Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ: ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ[1]

 

Επανακάμπτω για θρηνολόγηση και πάλι όχι των Ευβοέων τώρα αλλά των κατοίκων όλου του πλανήτη, μαζί και των Ουκρανών.

Ότι κάποια παράνοια επέφερε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δε χωρά καμιά αμφιβολία. Παράνοια πολλαπλή μάλιστα. Για την ίδια τη Ρωσία κατ` αρχήν, που για τη διασφάλιση της ύπαρξής της ο ηγέτης της την έχει θέσει σε θανάσιμο κίνδυνο. Έχει όμως και βαρβαρότητα αποκρουστικότατη η εισβολή της, όπως φυσικά η κάθε άλλη. Περιέχει συγχρόνως και απειλή ευρύτερης σύρραξης, πανευρωπαϊκής τουλάχιστο, ή και πυρηνικού ολέθρου του πλανήτη. Δικαιώνει δε ταυτόχρονα πρόσφατους εισβολείς σε άλλες χώρες, που τώρα και με τη δική του παράνοια ο Πούτιν τους μετέτρεψε σε άσπονδους τιμητές του, ενώ το Διεθνές Δίκαιο, τον προστάτη των ανίσχυρων, το καταπατά βάναυσα. Τόσο παρανοϊκός επομένως ήτανε ο ηγέτης της Ρωσίας, υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας του να πιστεύει ότι το διασφαλίζει;

Ήδη οι σφοδροί επικριτές του, η Δύση, για να αποδώσουν αυτή την παράνοια του Ρώσου ηγέτη σε προσωπικά παθολογικά αίτια, τον χαρακτηρίζουν δικτάτορα ή και τον εξομοιώνουν με το Χίτλερ. Όμως η πρόσφατη ιστορία επιδρομών ισχυρών, δηλαδή της Δύσης, προς αδύνατους, δείχνει πως δημοκρατικά καθεστώτα διενήργησαν αυτές τις επιδρομές. Δεν είναι επομένως η ύπαρξη τυραννίας ή δικτατορίας αυτό που προσιδιάζει στην ανάληψη επιδρομών. Ακόμα και ο Χίτλερ κοινοβουλευτικά αναδείχθηκε σε σφαγέα των λαών. Επιπρόσθετα όμως η εξομοίωση κάθε άλλου επιδρομέα της ιστορίας με Χίτλερ «αδικεί» πολύ τον Φύρερ ως προς την πρωτοτυπία και μοναδικότητα που εμφάνισε η επιχείρησή του να καταλάβει τον κόσμο όλο. Η βαρβαρότητά της ήτανε εντελώς ιδιάζουσα σε χαρακτήρα και έκταση, ενώ η ιδεολογική της αφόρμηση είχε ως βάση τη φυλετική υπεροχή, αφόρμηση που δε συναντάμε σε κανέναν άλλον επιδρομέα της Ιστορίας. Όλοι όσοι κατά την πορεία της επιδράμανε σε άλλες χώρες κάνανε χρήση της δύναμής τους, προκειμένου να εγκαθιδρύσουνε την υπεροχή της, όχι για να επαληθεύσουνε την πίστη τους σε φυλετική υπεροχή έναντι όλων των άλλων λαών της γης. Οι εξομοιωτές δε των άλλων επιδρομέων της Ιστορίας με το Χίτλερ, εγνωσμένα ή όχι, αμβλύνουν την εξαιρετική βαρβαρότητα που επέδειξαν κατά μοναδικό τρόπο οι Ναζί. Το φαινόμενο «Χίτλερ» δεν έχει προηγούμενό του στην ανθρώπινη ιστορία και ο καθένας εύχεται να μείνει και αμίμητο. Ο πραγματικός ωστόσο λόγος που προβάλλονται αυτές οι εξομοιώσεις από τους δυτικούς είναι η σκοπιμότητα απόκρυψης της δικής τους ενοχής. Υποκρύπτεται πίσω από τέτοιες αιτιολογήσεις το πονηρό τους αθωοτικό επιχείρημα: Αν γίνει πιστευτό ότι οι επιδρομές γίνονται μόνο από δικτάτορες, εκείνοι τότε δεν έχουν διαπράξει καμιά επιδρομή, καθότι ανέκαθεν, και όταν τις διαπράττανε, εκπροσωπούσαν δημοκρατικά καθεστώτα. Άρα δεν τις διαπράξανε.

Επομένως τέτοιου είδους εξηγήσεις της παράνοιας του Πούτιν δεν έχουν την απαιτούμενη, ικανή ιστορική βάση, και προβάλλονται, για να αποκρυβούν τα πραγματικά αίτια που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει, ώστε να εξωθηθεί ο Πούτιν ή η Ρωσία στην παράνοια της εισβολής και να «φάνε το κεφάλι» τους αμφότεροι.    

