι εχθροί του και πάντα το δείχνανε είτε με ανάλογου περιεχομένου δηλώσεις είτε και με επάλληλες αποψιλώσεις του τώρα που είναι στην Κυβέρνηση.  Στην κυβερνητική δε θέση που βρίσκονται δε βρίσκονται καθόλου άσκοπα· έχουν τις βλέψεις τους, την εκχώρηση νευραλγικών τομέων του κράτους σε ιδιώτες, ώστε και οι επίλεκτοί τους να επωφελούνται και οι ίδιοι να αποζημιώνονται για το έργο της ιδιωτικοποίησης του κράτους που επιτελούν και οι δείκτες της οικονομίας της χώρας να είναι θετικοί, αφού θα μειωθούν σημαντικά οι δημόσιες δαπάνες. Θα μπορούσαν βέβαια για τον ίδιο λόγο, για τη θετικότητα των οικονομικών δεικτών, να καταργήσουνε και τη Δημοκρατία, αλλά αυτό θα τους στερούσε την πρόσοδο από την εκμετάλλευσή της, που σε πολλές περιπτώσεις έχει οικογενειακή βάση.

Συνεπώς από ιδεολογία και από την αντίστροφη ιεράρχηση που αυτή τους υπαγορεύει υπήρξαν «απροετοίμαστοι». Σύμφωνα με τα κριτήρια της πίστης τους πολλά άλλα έχουν προτεραιότητα και όχι ο εξοπλισμός του κράτους και η πρόσδοση σ` αυτό της ικανότητας να προστατεύει τη δική του περιουσία και των πολιτών του. Η διατήρηση της ανεπάρκειάς του και στο μέτωπο της πανδημίας το μαρτυρεί αδιάψευστα.

Η πρωταρχική όμως ευθύνη για τη δυνατότητά τους να υπηρετούν το ατομικό συμφέρον πλήττοντας το συλλογικό βρίσκεται όχι στους ίδιους, που είναι οι δράστες, αλλά στους εντολείς τους και εντολείς είναι οι εκλογείς τους, η κοινωνία που τους επέλεξε με την ψήφο της, επικροτώντας τόσο το πρόγραμμά τους όσο και τις μεθόδους που μετήλθαν για την ανάδειξή τους στη θέση της εξουσίας. Τα σημάδια ήτανε φανερά. Την εχθρότητά τους προς το κράτος ποτέ δεν την κρύψανε. Την εκδηλώνανε σταθερά ανυπόκριτα. Τώρα φυσικά, που έχουν και την εξουσία στα χέρια τους, την υλοποιούν αποφασιστικά. Είναι ιδεολογία τους αυτή και η στάση της ζωής τους. Ειδικότερα δε τη στάση τους απέναντι στα δάση την ομολογήσανε έγκαιρα δια του στόματος μάλιστα του Πρωθυπουργού, αλλά και του Υπουργού Ανάπτυξης, που του είναι «παντελώς ακατανόητο» να υπάρχει ένα ωραίο δάσος και να μη γίνεται βορά στην επένδυση. Ο Πρωθυπουργός όμως ήτανε πολύ πιο συγκεκριμένος. Για το δάσος του Ερημίτη της Κέρκυρας, που οι κάτοικοί της δε θέλανε την καταστροφή του δια της επένδυσης, ο Πρωθυπουργός θα αναγγείλει την προοπτική της επένδυσής του, γιατί «έτσι κι αλλιώς αυτό θα καεί». Η προφητεία του επαληθεύτηκε μέσα σε ένα μήνα. Η «ανεξάρτητη» όμως Δικαιοσύνη δεν παρενέβει τότε δια του εισαγγελέα της ν` ασκήσει δίωξη για υπόθαλψη εμπρηστών ή και για πιθανή ύπαρξη οργανωμένου κυβερνητικού σχεδίου αποτέφρωσης δασικών εκτάσεων.  

