ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

ΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

       ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΤΖΙΟΛΑ

                      Τέσσερα και οχτώ

Α.  Τέσσερα

Α1. Η «φρίκη» της κ. Μέρκελ

(Πρωταρχικά οικονομική ισχύ σε μια χώρα προσδίδουν

οι στρατιωτικές επιχειρήσεις και όχι οι οικονομικές)

«Φρίκη» δήλωσε η Μέρκελ ένιωσε στο θέαμα

Στρατιώτες της που παίζαν με κεφάλια ανθρώπινα

Κι εντολή αμέσως δίνει έρευνα να διεξαχθεί

Πέλεκυς βαρύς να πέσει στων δραστών την κεφαλή

Σκέψου ανθρώπου το κεφάλι να τραβάς και ν` αποσπάς

Όπως λάχανο να κόβεις και μετά να το κλωτσάς

Μα εμένα βασανίζει το μυαλό μου ερώτημα

Πρώτος ποιος ευθύνη φέρει γι` αυτών το ατόπημα

Αν μονάχοι τους επήγαν κει μακριά στο Αφγανιστάν

Έχουνε και την ευθύνη για κεφάλια που κλωτσάν

Ή αν ήτανε σταλμένοι για χαρά κι αναψυχή

Πάλι οι ίδιοι έχουν ευθύνη για την πράξη τους αυτή

Όμως άλλοι αν τους στείλαν κι όχι για αναψυχή,

Πρώτα εδώ πάει η ευθύνη, όχι στον εκτελεστή.

Πόση ευθύνη να  `χουν τάχα τα πιόνια του σκακιού,

Από άλλον που κινούνται και πηγαίνουν του χαμού;

Ως κι ο Ράμσφελντ, που τη φρίκη βάφτιζε παραίσθηση,

Ήθελε δεν ήθελε υπέβαλε παραίτηση

Δηλαδή καταστράφηκε ο άνθρωπος

«Φρίκη» δήλωσε η Μέρκελ σαν είδε το θέαμα

Στρατιώτες της να παίζουν με κεφάλια ανθρώπινα

Κι εντολή αμέσως δίνει έρευνα να διεξαχθεί

Πέλεκυς βαρύς να πέσει στων δραστών την κεφαλή

Κι όλοι οι άλλοι έτσι κάναν σε παρόμοια θέματα

Μία έρευνα σε βάθος κι ήταν όλα ψέματα

Α2. Πες τα, Θοδωρή, με πάθος

(Πριν μερικά χρόνια ο γνωστός υβρεολόγος της πολιτικής

μας σκηνής έβρισε ακατονόμαστα καθηγητές και μαθητές)

Η απάντησή μας

Ξανάνοιξε το στόμα του

Τους γρίφους μας να λύσει  

Τη ρότα βρήκε η γλώσσα του

Βρισιές να ξεστομίσει

Θέμα καθαρά παιδείας

Οι εκφράσεις ευπρεπείας

Κι όποιος αγωγή δεν έχει

Τι θα πει δεν το προσέχει

Όποιος δεν πήγε σε σχολειό

Δεν έμαθε το χρέος

Σαν έχει κάτι να μας πει

Να νιώθει κάποιο δέος

Θέλει σύνεση ο λόγος

Κι αρετή ο κάθε ψόγος

Κι αν αυτά τα δυο σου λείπουν,

Οι φραγμοί σ` εγκαταλείπουν

Δε θέλουμε καθηγητές

Κολλαριστά ντυμένους

Με άδειο το κεφάλι τους

Και κόντρα ξυρισμένους

Μόνο να μας αγαπάνε

Και στη γνώση να μας πάνε

Και να πάλλονται οι ψυχές μας

Σαν αγγίζουν τις χορδές μας

Πέστα, Θοδωρή, με πάθος

Μήπως γίνει και το λάθος

Και φανεί εκεί στα βάθη

Της ψυχής το κατακάθι

Α3. Η θέση του εκπαιδευτικού στο «Μύλο»