Ότι υπάρχουνε πολύ σπουδαίοι λόγοι, για να αντιταχθεί κανείς στη ρωσική παράνοια και να μη θέλει επ` ουδενί να τη δικαιολογήσει, υπάρχουνε και έχουν ήδη εκτεθεί στην αρχή του κειμένου. Όμως αυτοί οι πολύ σπουδαίοι λόγοι προβάλλονται από τη Δύση προσχηματικά και μόνο· πίσω τους υποκρύπτονται οι άλλοι πολύ πιο σπουδαίοι για τους κυρίαρχους της υφηλίου λόγοι, ενώ και οι αντιδράσεις τους έχουν και αυτές εντελώς άλλο, πολύ βαθύτερο νόημα.

Όλος ο πλανήτης ήτανε και είναι διοικητικά κατακερματισμένος σε αναρίθμητες κοινωνίες, μικρές, μεσαίες, μεγάλες. Σήμερα όμως οικονομικά αποτελεί σχεδόν μια κοινωνία. Οι δυνατότητες της τεχνολογίας και η συνακόλουθη άρση των περιορισμών στην παγκόσμια παραγωγή και διακίνηση αγαθών υπερέβησαν τα διοικητικά και εθνικά σύνορα όλων των χωρών του πλανήτη, δημιουργώντας μια ενιαία κοινωνία από άποψη παραγωγής, εμπορίου και διάθεσης των αγαθών, γεγονός που κατέστησε εφικτό λίγες και μόνο χώρες ή ακόμα χειρότερα λίγοι και μόνο δικοί τους άνθρωποι να έχουν στα χέρια τους τον πλούτο όλου του πλανήτη, και να μην υπάρχει καμιά στοιχειώδεις ισομερής κατανομή του ούτε σε εθνικό ούτε σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι ανισότητες μεταξύ χωρών όπως και ανθρώπων είναι αβυσσαλέες πλέον· το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γης υποσιτίζεται και λιμοκτονεί και ένα μικρό μόνο μέρος του όλου πληθυσμού της, χάρη στον υποσιτισμό και τη λιμοκτονία των πολλών, ευημερεί. Αυτή η οικονομική ολιγαρχία, που είναι χωρών και ατόμων συγχρόνως, καθώς των ατόμων είναι αντιστοιχισμένη στην ολιγαρχία των οικονομικά ισχυρών χωρών, έχει και εθνικά χαρακτηριστικά, αποτελώντας διοικητική και πολιτική πυραμίδα της ολιγαρχίας όλου του πλανήτη. Έχει έτσι περιέλθει σύνολος στη δική της κυριότητα. Γι` αυτό και συμπεριφέρονται οι χώρες που συνιστούν την πυραμίδα ωσάν να είναι αποκλειστικοί κάτοχοι όλου του πλούτου της γης. Για την επί πλέον δε εδραίωση της πυραμίδας και τη δυνατότητα καθολικής επιβολής της σε όλο τον πλανήτη έχουν συμπήξει και στρατιωτικό συνασπισμό, ώστε να καθυποτάσσουν κάθε άλλη χώρα, που ενδέχεται να απειλήσει το οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό μόρφωμά τους. Το πολίτευμά τους, σε αντίθεση με αυτό που διατείνονται με «πάθος», δεν είναι πράγματι δημοκρατικό, αλλά αμιγώς αριστοκρατικό. Έχει τυπικά βέβαια τα χαρακτηριστικά της δημοκρατίας, όπως και μια ουσία ανθρωπιστική, της όποιας ελευθερίας του λόγου, που δεν πρέπει καθόλου να την περιφρονούμε, στην πραγματικότητα όμως κυρίαρχη βούληση αναδεικνύεται, όχι μέσω της λειτουργίας της δημοκρατίας αλλά μέσω αδιόρατων αντιδημοκρατικών μεθόδων, αυτή των ολιγάριθμων αρίστων. Η εφεύρεση της τηλεόρασης επιτελεί έναν τέτοιο ρόλο. Πριν από την εμφάνισή της ήταν αναγκασμένοι να εγκαθιστούν δικτατορικά καθεστώτα εκεί που κρίναν ότι χρειαζότανε. Αφότου όμως εμφανίστηκε ο τηλεοπτικός πομπός και μπορούσε αυτός πλέον να υποκαθιστά το έργο των τανκς των δικτατόρων, χειραγωγώντας ειρηνικά και ανώδυνα την κοινή γνώμη, το πολίτευμά τους πήρε εξ ολοκλήρου το χαρακτήρα του κατ` επίφαση δημοκρατικού πολιτεύματος. Παρ` όλα αυτά αποκαλούν τον εαυτό τους επίμονα  δημοκρατικό και με πρόσχημα την επικράτηση των δημοκρατικών ιδεωδών ανά τον κόσμο εφαρμόζουν την ολιγαρχική πολιτική τους, κάνοντας, όταν κρίνουν χρειαζούμενες, επιδρομές σε άλλες χώρες. Εκείνο πάντως που τους ενδιαφέρει πάνω απ` όλα είναι να μη διαταραχθεί το καθεστώς των μεγάλων ανισοτήτων που έχουν εγκαταστήσει σε όλο τον πλανήτη και που τους αποφέρει το μεγάλο όφελος της δικής τους ευημερίας της εδρασμένης πάνω στη δυστυχία των πολλών. Διατηρούν δε τα δικά τους συμφέροντα περίκλειστα και «ασύμβατα» πάντα προς των μικρών χωρών. Κι αν έχουν εισχωρήσει συμφέροντα των μικρών στο δικό τους «ιδιοκτησιακό» χώρο, αυτά δεν αποτελούν ποτέ ενιαίο σώμα με των δικών τους και οποιαδήποτε στιγμή, εφόσον παραστεί ανάγκη, τα κρίνουν εξοβελιστέα, γιατί προέχει πάντα η εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Αυτός είναι ο λόγος που πλήττουν ανελέητα, κάθε που χρειάζεται, τους μικρούς. Ιστορικά σε πάμπολλες περιπτώσεις αποδεικνύεται πλάνη οικτρή η πίστη των αδύνατων ότι διασφαλίζουν την ύπαρξή τους με την προσκόλλησή τους στους ισχυρούς. Η Ιστορία διδάσκει σε όλους μας πως το αντίθετο θα πρέπει να επιδιώκεται· η συσπείρωση των αδύνατων με τους αδύνατους, για να γίνονται από κοινού δυνατοί. Είναι ταξική και η διεθνής κοινωνική διαστρωμάτωση, όπως και ο αντίστοιχος ρατσισμός που εκπέμπεται. Για την κατοχύρωση δε αυτού του «status quo» συντρίβουν οι ισχυροί κάθε άλλη «αντιπυραμίδα» που πάει να εμφανιστεί.