Δεν αποκρύπτανε όμως ούτε τον αμοραλισμό που φέρουν μέσα τους. Ο διάλογος στην τηλεόραση (τηλεμαχία ή debate) υπηρετεί, ξέρουμε, τη δημοκρατία. Παρόλα αυτά ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ, όπως και ο προηγούμενος, αρνήθηκαν χωρίς πολλά πολλά τις αντίστοιχες προεκλογικές πραγματοποιήσεις του. Διείδαν την ριψοκινδυνότητα της ευθείας έκθεσης των απόψεών τους στο ευρύτατο κοινό και την απέτρεψαν. Η κοινωνία όμως δεν το έλαβε αυτό υπόψη της. Ο Παυλόπουλος, δικός τους αλλά και ικανότατος πρόεδρος της Δημοκρατίας, απορρίφθηκε ως υποψήφιος πρόεδρος δεύτερης πενταετίας από προσωπικό ιδεοληπτικό γινάτι του Πρωθυπουργού και δεν αντέδρασε κανένας της ΝΔ. Ούτε και αυτό φυσικά το έλαβε η κοινωνία υπόψη της, ενώ επρόκειτο για κορυφαία ασέβεια απέναντι στον ύπατο θεσμό της Δημοκρατίας, στην Προεδρία της. Η μεγάλη όμως ραδιουργία ήταν η υποκριτική της στάση απέναντι στη συμφωνία των Πρεσπών, που η θετικότητά της ξεπερνούσε κάθε προσδοκία όχι μόνο των Νεοδημοκρατών αλλά και του όποιου Έλληνα πολίτη. Για ν` αποκομίσει όμως κομματικά οφέλη η παράταξη της ΝΔ, μια και επρόκειτο για θέμα «αβανταδόρικο» για πολιτική εκμετάλλευση, εφάρμοσε στάση μηδενιστική και επωφελήθηκε τα μέγιστα στον αγώνα της για την κατάληψη της εξουσίας. Θα μείνει στην Ιστορία η πράξη της αυτή ως χαρακτηριστική της ηθικής αναλγησίας της Πολιτικής. Τώρα βέβαια που ανήλθε στην εξουσία και αφού διαπίστωσε πως δεν είναι ανεπιτυχής η χρήση του αμοραλισμού της, τις διάφορες πτυχές του τις εφαρμόζει πιο ανεπιφύλακτα· ο κυνισμός της έγινε απροκάλυπτος και η προκλητικότητά της ανενδοίαστη πια. Να μιλήσουμε για φιμώσεις και διώξεις ή για την αναγνωρισμένη και από τους ίδιους αστυνομοκρατία τους, που μας επαναφέρανε στη μνήμη εποχές της διωκτικής Δεξιάς; Ή μήπως πρέπει να γίνει λόγος και για την προεξαγορά των ΜΜΕ;

Για όλα αυτά ήταν προειδοποιημένη η κοινωνία, δεν τα έλαβε όμως υπόψη της και κρίνοντας ωσάν να μην τα βλέπει ανέθεσε τη διακυβέρνησή της σε πολιτική παράταξη εχθρική προς το κράτος, ανοίγοντας όμως έτσι αυτή πρώτη το δρόμο προς την επίταση της ανεπάρκειάς του. Τώρα οδύρεται βέβαια.

Η Κυβέρνηση ωστόσο, προνοητικότατη για τη μακροημέρευσή της, θα θέσει εξαρχής σε δράση την άλλη, την παραπληρωματική πλευρά της ικανότητάς της, εκείνη της συγκάλυψης, ώστε να αποτρέψει τη μετεξέλιξη του διαβλεπόμενου οδυρμού της κοινωνίας σε απόσυρση της εμπιστοσύνης της προς αυτή. Για το σκοπό αυτό θα προηγηθεί η προκαταβολική συγκαλυπτική προσπάθεια του πιο αρμόδιου Υπουργού, Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος με την ίδια προαναφερμένη εμφαντική δήλωσή του θα μας γνωστοποιήσει ότι είναι πανέτοιμοι ν` αντιμετωπίσουν το επερχόμενο κακό, ώστε να μην πάει καθόλου ο δικός μας νους εκεί που είναι ο δικός τους. Μετά θα ακολουθήσει, αφού θα έχει μεσουρανήσει το κακό, διάγγελμα του Πρωθυπουργού, με το οποίο θα υπογραμμίζει τις ιεραρχήσεις που κάνανε ως Κυβέρνηση, ώστε να πετύχουνε τα καλύτερα δυνατά πυροσβεστικά αποτελέσματα.