Ένας μύλος η ζωή μας

Με μυλόπετρες βαριές

Που με βουητό γυρίζουν 

Και αντίθετες στροφές    

Στη χοάνη τους μας ρίχνουν  

Όλους μας από παιδιά          

Οι δυο πέτρες να μας τρίψουν

Όπως τρίβουν την ελιά    

Όταν πια πολτός γενούμε

Και κυλάμε σαν νερό

Μας γυρίζουνε στ` αυλάκι

Που κινεί το μύλο αυτό

Ασταμάτητα οι πέτρες

Να γυρίζουν με βουή

Και κανείς να μην ακούει

Των κορμιών τη συνθλιβή

Μα εμένα ο ρόλος άλλος

Στο πολτοποιείο αυτό

Που με ρίξανε παιδάκι      

Και κυλώ πια σαν νερό

Σπρώχνοντας με τη ροή μου

Το καινούριο υλικό

Στη χοάνη να το ρίχνω

Και να την τροφοδοτώ

 

Α4. Η πομπή προς τη γνώση

 (Αξιοκρατία έχουμε, ανθρωπιά μας λείπει.

Επινοήσαμε την αξιοκρατία, για να κρύβουμε

το μίσος μας προς την  ισότητα)

Βλέπεις τα παιδιά σχολειό να πηγαίνουν με τις τσάντες

Και το χρέος το βαρύ κρεμασμένο στους ιμάντες

Από πίσω κι οι γονείς φορτωμένοι αγωνία

Μην τυχόν το σπλάχνο τους αδικήσει η κοινωνία

Και πιο πίσω αθέατοι νομοθέτες κι υπουργεία

Οι φανφάρες οι πολλές κι ιθυνόντων πανουργία

Κι όλα πάνε μια χαρά, μια χαρά και δυο τρομάρες

Μα δεν είσαι για να δεις, όταν παίζουν τις γαϊδάρες

Παιδεία, παιδεία, ψωμί, ελευθερία

Παιδεία, παιδεία, πρωτιές και αριστεία

Παιδεία, παιδεία, ψωμί, ελευθερία

Παιδεία, παιδεία, οι πρώτοι στα ηνία

Όπου υπάρχει άμιλλα, εκεί υπάρχει και μια νίκη

Λέει γνωμικό σοφό του μεγάλου Σταγειρίτη

Τι κι αν λίγοι οι νικητές κι οι ηττημένοι πλήθος πάντα

Συ τους λίγους θα κοιτάς κι όλοι οι άλλοι παν στην μπάντα

Να `ταν πρώτοι και αυτοί τους επαίνους μας να έχουν

Στη ζωή επάξια μία θέση να κατέχουν

Κοινωνία είν` αυτή κι όλους μας δε μας χωράει

Κι αν πηγαίνει πιο μπροστά πάντα με τους λίγους πάει

Παιδεία, παιδεία, ψωμί, ελευθερία

Παιδεία, παιδεία των πρώτων η εξουσία

Παιδεία, παιδεία, ψωμί, ελευθερία

Παιδεία, παιδεία των λίγων δυναστεία

Μην ξεχνάς στην άμιλλα κι η ματιά μας αγριεύει

Σαν το ένστικτο ξυπνά κι όλο πιο πολύ θεριεύει

Τότε νιώθεις τη χαρά ν` ανεβαίνεις πάνω σ` άλλους

Στους μικρούς και στους πολλούς, μα ποτέ και στους μεγάλους

Κι έτσι πάντα οι γνωστικοί αγαθούς θα καβαλάνε

Κι οι υπουργοί με τους γονείς δος τους να χειροκροτάνε

Π` αντικρίζουνε παιδιά πάνω σ` άλλα να `ν` καβάλα

Ούτε γάτα ούτε ζημιά, όλα είναι μέλι, γάλα

Παιδεία, παιδεία, ψωμί, ελευθερία

Παιδεία, παιδεία των άριστων η βία

Παιδεία, παιδεία, οι πρώτοι στα ηνία

Παιδεία, παιδεία, σπουδές στην ανεργία

Β. Και οχτώ

«Καιρού κραυγές» ή «Η κρίση»