Η Ρωσία λοιπόν, που έδειχνε να μη δέχεται αδιαμαρτύρητα την καθυπόταξή της στη θέληση της Δύσης, γιατί και η ίδια ως μεγάλη χώρα ή δύναμη μπορούσε να την ανταγωνίζεται ισότιμα, έπρεπε, ήθελε δεν ήθελε, να συναινέσει στην απειλή της εκμηδένισής της. Το δίλημμα που της θέσανε ήτανε ξεκάθαρο: Ή να καθυποταχθεί αμαχητί στην υπεροχή της δυτικής ισχύος ή να αντιδράσει με εισβολή στην Ουκρανία και να «φάει τα μούτρα» της. Αυτή ήταν η παγίδα που της στήσανε, για να πέσει μέσα και να αυτοκαταστραφεί. Για την «αυτοκαταστροφή» της θα κάμνανε το παν, ώστε να είναι βέβαιη η επίτευξή της. Μόνο φανερή στρατιωτική εμπλοκή δε θα δείχνανε ότι επιχειρούν. Προπάντων θα στρέφανε τη διεθνή κοινή γνώμη φανατικά εναντίον της, για να επαναποκτήσει έτσι περιεχόμενο και ο ψυχρός πόλεμος που επί τρεις δεκαετίες παρέμενε κενός περιεχομένου, όπως χωρίς αντικείμενο δράσης παρέμενε και ο αντίστοιχος στρατιωτικός συνασπισμός που σκοπό είχε να τον διατηρεί ζωντανό. Αυτό εννοούσε ο Μακρόν, όταν έλεγε πως το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικά νεκρό. Το τί έκανε μετά δεν είναι ανεξήγητο, όταν πρόκειται για έναν πολιτικό ηγέτη ανερμάτιστο ιδεολογικά. Ωστόσο με την αναβίωση του ψυχρού πολέμου θα είναι ψυχολογικά και ηθικά έτοιμη πάντα η διεθνής κοινή γνώμη να συναινεί με πάθος σε κάθε κατάπνιξη κάθε άλλης αναφυόμενης «αντιπυραμίδας». Η διαμόρφωσή της, όπως αποδείχθηκε και στη συγκεκριμένη περίπτωση της εισβολής στην Ουκρανία, είναι κάτι πανεύκολο προς επίτευξη.