Επειδή δε το κακό θα έχει την ίδια εξέλιξη και κατόπιν, θα καταπίνουν οι φλόγες απρόσκοπτες τις δασικές εκτάσεις κατά εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα, θα εκκενώνονται οι οικισμοί ο ένας μετά τον άλλο, αλλά χωρίς και πάλι να υπάρχουν θύματα, μετά από ένα διάστημα κυβερνητικής αμηχανίας και σιωπής όλοι τους οι αξιωματούχοι της Κυβέρνησης και ιδιαίτερα ο αρμόδιος υφυπουργός, της Πολιτικής Προστασίας, θα είναι συγχρονισμένοι στην Πρωθυπουργική ιεράρχηση· θα διαλαλούν ότι χάρη στους σχεδιασμούς τους γίνανε έγκαιρα οι εκκενώσεις οικισμών και γι` αυτό το λόγο δεν υπήρξαν θύματα.

Στο διάγγελμά του ο Πρωθυπουργός έθετε ως πρώτη προτεραιότητα την αποτροπή απώλειας ανθρώπινης ζωής. Και πράγματι αυτή πρέπει να είναι η προτεραιότητα κάθε πυροσβεστικού σχεδίου, να μη χαθούν ανθρώπινες ζωές. Αλλά και πράγματι σ` αυτές τις πυρκαγιές δε χάθηκαν και, εάν μεν η αποτροπή απώλειας ζωής επιτεύχθηκε χάρη στις κυβερνητικές προσπάθειες, έχουν κάθε λόγο οι κυβερνώντες να επαίρονται. Αν όμως αυτό προέκυψε από την εύνοια μέσα στην ολεθριότητά τους των φυσικών συνθηκών, παύουν να έχουνε λόγο. Γιατί, και πάλι πράγματι, άμεση απειλή απώλειας ζωής εξαιτίας της πύρινης λαίλαπας δεν υπήρξε καμιά. Οι φλόγες σε όλες τις περιπτώσεις ετούτων των πυρκαγιών εμφανίστηκαν σε απόσταση από οικισμούς, οι δε άνεμοι δεν ξεπερνούσαν τα δύο μποφόρ, ούτε οι διαφυγές κατοίκων των οικισμών ήτανε αποκλεισμένες από τις φλόγες, οπότε δινότανε η χρονική δυνατότητα στις επιτελικές δυνάμεις να κάνουνε με ασφάλεια τις εκκενώσεις των οικισμών. Η βραδύτητα της επέλασης των πυρκαγιών, η δική τους «ολιγωρία» ήταν εκείνη που τους έδωσε αυτή τη δυνατότητα και που έφερε αυτό το αποτέλεσμα, να μη υπάρξουν θύματα. Οι ισχυρισμοί επομένως της Κυβέρνησης ότι χάρη στη δική τους ετοιμότητα και επεμβατική αμεσότητα επιτεύχθηκε η πρώτη προτεραιότητα περιέχουν επιχείρηση δόλιας υπαγωγής αυτού του αποτελέσματος σε δική της δράση και σαφή πρόθεση ιδιοποίησης απότοκου άλλων παραγόντων.  