Β1. Εισαγωγή: Άτιτλος καρσιλαμάς  

Ελάτε μαζί να κλάψουμε τη μοίρα μας τη μαύρη

Γέλια τα γέλια απανωτά μας έζωσε σκοτάδι

Ελάτε μαζί να κλάψουμε κι αυτό το τυχερό μας                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

Δόλωμα είχε το παντεσπάν κι εστάθει στο λαιμό μας

Μακριά μας δεν κοιτάζαμε να ξέρουμε πού πάμε

Δε μάθαμε απ` τη μύτη μας πιο πέρα να κοιτάμε

Δεν ήτανε στις έγνοιες μας του αλλουνού το δράμα

Ένα ας γίνουμε όλοι μας τουλάχιστον στο κλάμα

Κι άμα η μοίρα μας χτυπά δίχως εμείς να φταίμε

Το μόνο επόμενο για μας τη μοίρα μας να κλαίμε

Ελάτε μαζί να ψάξουμε να δούμε μήπως φταίμε

Μήπως τη μαύρη τύφλα μας μοίρα μας μαύρη λέμε

Ελάτε μαζί να ψάξουμε το δρόμο μας να βρούμε

Που διαπερνά τη σκοτεινιά, σε ξέφωτο να βγούμε

Μακριά μας δεν κοιτάζαμε να ξέρουμε πού πάμε

Δε μάθαμε απ` τη μύτη μας πιο πέρα να κοιτάμε

Δεν ήτανε στις έγνοιες μας του αλλουνού το δράμα

Ανάμεσά μας στήναμε παντοτινό ένα χάσμα

Τώρα που η μοίρα μας χτυπά και λυτρωμούς ζητούμε

Παράλογο στις μήτρες της να ψάχνουμε να βρούμε

Ελάτε μαζί να ψάξουμε το δρόμο μας να βρούμε

Που διαπερνά τη σκοτεινιά, σε ξέφωτο να βγούμε

Β2.  Ήμασταν κάποτε που λες

Ήμασταν κάποτε που λες μια χώρα σαν τις άλλες

Μέσα στη φτώχια της που ζει, χωρίς βλέψεις μεγάλες

Κι ήρθαν ταγοί που βλέπανε μακριά μέσα στο χρόνο

Και μας εφέρανε κοντά στων δυνατών το θρόνο

Εκεί όπου φώτα λαμπερά φωτίζουν τη ζωή τους

Κι όλου του κόσμου τα αγαθά ευφραίνουν την ψυχή τους

Εκεί παρακαθόμασταν σαν να `μασταν μεγάλοι

Κι αγγίζαμε κι εμείς χαρές σκύβοντας το κεφάλι

Φώτα, χαμόγελα παντού κι ολάνοιχτες οι πόρτες

Κι έβλεπες μπρος μας πάντοτε ξεκούμπωτες τις πόρπες

Β3. Και πόλεμο μας βάζανε

Και πόλεμο μας βάζανε να κάνουμε μαζί τους

Των άλλων όλων τ` αγαθά να `ναι στην κατοχή τους