Κι ενώ λοιπόν η ΕΕ γειτονεύει με τη Ρωσία και, εκτός του ότι τη συνδέουν ποικίλοι ιστορικοί δεσμοί, έχει και πολλαπλά, μεγάλα οφέλη, όταν οδεύει στην ολοένα και μεγαλύτερη διεύρυνση της συνεργασίας της μαζί της. Ως εκ τούτου ακούγεται τελείως ακατανόητο γιατί δε γινόταν κανένας λόγος μέχρι τώρα για την ένταξή της στην ΕΕ. Εν τούτοις η εξήγηση αυτής της «σιωπής» δεν έχει δυσκολίες. Επειδή η Ρωσία είναι μεγάλη δύναμη ανταγωνιστική προς την Αμερική, δε συμφέρει στην τελευταία η κάθε είδους συνεργασία της πρώτης με την ΕΕ, πολύ δε περισσότερο να την εξαρτά ενεργειακά, γι` αυτό το λόγο έπρεπε η Αμερική να εξωθήσει την ΕΕ στην απεξάρτησή της από τη γειτονική της χώρα σε σύμπραξη βέβαια με την ίδια, ώστε να αποδυναμώσουν ή και να εκμηδενίσουν τη Ρωσία, σύμπραξη που επιτεύχθηκε και θριάμβευσε έτσι τόσο η κυριαρχία της Αμερικής επί της Ευρώπης όσο και η αβουλία της τελευταίας, με όλες τις συνέπειες και τους κινδύνους που ζει αυτή τη στιγμή αλλά και που θα ζήσει στο μέλλον η γηραιά Ήπειρος.

Η Ουκρανία τώρα τι λόγο είχε, ώστε να υποστεί εισβολή;

Αυτή τη χρονική στιγμή, που συμπυκνώνει χρονική διάρκεια δεκαπενταετίας τουλάχιστο, η Ουκρανία βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα του ανταγωνισμού των ισχυρών. Εξαιτίας αυτής της «τύχης» της υφίσταται εισβολή. Η θέλησή της να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, για να προστατεύσει τον εαυτό της από γείτονά της λιγότερο ισχυρό έναντι του δυτικού στρατιωτικού συνασπισμού, την έφερνε μεν σε αρμονία με τις δικές του επιδιώξεις, προσέκρουε όμως στην επιδίωξη της γειτονικής της χώρας να έχει διασφαλισμένη την ύπαρξή της. Θα έπρεπε λοιπόν, σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού των ισχυρών, να δοκιμαστεί το ψυχικό και στρατιωτικό σθένος της Ρωσίας και, ει δυνατόν, γιατί όχι, να κονιορτοποιηθεί στη διπλή του διάσταση. Αυτό όμως προϋπέθετε την εύρεση ενός πειραματόζωου, που θα δεχόταν εισβολή, και πιο ιδεώδες πειραματόζωο από την Ουκρανία δεν υπήρχε σε τούτη τη χρονική στιγμή. Ωστόσο η επιλογή της Ουκρανίας να υπαχθεί στο ΝΑΤΟ καθεαυτή δεν είναι καθόλου άμοιρη ενοχής. Οικειώνεται αφενός την όλη ενοχή που βαραίνει την έως τώρα πορεία του στρατιωτικού συνασπισμού. Αφετέρου φέρει και ειδικότερη ενοχή, όταν θέλει να συνδράμει μαζί με το ΝΑΤΟ στην κατάπνιξη μιας αναφυόμενης «αντιπυραμίδας», αλλά και όταν συστρατεύεται μαζί του για τη διατήρηση των ανισοτήτων της υφηλίου. Αυτό βέβαια το κάνει, ξέρουμε, κάθε αδύνατος, χώρα ή άτομο, στην προσπάθειά του να συγκαταλεχθεί μεταπηδώντας στους δυνατούς. Όμως η ευθύνη δεν παύει να τον συντροφεύει και δεν αποκλείεται να του επιφέρει συνέπειες. Αυτό λοιπόν το πιθανό ενδεχόμενο πληρώνει επίσης η Ουκρανία.

Κι εμείς ως έθνος το ίδιο κάναμε· ζητήσαμε διασφάλιση με ένταξή μας στο ΝΑΤΟ και πληρώνουμε ακόμα τέτοιου είδους συνέπειες και παρελθοντικές, προ πεντηκονταετίας, και τωρινές. Μακάρι πάντως ως προς τη συμπαράσταση να είχαμε το ένα δέκατο της τύχης της Ουκρανίας. Δε θα επεκταθώ όμως περισσότερο, για να μη μελαγχολήσω κι άλλο τους Ουκρανούς. Τους φτάνει που ζούνε το δικό τους δράμα.

---

[1] Έχουν γίνει κάποιες συμπληρώσεις και βελτιωτικές αλλαγές σε τούτο το κείμενο που αντικαθιστά το ψεσινό.