Από τις άλλες προτεραιότητες που τέθηκαν επίσης, η προστασία της περιουσίας των πολιτών η δεύτερη, και των δασικών εκτάσεων η τρίτη, δεν εκπληρώθηκε καμιά ούτε κατά το ελάχιστο. Ανεμπόδιστα οι φλόγες καίγανε περιουσίες και δάση επί οχτώ μέρες τουλάχιστο, ώσπου να κατασβεστούν μόνες τους σχεδόν, αφού δεν υπήρχαν ικανά διαθέσιμα μέσα πυρόσβεσης αλλά και προσωπικό. Μιλάω πάντα για την ετοιμότητα και επιχειρησιακή δράση της Κυβέρνησης και όχι των πυροσβεστών, που με κίνδυνο της ζωής τους πάντα κάνουνε τα αδύνατα δυνατά, μοχθούν υπεράνθρωπα, για να πετύχουν κατάσβεση των πυρκαγιών.

Γιατί όμως η Κυβέρνηση, ενώ η εκπλήρωση της πρώτης προτεραιότητάς της είναι αποτέλεσμα της δράσης ευνοϊκών φυσικών συνθηκών και όχι δικής της, εκείνη το παρουσιάζει ως παράγωγο δικού της έργου και μιλάει με τόση κομπορρημοσύνη για το έργο της αυτό;

Προφανέστερα για να συγκαλύψει την εικόνα της γενικής της αποτυχίας. Εφόσον η μια προτεραιότητα που τέθηκε και που ήταν η σημαντικότερη, επιτεύχθηκε, όπως και αν επιτεύχθηκε, μπορούν να διατείνονται ότι ο πυροσβεστικός αγώνας της Κυβέρνησης στέφθηκε με επιτυχία. Αν ωστόσο, συνεχίζουν να διατείνονται, δεν επιτεύχθηκαν οι άλλες προτεραιότητες, δεύτερη και τρίτη, είναι γιατί ρίξανε όλο το βάρος στην επίτευξη της πρώτης, που «απορρόφησε» όλες τις διαθέσιμες πυροσβεστικές δυνάμεις και μέσα.

Ουσιαστικότερος όμως λόγος της συγκαλυπτικής επιχείρησης των κυβερνώντων είναι η απόκρυψη της χωρίς όρια καταστροφικότητας των επιλογών τους. Στις πυρκαγιές αυτές κρίθηκε η ιδεολογία σύνολη του οικονομικού φιλελευθερισμού, οι ιεραρχήσεις της και τα προτάγματά της. Μετρήθηκε η εμβέλειά της σε θέματα προστασίας του συνόλου και αποδείχθηκε πολύ μικρή, ώστε να μπορεί να το προστατεύσει. Αν η Κυβέρνηση άφηνε να φανεί η πραγματική εικόνα των αποτελεσμάτων της πυροσβεστικής της παρέμβασης, θα φαινόταν και η επικινδυνότητα του ιδεολογικού μοντέλου που ενσαρκώνει. Ο αγώνας επομένως της συγκάλυψης που κάνει δεν είναι μόνο αγώνας απόκρυψης των οικτρών αποτελεσμάτων των ενεργειών της, αλλά προπάντων αγώνας διάσωσης της ιδεολογικής της υπόστασης.       