Μεράδι είχαμε κι εμείς απ` των σφαγών τη λεία

Και από την εξώθηση λαών σε δυστυχία

Γι` αντάλλαγμα τους δώσαμε μιλιά κι ελευθερία

Ποιος δεν πετάει τη λευτεριά να πιάσει ευημερία

Και τραγουδούσαμε μαζί χαρούμενα άσματά τους

Ας ήμασταν εμείς γι` αυτούς απλά θηράματά τους

Ανήκουμε κι εμείς στο κλαμπ των δυνατών του κόσμου

Σχέση εμείς πώς να `χουμε μ` ανθρώπους του υποκόσμου

Τρώγαν και τρώγανε που λες και χορτασμό δεν είχαν

Γυρεύαν κι άλλα για να φαν απ` όσα αυτοί κατείχαν

και φέρνουν χρόνους δίσεκτους και μήνες οργισμένους

Καθώς όλους μας είχανε σε φούσκα καθισμένους

Σκάνε τη φούσκα παρευθύς, πτωχεύσαμε φωνάζαν

Κι αποζημίωση ζητούν για όσα μας εφάγαν

Δικοί τους οι πολιτικοί δώσαν ό,τι ζητήσαν

Και τους λαούς στο έλεος των τρωκτικών αφήσαν

Χρόνια μας είχαν στο μαντρί, μας βάλαν και κουδούνια

Μας φόρτωσαν και έλλειμμα και χρέη ως τα μπούνια

Β4.  Αμέσως στην εντατική

Αμέσως στην εντατική μας παίρνουν και μας βάνουν

Και για τη σωτηρία μας αφαίμαξη μας κάνουν

Να φύγει το πλεόνασμα σε αίμα, μα κι οι θόλοι

Καθώς «μαζί τα φάγαμε», Πάγκαλοι γίναμε όλοι

Μα κι όλη βλέπεις τώρα η γη στα χέρια κερδοσκόπων

Μαζί κι οι τύχες των χωρών και όλων των ανθρώπων

Και ο καθείς μας για να ζει, κέρδη πρέπει ν` αφήνει

Στ` αφεντικού του το πουγκί. Να `χει κι ευγνωμοσύνη

Κέρδη αν έχουνε αυτοί, τότε κι εσύ θα ζήσεις

Μ` αν τύχει και δεν έχουνε, εσύ πρέπει να σβήσεις

Β5.  Ας πούμε, φιλαράκο μου

- Ας πούμε, φιλαράκο μου, τα πράγματα είναι έτσι

Μα κάτι μέσα σ` όλα αυτά εμένα δεν αρέσει

Λες ολωνών μας η ζωή στα χέρια είναι λίγων

Δε μοιάζει τότε η τύχη μας μ` εκείνη των κολλήγων;

Και το δικαίωμα στη ζωή πού πήγε των ανθρώπων

Αν είμαστε όλοι έρμαια στις βλέψεις κερδοσκόπων;

Μ` αν είναι όπως μου τα λες, ο κόσμος θα καθόταν

Δε θα `παιρνε τα διάσελα, δε θα ξεσηκωνόταν;