Η προβολή εξάλλου της πρώτης προτεραιότητας μαζί και η εκδοχή της επίτευξής της από τους ίδιους είναι αφοπλιστικές κάθε αντιλογίας. Μα είναι προπάντων αποστομωτικές για την αξιωματική αντιπολίτευση, που κατά τη δική της κυβερνητική θητεία έχει εγγράψει στο παθητικό της σε ανάλογη συνθήκη πυρκαγιάς εκατόμβη θυμάτων. Αν επιμένει η Κυβέρνηση στην προβολή της πρώτης προτεραιότητας, είναι γιατί θέλει να φαίνεται η αντιδιαστολή αυτή ανάμεσα στο δικό της «σωτήριο» πυροσβεστικό έργο, που δεν είναι βέβαια δικό της, και στο θανατηφόρο πυροσβεστικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ στο Μάτι.  Αυτή η αντιδιαστολή δείχνει τη μεγάλη διαφορά και ως προς τις διαστάσεις του κακού και ως προς την αποτελεσματικότητα κατ` επέκταση των κυβερνητικών δράσεων εκείνων και τωρινών, εφόσον βέβαια δε ληφθούν καθόλου υπόψη οι ειδικές συνθήκες που καθόρισαν το ένα και το άλλο αποτέλεσμα. Γι` αυτό η Κυβέρνηση, όταν επαίρεται για το πυροσβεστικό της έργο, αποσιωπά ύπουλα τη ριζική διαφορετικότητα των συνθηκών, που καθόρισαν και τη διαφορετικότητα των αποτελεσμάτων. Ενίοτε αποτολμά να παραποιεί και μετεωρολογικά στοιχεία, για να αίρεται η ανομοιότητα των συνθηκών. Η πυρκαγιά όμως στο Μάτι έλαβε χώρα κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες, φυσικές και γεωγραφικές. Έπληξε απευθείας τον οικισμό, οι άνεμοι πνέανε με παραπάνω από οχτώ μποφόρ, οι δε ριπές τους πολύ περισσότερο. Οι ειδικοί μιλήσανε για «πυροκαταιγίδα». Οι δε μόνες διαφυγές  προς τη θάλασσα που υπήρχανε οι περισσότερες ήταν αποκλεισμένες με φράχτες ιδιωτών, ενώ το όλο κακό λόγω των ισχυρών ανέμων συντελέστηκε σε λίγες ώρες, όχι σε μέρες ή βδομάδες. Οι ειδικές ακραίες φυσικές συνθήκες περατώσανε αστραπιαία την τραγωδία στο Μάτι.

Ωστόσο, όταν από τους κυβερνώντες γίνεται σφετερισμός απότοκου αλλότριων παραγόντων, με σκοπό την απόκρυψη της ελλειμματικότητας της δικής τους δράσης και του ιδεολογικού τους μοντέλου, στην απόκρυψη αυτή εμπεριέχεται η αναγνώριση, ανομολόγητη βέβαια, της δικής τους ολικής αποτυχίας. Αν δεν αναγνωριζότανε από τους ίδιους η ολική τους αποτυχία, δε θα χρειαζότανε η προσπάθειά τους της απόκρυψής της. Επειδή όμως αυτή υπάρχει, για να την αποκρύψουν, την επικαλύπτουν με παράγωγα άλλων συντελεστών. 

Στη συνέχεια η συγκαλυπτική επιχείρηση της Κυβέρνησης θα ολοκληρωθεί με τη συνδρομή και της Δικαιοσύνης. Ο «ανεξάρτητος» εξουσιαστικός δικαστικός βραχίονας της Πολιτείας, που είναι βραχίονας και της Κυβέρνησης, θα παρέμβει με ανώτατο εισαγγελέα, για να διερευνήσει την πιθανότητα ύπαρξης οργανωμένου σχεδίου εμπρησμών. Αν λοιπόν εντοπιστούν εμπρηστές  και κατά προτίμηση μετανάστες – κάτι ήδη ακούγεται – τότε η οργή του κόσμου θα εξοστρακιστεί τελείως από την Κυβέρνηση, για να κατευθυνθεί στα προσφιλή αντικείμενα του μίσους του. Τότε και η επιχείρηση συγκάλυψης της Κυβέρνησης θα τελεσφορήσει θριαμβευτικά. Οπότε, όσο τεράστια δασική έκταση κι αν κάηκε από υπαιτιότητά της Κυβέρνησης, αυτή εντούτοις θα μείνει στο απυρόβλητο μαζί και το ιδεολογικό μόρφωμα που την υποκινεί. Αυτονόητο είναι βέβαια ότι ο Εισαγγελέας δε θα καλέσει για κατάθεση ούτε τον Πρωθυπουργό ούτε τον Υπουργό Ανάπτυξης, προκειμένου να δώσουν εξηγήσεις για  τις εμπρηστικές τους δηλώσεις.  

Στο ερώτημα βέβαια, που αυτόματα εγείρεται, ποιο είναι μεγαλύτερο κακό, η διάπραξή του ή η συγκάλυψή του, η απάντηση που κατά κανόνα δίνεται εκτιμά το μέγεθός τους αναλογικά· τις διαστάσεις που έχει το κακό τις προσλαμβάνει και η επιχείρηση συγκάλυψής του. Εξάλλου, για να θέλουν να το «κουκουλώσουν», σημαίνει πως επιδιώκουν να αποσείσουν την ευθύνη της διάπραξής του από πάνω τους, για να μπορούν να παραμένουν στη θέση της εξουσίας που κατέχουν, ώστε να μπορούν και να το ξαναδιαπράττουν. Η συγκάλυψη αυτό το νόημα έχει πάντα, να διατηρεί τη δυνατότητα επανάληψης της διάπραξης.

Ένα άλλο όμως, εναγώνιο τώρα, ερώτημα που προβάλλει είναι αν όλη αυτή η οργανωμένη κυβερνητική προσπάθεια συγκάλυψης του κακού θα στεφθεί από επιτυχία. Με βάση το συσχετισμό δυνάμεων, Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και Κυβέρνησης και κοινωνίας, η απάντηση τείνει να μην είναι αρνητική.

Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει κάψει το «χαρτί» της πολύ πιο πριν από τις δικές της πυρκαγιές στο Μάτι, καθώς προγενέστερα έδειξε να συγχέει τους υπαρξιακούς λόγους της Αριστεράς με τις υποστυλώσεις του συστήματος. Τώρα δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της· τρεκλίζει και «τσιβδίζει» συγχρόνως. Το ΚΙΝΑΛ μοχθεί απεγνωσμένα για την ανασύνταξή του. Όμως ένα απομεινάρι κομματικών ερειπίων  δεν είναι ποτέ ανασυντάξιμο κι ούτε μπορεί να απειλήσει κανέναν παρά μόνο τον εαυτό του. Το ΚΚΕ δείχνει να μην έχει αξιώσεις άσκησης κυβερνητικού έργου. Κι αν τις είχε βέβαια, δε θα ήτανε πραγματοποιήσιμες. Οπότε φαίνεται να αντιπολιτεύεται ωσάν να απέχει από τη ζώσα πολιτική πραγματικότητα. Για του Βαρουφάκη το μόρφωμα δεν έχω να πω κάτι παρά μόνο πως ούτε ο Γαβράς μπορεί να το στυλώσει.

Να σηκώσει κεφάλι από μόνη της η κοινωνία; Οι καιροί είναι άλλοι. Γαλουχημένη χρόνια, επί γενεές γενεών, με τα αξιακά προτάγματα του συστήματος, έχει χειραγωγηθεί πλήρως και είναι τελείως ακίνδυνη. Βολεύεται και με πολύ λιγότερο ουρανό πια. Η πίστη της εξάλλου ότι ανήκει σε ανώτερη φυλή τής έχει εμπεδώσει την πεποίθηση ότι οσονούπω σύνολη θα συγκαταλεχθεί μεταξύ των ικανών και τότε…

Και εμείς, μέλη της αχαμνά, που προσβλέπουμε σε κοινωνίες με πολύ ουρανό, καταντήσαμε να ευελπιστούμε στην ανατροπή της Υπερδεξιάς από τη Δεξιά, δείχνοντας με τον πιο τραγικό τρόπο την άνοιά μας, την οικτρή μας πλάνη ότι η Δεξιά θα εκτρέψει τον εαυτό της από την πορεία της και θα μεταπηδήσει σε δρόμο αρχών.

Μετά πώς να μη γυρίσει κανείς ξανά πίσω στη σιωπή του!  

---

[1] Την ιδέα αυτή πραγματεύεται στιχουργικά και μουσικά το τραγούδι μου «Η πομπή προς τη γνώση» (You Tube).