Αυτοί θέλουν λιντσάρισμα, αν όλα τούτα κάναν

Τέτοια όσοι κάναν άλλοτε την κεφαλή τους χάναν

- Αν θέλουνε λιντσάρισμα εγώ δε θα το κρίνω

Μα πάντως για λιμάρισμα εγγύηση δε δίνω  

Να ξέρεις όμως οι λαοί κάνουν επαναστάσεις

Όταν δεν έχεις μια μομφή καλή να τους προσάψεις

Θέλει η επανάσταση της ηθικής τα βάθρα

Για να σηκώσει ανάστημα, να καταλύσει κάστρα

Αυτό το ξέρανε καλά της γης οι κερδοσκόποι

Κι ενόχους βάλαν να μας πουν δικοί μας κι η Ευρώπη

Ένοχος ένοχο ου ποιεί κι ούτε εξεγέρσεις κάνει

Κάναν μετάγγιση ενοχής και τού `σπασαν την κάννη

«Άχρηστος είσαι και φαγάς» του είπαν οι εταίροι

«Κοπρίτη και τεμπελχανά» τον είπαν οι ημετέροι

Κι είχε μια ήδη ενοχή που ψήφιζε τους ίδιους

Δεκαετίες συναπτές κι άνοιγε λαβυρίνθους

Γι` αυτό δεν ξεσηκώθηκε, δεν πήρε τ` άρματά του

Τον βάραινε η ενοχή και κάθισε στ` αυγά του

Κι έτσι το αίμα όλων μας, χωρίς ν` ανοίξει μύτη

Πίνουν οι μεγιστάνες μας με ράμφος τραπεζίτη

Β6.  Το θέμα δεν είναι εθνικό

Το θέμα δεν είναι εθνικό, μα ταξικό και μόνο

Κι όποιος το βλέπει εθνικό, τραβάει δικό τους δρόμο

Συνοδοιπόρος γίνεται και συνεργός των λίγων

Την τύχη εμείς να έχουμε εκείνη των κολλήγων

Το έθνος μπαίνει απλά μοχλός υποταγή να φέρει

Σε μέσους και μικροαστούς, στων πληθυσμών τ` ασκέρι

Το θέμα δεν είναι εθνικό, μα ταξικό και μόνο

 

Β7.  Θέλησε η Ψωροκώσταινα

Θέλησε η Ψωροκώσταινα το στίγμα της ν` αλλάξει

Και τα τριμμένα ρούχα της να βγάλει, να πετάξει

Θέλησε η ψωροκώσταινα μαντάμ Ορτάνς να γίνει

Της πήραν ρούχα και λεφτά και το κορμί της δίνει

 

Β8.  Είν` η οικουμένη όλη μια

Είν` η οικουμένη όλη μια και τ`  όνειρό της ένα

Ζυγό πάν` απ` το σβέρκο της να μην έχει κανένα

Δώσε ζωή στο όνειρο, σάρκα από τη δική σου

Και φύσηξέ του και πνοή να πάρει απ` την ορμή σου

Δώσε ζωή στο όνειρο, βάλ` του φτερά στους ώμους

Ψηλά ν` ανέβει, να πετά πάνω απ` της γης τους δρόμους

Δώσε ζωή στο όνειρο, σάρκα από τη δική σου

Και φύσηξέ του και πνοή να πάρει απ` την ορμή σου

Κολλήγας μ` αν αισθάνεσαι, ζωή κολλήγα θα `χεις

Κι ανάξια ζωή να ζεις εσύ θ` αναπαράγεις

Ανδράποδο θα σ` έχουνε, πραμάτεια να σε σέρνουν

Το μόχθο απ` τα χέρια σου οι άλλοι να σου παίρνουν

Αν η καρδιά σου όμως το λέει, βγαίνεις ξανά στους δρόμους

Την τύχη σου να φορτωθείς στους στιβαρούς σου ώμους

Δική σου νά  `ναι η ζωή και οι βουλές δικές σου

Να σκύβεις το κεφάλι σου μην το δεχθείς ποτέ σου

Όπου το θέλουν οι ισχυροί σπρώχνουν την ιστορία

Μα σαν τους βγεις εσύ μπροστά, αλλάζεις την πορεία

Δική σου νά  `ναι η ζωή και οι βουλές δικές σου

Σκυμμένο το κεφάλι σου να μην έχεις ποτέ σου

Κολλήγας μ` αν αισθάνεσαι, ζωή κολλήγα θα `χεις

Κι ανάξια ζωή να ζεις εσύ θ` αναπαράγεις

Ανδράποδο θα σ` έχουνε, πραμάτεια να σε σέρνουν

Το μόχθο απ` τα χέρια σου οι άλλοι να σου παίρνουν

Αν η καρδιά σου όμως το λέει, βγαίνεις ξανά στους δρόμους

Την τύχη σου να φορτωθείς στους στιβαρούς σου ώμους

Δική σου νά  `ναι η ζωή και οι βουλές δικές σου

Να σκύβεις το κεφάλι σου μην το δεχθείς ποτέ σου

Όπου το θέλουν οι ισχυροί σπρώχνουν την ιστορία

Μα σαν τους βγεις εσύ μπροστά, αλλάζεις την πορεία

Δική σου νά  `ναι η ζωή και οι βουλές δικές σου

Σκυμμένο το κεφάλι σου να μην έχεις ποτέ σου

Είν` η οικουμένη όλη μια και τ`  όνειρό της ένα

Ζυγό πάν` απ` το σβέρκο της να μην έχει κανένα